Littekens van het Verleden

3

11 juli, maandag, 7:56

De eerste stralen van de ochtendzon sluipen door de dunne gordijnen van onze kamer en wekker me langzaam uit een onrustige slaap. Mijn lichaam voelt zwaar en mijn hoofd bonkt lichtjes. De nachtmerrie van vannacht blijft als een donkere wolk boven me hangen. In mijn droom was ik weer terug bij mijn ex, gevangen in de giftige greep van zijn narcistische gedrag. En daarna, die verwoestende schuldgevoelens van de abortus die ik een paar maanden gelden ondernam. Het blijft me laten voelen alsof ik een moordenaar ben. Het is zes maanden geleden maar het voelt als gisteren.

Ik schuif voorzichtig mijn dekens opzij en merk dat Nova al wakker is. Ze kijkt me bezorgd aan. "Gaat het Lynn? Je leek onrustig vannacht." Ik knik zwakjes. "Ja, het was gewoon een nachtmerrie. Het gaat wel over." Nova knijpt zachtjes in mijn hand. "Weet dat je er altijd over kunt praten, oké? We zijn er voor je." Ik knik zachtjes en probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren. "Ik weet het, en dat waardeer ik echt." zeg ik.

We kleden ons aan. We hebben een t-shirt van het animatieteam aan en ik maak van de t-shirt een crop top van omdat het warm wordt vandaag. Als we klaar zijn lopen we naar de woonkamer waar Emma en Lars de tafel buiten op het terras aan het dekken zijn voor het ontbijt. We lopen naar buiten en ik ga naast Lars zitten aan tafel. Lars kijkt me onderzoekend aan wanneer ik ga zitten.

"Slecht geslapen, Lynn?" vraagt hij met een medelevende blik. Ik haal mijn schouders op. "Een beetje. Maar het komt goed. Het is gewoon een van die dagen." Emma schenkt me een kop koffie in en zet het voor me neer. "Hier, dit helpt vast een beetje. Vandaag staan er veel wateractiviteiten op de planning, dus hopelijk kunnen we allemaal wat afkoelen en plezier maken." "Wateractiviteiten zijn altijd de leukste!" zegt Noof enthousiast. Ik kan haar geen ongelijk geven. Wateractiviteiten zijn altijd de leukste om te doen. 

Terwijl we ontbijten, dwalen mijn gedachten af naar wat er allemaal is gebeurd in de afgelopen 6 maanden. Het was een zware tijd. Mijn relatie van zes jaar met mijn ex-vriend, Scott, was op vele manieren toxisch. Hij was narcistisch, manipulatief en vaak gewelddadig. Ondanks de vele waarschuwingen van mijn vrienden en familie, bleef ik in de relatie hangen terwijl ik hoopte dat hij zou veranderen. Liefde maakt gewoon blind en daar weet ik alles van.

Toen ontdekte ik dat ik zwanger was en mijn leven stortte in. Ik slik geen pil omdat ik daar behoorlijk ziek van word. Eén keer hebben we het gedaan zonder enige anticonceptiemiddel maar hij zei dat hij zich ging inhouden, wat dus niet het geval was. Ik was toen 21 en zeker niet klaar voor een kind en vooral niet één van hem. Elk deel van mijn lichaam vertelde me dat ik geen kind van hem wou, dus ik besloot om abortus te plegen. Iets waar mijn ex niet akkoord mee was en woedend op me werd. 

Abortus plegen was een moeilijke beslissing maar ik wist dat het de juiste was. Door de abortus zag ik pas in hoe ongezond mijn relatie was dus besloot ik om de relatie te beëindigen. Ik wilde geen kind in zo'n omgeving en ik wilde mezelf bevrijden van zijn greep. Nu, maanden later, heb ik geen spijt van mijn beslissing. Maar de nasleep is zwaar. Ik heb nog steeds nachtmerries waarin ik mezelf zie als een moordenaar en de herinneringen aan de mishandelingen komen vaak terug in mijn dromen. Ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt maar door die ongezonde relatie ben ik mezelf behoorlijk kwijtgeraakt.

Na het ontbijt maken we ons klaar voor de dag. De zon staat al hoog aan de hemel en de hitte is voelbaar, zelfs in de vroege ochtend. We verzamelen onze spullen en lopen naar het activiteitenveld, waar de kinderen al enthousiast staan wachten. Vandaag staan er verschillende wateractiviteiten op het programma: waterballonnengevechten, waterpolo, dansen in het water en waterspelletjes. Het geluid van lachende en spelende kinderen vult de lucht en ik voel een deel van mijn zorgen wegglippen.

Ik kijk naar Nova, Emma en Lars die druk bezig zijn met de voorbereidingen. "Let's begin!" roept ik en de kinderen juichen van enthousiasme. Terwijl de activiteiten in volle gang zijn, merk ik dat de frisse waterdruppels en het gelach van de kinderen een helende werking hebben. Het voelt bevrijdend om even alle zorgen los te laten en gewoon in het moment te zijn.