Littekens van het Verleden

45

~vervolg

Pov Matthy:

Ik merk het al een tijdje. Lynn doet alsof ze alles onder controle heeft, alsof ze sterk genoeg is om door alles heen te gaan, maar ik zie de kleine dingen. Hoe haar ademhaling verandert als ze even stilvalt. Hoe ze soms met lege ogen naar niets lijkt te staren, alsof ze ergens anders is. Hoe ze aan haar nagels wriemelt. Ze is gespannen, en ik kan het niet helpen, maar ik maak me zorgen. Echt zorgen.

Vandaag, toen ze hier binnenkwam, was het weer zo'n moment. Haar glimlach was er, maar het bereikte haar ogen niet. Ze hield me stevig vast toen ik haar knuffelde, veel steviger dan normaal. Toen ze knikte op mijn vraag over de nachtmerrie, brak er iets in mij. Ze zegt nooit veel over wat ze doormaakt, maar ik zie het. Ik zie de vermoeidheid in haar ogen, de last die ze meedraagt, en ik weet dat het veel is. Te veel.

Ik weet van Scott. Ik weet dat hij haar mishandelde, maar ze praat er nooit over. Niet over wat er precies gebeurde. Niet over de details van die tijd. En hoewel ik die verhalen niet van haar verwacht, weet ik dat ze diep vanbinnen nog steeds die littekens met zich meedraagt. Ze heeft het er ook niet over gehad hoe ze de abortus heeft verwerkt, niet echt. Ik vraag me af of ze het überhaupt verwerkt heeft.

Ik wil het haar vragen, ik wil haar dwingen om het eruit te laten, maar ik weet ook dat ze niet zover is. Ze is een tikkende emotiebom, en ik heb het gevoel dat ze elk moment kan barsten. Maar ze houdt alles binnen. Ik zie het in de manier waarop ze probeert te glimlachen, in de manier waarop ze altijd anderen geruststelt terwijl zij degene is die gerustgesteld moet worden. Het voelt alsof ze op de rand van een afgrond balanceert, en ik weet niet hoe ik haar daarvan weg kan trekken zonder haar te laten vallen.

Terwijl ik naast haar zit, haar in mijn armen houd, probeer ik haar gerust te stellen. Maar het voelt als een druppel op een gloeiende plaat. Wat ik ook zeg, wat ik ook doe, het verandert niets aan de diepte van haar pijn. Ze heeft zoveel aan haar hoofd – school, stage, die verdomde nachtmerries. Het voelt alsof ze zichzelf langzaam uit elkaar trekt om overal aan te voldoen, maar ik zie dat het haar kapotmaakt.

Ze probeert zich sterk te houden, maar ze is moe. Doodmoe. Ik zie het in alles wat ze doet. En ergens weet ik dat ze het alleen wil doen. Ze wil niemand belasten met haar problemen, en zeker mij niet. Maar dat maakt me juist alleen maar bezorgder. Ze denkt dat ze alles alleen moet oplossen, terwijl ik er voor haar wil zijn. Ze hoeft dit niet alleen te doen, maar ze laat me niet dichtbij genoeg komen om dat echt te begrijpen.

Ik besluit er maar niet over te beginnen, hoe graag ik ook wil weten wat er in haar omgaat. Lynn moet dat zelf willen delen, op haar eigen tempo. In plaats daarvan geef ik haar een knuffel, hou haar nog even dicht tegen me aan. Misschien kan ik haar afleiden, even wegtrekken uit die donkere gedachten. Dat is het minste wat ik kan doen.

"Laten we iets doen vandaag." zeg ik, mijn stem zacht en voorzichtig. "Even eruit. Misschien kunnen we iets leuks gaan doen, gewoon even weg van alles." Ze kijkt op terwijl haar ogen nog steeds wazig van vermoeidheid zijn, maar ik zie een kleine glinstering van dankbaarheid. Ze knikt langzaam. "Ja, dat klinkt goed." zegt ze. Ik glimlach naar haar en wrijf zachtjes over haar rug. "Het komt goed, Lynn." fluister ik. Al weet ik niet of ik het tegen haar zeg of mezelf probeer gerust te stellen.

Pov Lynn:

Matthy en ik besluiten om te gaan wandelen. Het is iets wat we wel vaker doen, vooral als we even weg willen van alles. Vandaag voelt het extra nodig. Ik heb zoveel op mijn borst zitten, maar zodra ik naast hem loop, lijkt het alsof de last een beetje lichter wordt. Het voelt fijn om in zijn aanwezigheid te zijn, zelfs zonder iets te zeggen. Zijn aanwezigheid alleen al geeft me rust.

We lopen langs het park, waar het redelijk druk is met gezinnen en mensen die hun honden uitlaten. We lopen niet hand in hand, want niemand mag nog weten dat wij samen zijn. Niet publiekelijk tenminste. Dat voelt soms moeilijk, alsof ik een deel van mezelf moet verbergen. Maar ik begrijp het. Matthy heeft een carrière, fans, en dat alles maakt het ingewikkeld. Toch, wanneer niemand kijkt, tikt zijn hand speels tegen de mijne, alsof hij me wil laten weten dat hij er is. Een klein gebaar dat me doet glimlachen.