Littekens van het Verleden

44

10 december, zaterdag, 10:17

Ik sta in een donker, benauwend park. De bomen zijn kale schaduwen tegen de nachtlucht, en de grond onder mijn voeten voelt drassig aan, alsof het me probeert vast te houden. Ik kijk om me heen, maar ik ben alleen. Mijn adem gaat snel, te snel, en ik voel het koude zweet op mijn rug. Dan hoor ik een stem. Een stem die ik al maanden probeer te verdringen, die diep in mijn geheugen begraven zit, maar die nu ineens helder en dreigend klinkt.

"Je hebt de verkeerde keuze gemaakt, Lynn."

Ik verstijf. De stem van Scott. Hij komt dichterbij, ik kan zijn schaduw nu zien. Mijn hart bonst in mijn keel terwijl ik achteruit stap, weg van hem, maar mijn voeten willen niet mee. Het voelt alsof ik door modder beweeg, vastgezogen aan de grond. Scott komt steeds dichterbij, zijn ogen zijn hard en kil, zoals ik ze me herinner.

"Je dacht dat je kon weglopen van alles, hè?" Zijn stem snijdt door de lucht, en ineens zie ik niet alleen hem, maar voel ik een ander soort pijn. Een lichamelijke pijn, diep in mijn buik. Het is alsof ik weer daar ben, op die tafel, met al die lichten om me heen, de koude instrumenten, en het gevoel dat de grond onder me wegzakt. Ik probeer te schreeuwen, iets te zeggen, maar mijn keel voelt dichtgeknepen.

"Het was jouw fout."

Ik voel tranen branden achter mijn ogen, maar mijn lichaam wil niet luisteren. Alles in mij schreeuwt om te rennen, om weg te komen, maar ik kan niet bewegen. Het is alsof Scott me vastketent aan de grond met zijn blik, zijn woorden, zijn oordelen. Ik voel de pijn sterker worden, de schuld, het verdriet, alles tegelijk. Mijn adem stokt. Ik kan dit niet meer. Ik wil weg.

Dan schiet ik ineens wakker, mijn lichaam nat van het zweet, en mijn hart klopt razendsnel in mijn borst. Het duurt even voordat ik besef waar ik ben. Mijn kamer. Mijn veilige kamer. De nachtmerrie vervaagt langzaam, maar het gevoel blijft hangen, diep in mijn buik. Ik slik moeizaam en veeg met trillende handen het zweet van mijn voorhoofd.

"Niet weer..." fluister ik zacht tegen mezelf. Het is al zo lang geleden dat ik zo'n nachtmerrie had. Ik dacht dat ik het had verwerkt, dat ik door was gegaan, maar hier ben ik dan, weer vast in die nachtmerrie.

Ik zucht diep en wrijf in mijn ogen. Mijn hoofd voelt zwaar en vermoeid, alsof ik geen oog heb dichtgedaan, terwijl de realiteit van de dag zich langzaam aandient. School is een grote bron van stress de laatste tijd, met zoveel deadlines die samenkomen en het gevoel dat alles goed móet gaan. Elk foutje voelt als een catastrofe, alsof ik geen ruimte heb om te falen. Stage is niet veel beter, het is alsof ik constant achter de feiten aanloop, altijd gehaast, nooit genoeg tijd om alles echt af te maken.

Ik schud mijn hoofd, dwing mezelf uit bed te komen. Blijven liggen en piekeren gaat me niet helpen, dat weet ik. Bovendien heb ik vandaag iets om naar uit te kijken: Matthy. Het is al een paar weken geleden dat ik hem heb gezien, en hoewel hij het ontzettend druk heeft met de voorbereiding van de AFAS-show met zijn vrienden, maakt hij altijd tijd voor me vrij.

Terwijl ik mijn tanden poets, besluit ik om zijn muziek op te zetten. Het geeft me altijd energie, en stiekem wil ik oefenen voor de show. Ik wil hem tijdens zijn optreden kunnen supporten door mee te zingen, al zou hij dat waarschijnlijk nooit van me vragen. Maar ik wil gewoon iets terugdoen. Hij doet zoveel voor mij, zonder het zelf door te hebben.

De muziek vult mijn kamer en ik voel een lichte glimlach op mijn gezicht verschijnen terwijl ik het refrein van hun nieuwste nummer zachtjes meezing. Het voelt goed om een doel te hebben, iets om naar uit te kijken.

Nadat ik me heb omgekleed in mijn joggingkleren, besluit ik een stuk te gaan rennen. Mijn hoofd is nog steeds vol, de restanten van de nachtmerrie hangen als een donkere wolk boven me, maar ik weet dat sporten altijd helpt om mijn gedachten te ordenen. Buiten is het best fris. Ik zet mijn oortjes aan en begin te rennen door de straten. Het ritme van mijn voeten op de grond en de muziek in mijn oren brengen me langzaam tot rust.