Littekens van het Verleden

33

24 oktober, maandag, 7:00

Pov Matthy:

De wekker gaat om 7 uur, en ik word wakker met een licht kloppende hoofdpijn van de avond ervoor. Het is maandag, en dat betekent weer een kantoordag. Met een diepe zucht stap ik uit bed en rek me uit. Terwijl ik me aankleed, valt mijn blik op mijn telefoon, waar een nieuw berichtje van Lynn op mijn scherm verschijnt. Het is een simpele "Goeiemorgen", verstuurd om 6 uur vanochtend.

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht terwijl ik mijn vinger over het scherm beweeg om te reageren. "Goeiemorgen! Hoe is je eerste schooldag na de vakantie?" stuur ik terug. Het voelt goed om even contact te hebben voordat ik de deur uit ga.

Na het versturen van mijn berichtje loop ik naar de keuken om te ontbijten. Terwijl ik een kom cornflakes inschenk en melk toevoeg, dwaalt mijn gedachten af naar de gesprekken van twee dagen geleden. Lynn's twijfels en onzekerheden blijven in mijn hoofd hangen. Ze heeft zoveel gezegd over hoe ze zich voelt en wat ze denkt over onze situatie. En hoewel ik haar begrijp, kan ik het niet helpen dat ik me zorgen maak.

Ze zei dat ze twijfelt over hoe haar leven zal veranderen als ze echt een stel worden. Ze is nog maar 22, een studente die zichzelf nog aan het ontdekken is, en ik kan me voorstellen dat mijn bekendheid een zware belasting kan zijn. Lynn heeft gelijk gezegd dat het iets is waar we samen over moeten nadenken. Het is niet eerlijk voor haar om te worden meegesleurd in een wereld die ze nog niet helemaal begrijpt.

Terwijl ik mijn ontbijt eet, probeer ik de dingen op een rijtje te zetten. Mijn vorige relaties waren anders. Toen was ik nog niet zo bekend als nu. Deze keer is alles veel complexer. De publieke belangstelling en de roddels zijn constant aanwezig, en het is een hele andere wereld dan die waarin Lynn zich bevindt.

Ik wil Lynn graag mijn vriendin noemen, maar tegelijkertijd wil ik niet dat mijn bekendheid haar leven overhoop haalt. Het voelt alsof ik haar in een wereld duw die ze misschien nog niet klaar is om te betreden. Het idee dat ik haar zorgen zou moeten bezorgen omdat ik bekend ben, is iets waar ik absoluut niet blij mee ben.

Na mijn ontbijt maak ik me klaar om naar Utrecht te gaan. De dag begint met een vergadering en het dagelijks werk, en hoewel het routinewerk is, voelt het vandaag als een afleiding. Ik probeer mijn gedachten op de werkzaken te richten, maar Lynn's zorgen blijven in mijn hoofd hangen. Het is een uitdaging om mijn focus te behouden wanneer mijn gedachten steeds terugkeren naar wat er kan gebeuren als we verder gaan in onze relatie.

In de auto naar Utrecht voel ik de last van mijn gedachten. Het is duidelijk dat ik moet nadenken over wat het beste is voor Lynn en voor ons als stel. Het is belangrijk dat we elkaar begrijpen en dat we niet alleen naar de romantische kant van onze relatie kijken, maar ook naar de praktische en emotionele implicaties van wat het betekent om samen te zijn in een publieke wereld.

Bij aankomst op kantoor probeer ik mijn gedachten te ordenen en me te concentreren op de taak die voor me ligt. Maar zelfs tussen de werkmomenten door, blijft mijn gedachten bij Lynn. Hoe kunnen we samen verder als er zoveel onzekerheden zijn? En hoe kan ik ervoor zorgen dat ze zich comfortabel voelt en niet overweldigd wordt door de omstandigheden die mijn bekendheid met zich meebrengt? Na een uurtje hebben ik en de jongens een vergadering. Het gaat over van alles en nog wat. Van Afas naar stagiaires.

Na de vergadering merk ik dat ik nog steeds met mijn gedachten bij Lynn ben. Raoul is degene die dat als eerste oppikt, zoals altijd. Hij kijkt me aan met die typische, onderzoekende blik en vraagt: "Matthy, is er iets?"

Ik zucht diep en knik. "Ja, er is wel iets." Raoul seint dat ik met hem mee moet lopen. We gaan naar de chillkamer, een plek waar we vaak ontspannen of privégesprekken voeren. We ploffen neer op de bank, en ik voel de spanning van mijn schouders glijden terwijl ik me voorbereid om alles eruit te gooien.