Littekens van het Verleden

49

23 december, vrijdag, 8:00

Pov Matthy:

Mijn wekker gaat af en het eerste wat ik voel als ik mijn ogen open, is dat het bed naast me leeg is. Lynn komt vanavond weer bij me slapen voordat ze naar Zweden vertrekt. Ik blijf nog even liggen en staar naar het plafond, mijn gedachten gaan onmiddellijk naar haar. Ze gaat morgen naar Zweden voor kerst, en het idee dat we de feestdagen niet samen kunnen doorbrengen knaagt aan me. Ik mis haar nu al, ook al hebben we elkaar eergisteren nog gezien. Het voelt niet goed dat ze zo'n zware tijd heeft en ik niet altijd bij haar kan zijn.

Zuchtend duw ik mezelf uit bed. Vandaag heb ik dat interview gepland staan, en daarna moet ik nog even langs kantoor. Het belooft een drukke dag te worden, maar mijn gedachten blijven steeds teruggaan naar Lynn. Terwijl ik me aankleed, denk ik aan hoe ze zich de laatste tijd gedraagt—de nachtmerries, de vermoeidheid, de afstandelijkheid die ze soms vertoont. Het maakt me gek dat ik haar niet beter kan helpen, dat ik niet weet hoe ik haar kan bereiken.

Ik loop naar beneden, mijn handen door mijn haar strijkend, en ga direct naar de keuken om wat ontbijt te maken. Een simpel broodje en een kop koffie zullen moeten volstaan, want de tijd dringt. Terwijl ik met een half oog naar het brood in de toaster kijk, neem ik mijn telefoon erbij en open Google. De laatste dagen ben ik vaker op zoek naar informatie over trauma's en de nasleep van manipulatieve relaties. Iets waar ik eigenlijk nooit zo diep over heb nagedacht voordat Lynn in mijn leven kwam, maar nu is het alles waar ik aan kan denken.

Ik type langzaam in: "symptomen van trauma na manipulatieve relatie." Een lange lijst van resultaten verschijnt voor me, en ik voel een knoop in mijn maag. Elke keer als ik dit doe, besef ik weer hoe diep Lynn waarschijnlijk gewond is, en dat ze het al die tijd zo goed mogelijk probeert te verbergen. Artikelen over depressie, angststoornissen, posttraumatische stress en emotionele uitputting staren me aan. Ik open een paar tabs, blader snel door de tekst, en probeer te begrijpen wat ze allemaal zeggen.

Een artikel springt eruit: "Vroege tekenen van trauma na een toxische relatie." Ik scroll langzaam door de pagina, mijn hart zwaarder wordend bij elke regel. "Vermoeidheid, slapeloosheid, hyperwaakzaamheid..." Dit zijn allemaal dingen die ik in Lynn zie. Vooral de nachtmerries en het onvermogen om echt tot rust te komen. Ze lacht en doet alsof alles in orde is, maar ik zie de donkere kringen onder haar ogen en hoor de stille zuchten als ze denkt dat niemand oplet.

Mijn brood springt uit de toaster, maar ik laat het liggen terwijl ik verder lees. "Vaak stoppen slachtoffers met therapie omdat ze zich te overweldigd voelen of omdat ze niet willen toegeven dat ze hulp nodig hebben." Die zin blijft hangen. Zou Lynn daarom gestopt zijn met therapie zonder iets te zeggen? Ik wist niet eens dat ze in therapie was geweest tot Maarten dat twee dagen geleden aanhaalde. Dat ze antidepressiva had gekregen, kwam ook als een schok.

Ik klik verder naar een ander artikel over hoe je iemand met trauma kunt steunen. "Wees geduldig, luister zonder oordeel, maar probeer ze ook niet te dwingen om over hun trauma te praten als ze er nog niet klaar voor zijn." Dat probeer ik, maar het voelt alsof ik constant op een dunne draad balanceer. Ik wil niet pushen, maar ik wil ook niet machteloos toekijken terwijl ze lijdt.

Mijn blik glijdt naar de klok—het is tijd om te vertrekken naar het interview. Ik neem een snelle hap van mijn broodje, maar de smaak komt nauwelijks binnen. Mijn gedachten blijven bij Lynn, en het knagende gevoel dat ik meer zou moeten doen voor haar, overheerst alles. Terwijl ik mijn jas aantrek en naar buiten stap, weet ik één ding zeker: ik moet een manier vinden om haar te helpen. Misschien door met Nova te praten, zoals Maarten voorstelde, of misschien door Lynn zelf voorzichtig te vragen hoe ze er echt voor staat.

Ik start de auto en rijd naar het kantoor waar het interview plaatsvindt, maar zelfs terwijl ik mijn best doe om me voor te bereiden op de vragen die ze gaan stellen, blijft Lynn het enige waar ik aan kan denken. Hoe lang kan ze dit volhouden zonder dat het haar volledig onderuit haalt? En wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurt?