Littekens van het Verleden

34

28 oktober, vrijdag, 6:30

De wekker gaat af en trekt me langzaam uit een diepe slaap. Ik reik met mijn hand naar mijn telefoon om het irritante geluid te stoppen en zie dat het 6:30 uur is. Nog even blijf ik liggen, genietend van de warmte onder mijn dekens, maar ik weet dat ik eruit moet. Vandaag is een belangrijke dag. Stage bij een Michelin-restaurant. De gedachte alleen al maakt me zenuwachtig, maar ook opgewonden. Dit is een kans om te leren van de besten.

Ik stap uit bed, rekkend en strekkend om mijn spieren wakker te maken, en loop naar de badkamer om me klaar te maken. Terwijl ik mijn tanden poets, probeer ik me mentaal voor te bereiden op de dag. Het wordt druk, dat weet ik zeker, maar dat is precies waar ik van houd. De adrenaline, de druk, het gevoel dat je constant op je best moet zijn.

Als ik klaar ben, loop ik naar de woonkamer waar Beau al enthousiast op me wacht. Zijn staart zwiept heen en weer en een glimlach breekt door op mijn gezicht. "Goedemorgen, jongen." zeg ik terwijl ik hem een aai over zijn kop geef. Hij kwispelt nog harder en volgt me naar de keuken.

Ik begin met het maken van ontbijt, iets simpels—een smoothie voor mij en wat toast voor Nova. Terwijl ik bezig ben, hoor ik haar voetstappen in de gang. Ze verschijnt in de deuropening, nog een beetje slaperig, maar glimlachend zoals altijd.

"Goedemorgen." zegt ze terwijl ze zich naar de tafel begeeft. "Goedemorgen." antwoord ik. "Klaar voor je project vandaag?" Ze knikt, haar ogen al wat helderder nu ze de geur van toast in haar neus krijgt. "Ja, het wordt een lange dag, maar ik heb er zin in. En jij? Klaar voor je stage?"

"Zeker." zeg ik, hoewel er een lichte nervositeit in mijn stem doorklinkt. "Het is een grote kans, dus ik wil echt mijn best doen."

We beginnen te eten en praten over onze plannen voor de dag. Nova vertelt me enthousiast over haar schoolproject, hoe ze van plan is om een hele woonkamer opnieuw in te richten. Ik ben trots op haar en het is fijn om te zien dat ze zo gepassioneerd is over wat ze doet.

"Blijf je vanavond bij Matthy slapen?" vraagt Nova plotseling, haar stem is een en al nieuwsgierig. Ik stop even met eten en denk na. Dat hadden we nog niet besproken. "Ik weet het eigenlijk niet." zeg ik eerlijk. "Misschien moet ik dat maar even vragen."

Ik pak mijn telefoon en stuur Matthy een berichtje: Hee, blijf ik vanavond slapen? Terwijl ik wacht op zijn antwoord, kletsen Nova en ik verder over van alles en nog wat. Ik voel me altijd op mijn gemak bij haar. Ze weet hoe belangrijk dit allemaal voor me is, en ze ondersteunt me zonder te oordelen.

Niet veel later hoor ik mijn telefoon pingelen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik Matthy's bericht lees: Als je dat wilt dan zeker! Jij mag altijd blijven slapen. Kijk er naar uit!

"Ik blijf vandaag slapen bij Matthy." vertel ik Nova terwijl ik een beetje verlegen glimlachend. Nova glimlacht.

Na het ontbijt ruimen we samen op en ik maak me klaar om naar Rotterdam te rijden. De rit geeft me de tijd om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Het is een drukke dag, maar de gedachte dat ik vanavond weer bij Matthy zal zijn, geeft me een warm gevoel van binnen.

Als ik eenmaal in de auto zit en richting Rotterdam rijd, voel ik de spanning van de dag zich opbouwen. Maar ergens diep van binnen weet ik dat het goed komt. Het is een nieuwe dag vol kansen, en ik ben klaar om ze te grijpen.

Wanneer ik aankom bij het restaurant, voel ik de nervositeit in mijn buik toenemen. Het is een prachtig gebouw, strak en modern, met een subtiele hint van elegantie. Ik parkeer mijn auto en haal diep adem voordat ik uitstap. Vandaag is belangrijk, en ik wil alles op alles zetten om te laten zien wat ik in huis heb.

Binnen word ik meteen begroet door een van de souschefs, een oudere man met een scherpe blik en een vriendelijk knikje. "Goedemorgen, Lynn." zegt hij, terwijl hij me een schort aanreikt. "We hebben een drukke dag voor de boeg, dus ik zal je meteen laten zien wat je kunt doen."