Littekens van het Verleden

31

~vervolg

Pov Lynn:

Met mijn tas over mijn schouder en een lichte knoop in mijn maag, kijk ik even in de achteruitkijkspiegel. "Het komt wel goed." fluister ik zachtjes tegen mezelf, terwijl ik probeer een zelfverzekerde glimlach te oefenen. Na een diepe ademhaling stap ik uit en loop naar het huis van Matthy. De frisse lucht helpt me een beetje te kalmeren, maar mijn hart bonst nog steeds sneller dan normaal.

Ik bel aan en hoor de bel binnen in het huis rinkelen. Het lijkt even te duren voordat de deur opengaat, en die paar seconden voelen als een eeuwigheid. Maar dan, eindelijk, verschijnt Matthy in de deuropening. Zijn glimlach is warm en geruststellend, en ik voel meteen een beetje van de spanning uit mijn schouders wegvloeien. Zonder aarzelen stapt hij naar voren en trekt me in een knuffel. Het is alsof ik thuiskom, zelfs al ben ik op een plek die ik nauwelijks ken.

"Ben je er klaar voor?" vraagt hij zachtjes, terwijl hij me een beetje loslaat maar zijn handen nog op mijn schouders laat rusten. Ik bijt op mijn lip en knik, al voel ik mijn zenuwen nog steeds. "Ik ben best wel zenuwachtig." geef ik eerlijk toe. Mijn stem klinkt zachter dan ik wilde, bijna verontschuldigend.

Matthy glimlacht begrijpend en wrijft even over mijn armen. "Het komt goed, Lynn. Ze zijn gewoon nieuwsgierig naar je, maar ze zullen je geweldig vinden. Echt." In de gang doe ik mijn jas en schoenen uit, terwijl Matthy me even aandachtig bekijkt. Zijn blik verandert, en ik zie iets van bezorgdheid in zijn ogen. "Heb je weer slecht geslapen?" vraagt hij voorzichtig.

Ik zucht en knik, terwijl ik hem aankijk. "Ja... maar kunnen we het daar later over hebben? Ik wil nu gewoon proberen om dit goed te laten verlopen." Hij knikt meteen en legt kort zijn hand op mijn arm als teken van begrip. "Natuurlijk, we praten er later over."

Wanneer we de woonkamer binnenlopen, voel ik de spanning in mijn borstkas toenemen. De vier jongens kijken nieuwsgierig op wanneer Matthy en ik de kamer binnenstappen. Hun gezichten verlichten in glimlachen, en ik probeer mijn zenuwen te onderdrukken terwijl ik hen begroet.

"Hey, ik ben Lynn." zeg ik met een kleine glimlach terwijl ik iedereen aankijk. Raoul, Koen, Milo, en Robbie stellen zich een voor een voor, elk met een vriendelijke glimlach. "Dus jij bent dat meisje waar Matthy het zo vaak over heeft." grapt Milo met een speelse knipoog. Matthy zucht en rolt lichtjes met zijn ogen, maar ik kan het niet helpen dat ik zachtjes lach. Het voelt goed om te weten dat Matthy over mij praat met zijn vrienden, ook al maakt het me een beetje verlegen.

We gaan samen op de bank zitten, en ik voel me direct meer op mijn gemak naast Matthy. Raoul en Koen nemen plaats op de stoelen, terwijl Milo en Robbie zich naast ons op de bank nestelen. De sfeer is ontspannen, en de jongens lijken echt nieuwsgierig naar mij en wat ik doe.

"Wat doe je precies, Lynn?" vraagt Robbie, zijn toon is vriendelijk en oprecht geïnteresseerd. "Ik volg een koksopleiding in Amsterdam." antwoord ik, iets zelfverzekerder nu de ijsbreker voorbij is. "Het is echt leuk, maar er is nog zoveel dat ik moet leren." Raoul's ogen lichten op. "Serieus? Dat is cool! In onze vriendengroep ben ik meestal degene die kookt. Ik ben benieuwd naar je kookkunsten."

Ik glimlach verlegen en schud mijn hoofd. "Ik doe mijn best, maar ik ben nog lang niet zo goed als ik zou willen zijn. Het is echt een vak waar je constant bijleert." "Dat weet ik maar al te goed." zegt Raoul instemmend. "Maar het feit dat je al zoveel leert, zegt al veel. Misschien moeten we binnenkort eens samen koken."

De anderen knikken instemmend, en het gesprek vloeit verder. Ze stellen vragen over mijn opleiding, mijn favoriete gerechten, en hoe het is om in Amsterdam te wonen. Het voelt fijn dat ze oprecht geïnteresseerd zijn, maar het kost me ook veel energie om iedereen de aandacht te geven die ze verdienen.