Littekens van het Verleden

11

30 juli, zaterdag, 10:03

De ochtendzon prikt door de dunne gordijnen van de chalet. Het is zaterdag en vandaag vertrekken we terug naar Nederland. De laatste nacht was opnieuw zwaar. Ik werd maar liefst vijf keer wakker door nachtmerries en op een gegeven moment besloot ik mijn ogen maar niet meer te sluiten. De beelden waren te gruwelijk, te intens om weer mee geconfronteerd te worden. Dus sinds zes uur vanochtend ben ik al wakker terwijl ik rondsluip door de chalet wanneer de anderen nog sliepen.

Nu is het tien uur en iedereen is bezig met de laatste voorbereidingen voor vertrek. Lars, Nova en Emma zijn duidelijk bezorgd om me. Ze weten alles. Ze weten wat er is gebeurd en begrijpen waarom ik het moeilijk heb. De nachtmerries komen in vlagen maar de afgelopen week was het echt erg. Bijna elke nacht kreeg ik wel een nachtmerrie.

"Alles klaar voor vertrek?" vraagt Lars terwijl hij de kofferbak sluit. "Ja, ik denk het wel. Laten we maar gaan." antwoord ik vermoeid. We stappen in mijn auto en beginnen aan de lange rit terug naar Nederland. Ik ben aan het rijden en Lars zit naast mij. Mijn gedachten dwalen af naar de nachtmerries en de pijn die ze weer naar boven brengen. Na een paar uur begint de vermoeidheid echt toe te slaan en besluit ik te stoppen bij een tankstation.

Terwijl ik de auto vol tank, maakt Lars grapjes om me op te vrolijken. Zijn humor werkt altijd, en ik kan het niet laten om te glimlachen, ondanks mijn vermoeidheid. Emma en Nova gaan naar het toilet en halen wat lekkers voor onderweg. Als we klaar zijn ga ik op de achterbank zitten met Emma. De zachte  schommelingen van de auto werken bijna hypnotiserend maar mijn gedachten zijn onrustig. Ik open mijn telefoon en zie een berichtje van Matthy.

Matthy: "Hey, hoe gaat het daar? Weet je al hoe laat je thuis bent?"

Lynn: "We zouden rond 18 uur in Nederland zijn. En ik zet Lars, Emma en Nova af bij hun thuis dus ik zou rond 21 uur thuis zijn. Nu ben ik op de achterbank beland, haha. Hoe is het bij jou?"

Matthy: "Goed, ik ben bij Koen met de rest van de jongens. We praten wat en maken plannen voor de komende week. Maar is het ver rijden van je vrienden naar Den Haag ?"

Lynn: "Lars, Emma en Nova wonen allemaal wel rond Utrecht dus ongeveer een uur alleen rijden."

Matthy: "En hoe gaat het echt met je?"

Ik twijfel even. Hoeveel moet ik nu vertellen? De nachtmerries zijn zo persoonlijk en pijnlijk. Maar Matthy lijkt het echt te willen weten, en ik voel me veilig bij hem.

Lynn: "Het gaat wel. Ik ben alleen erg moe. Vannacht weer nachtmerries gehad."

Matthy: "Wat rot voor je. Wil je erover praten?"

Weer die twijfel. Het voelt nog te rauw om alles ineens te vertellen.

Lynn: "Misschien later. Het is nogal een lang verhaal."

Matthy: "Neem je tijd. Ik ben er wanneer je er klaar voor bent."

Zijn begrip doet me goed. Ik leg mijn telefoon neer en leun tegen de autodeur aan. Vanuit de achteruitkijkspiegel zie ik Lars me bezorgd aankijken. Ik weet dat mijn vrienden zich zorgen maken om me. Ze weten alles, maar het is moeilijk om te zien hoe ze zich om mij bekommeren. Ik probeer nog wat te slapen, maar de rust wil niet komen.

Na een paar uur word ik weer wakker. De auto rijdt nog steeds verder over de snelweg. Ik zie Emma en Nova praten en lachen in de auto, en Lars die geconcentreerd op de weg let. "Ben je oké?" vraagt Lars, terwijl hij snel naar mij kijkt in de spiegel. "Ja, ik ben gewoon moe." zeg ik terwijl ik stiekem hoop dat hij niet verder zal vragen. Ik open mijn telefoon en zie een nieuw bericht van Matthy.