Littekens van het Verleden

53

28 december, woensdag, 10:18

De ochtend voelt zwaarder dan normaal wanneer ik mijn ogen open. Ik had weer slecht geslapen, zoals de meeste nachten de laatste tijd. Dromen die me achtervolgen, gedachten die rondcirkelen in mijn hoofd, nachtmerries waar ik maar niet vanaf kom. Ik slaak een zucht en draai me met moeite uit bed, mijn lichaam traag van de vermoeidheid. Het kost me een paar minuten om mezelf ertoe te zetten om op te staan, maar uiteindelijk sta ik op en slof ik naar mijn open badkamer. Het is koud, de stenen vloer onder mijn voeten voelt bijna ijzig aan. Ik werp een snelle blik in de spiegel en zie de donkere kringen onder mijn ogen. Ze vertellen het verhaal van nachten zonder slaap.

Terwijl ik mijn tanden poets en mijn gezicht was, probeer ik wat energie op te doen. Vandaag is de dag: de traditionele meidendag. Vroeger deden we dit altijd als we op vakantie waren. Mijn moeder, Jana, en ik, en nu ook Kato erbij. We gingen altijd iets leuks doen met z'n allen, even weg van alles en gewoon genieten van elkaars gezelschap. Ondanks de vermoeidheid probeer ik mezelf eraan te herinneren hoe leuk dat vroeger altijd was.

Als ik eenmaal klaar ben, trek ik wat comfortabele kleding aan en loop ik naar beneden, waar de meesten al aan tafel zitten. Mijn vader, Maarten, Kato, en Oliver zitten al met hun ontbijt. De geur van koffie en vers brood hangt in de lucht. Ik schuif aan de tafel en neem een sneetje brood, al heb ik niet echt honger. De slapeloosheid heeft mijn eetlust de laatste tijd verminderd, maar ik probeer toch iets te eten.

"Goedemorgen, Lynnie." zegt mijn vader met een glimlach terwijl hij een slok koffie neemt. "Goedemorgen." mompel ik terug, terwijl ik een stukje van het brood afbreek en er zonder veel interesse op kauw.

Het gesprek aan tafel gaat over van alles en nog wat. Mijn vader vertelt een anekdote over iets grappigs dat Oliver gisteren heeft gedaan, en Maarten grinnikt erom terwijl hij zijn zoon voert. Niet veel later komen Jana en Thijs naar beneden, allebei nog wat slaperig. Ze schuiven bij aan tafel, en het voelt als een warme, huiselijke ochtend. Het voelt fijn, ondanks mijn vermoeidheid.

Mijn telefoon trilt in mijn zak, en ik pak hem erbij. Een berichtje van Matthy verschijnt op het scherm: "Nog twee dagen en dan ben je weer thuis. Ik kan niet wachten om je te zien ❤️." Een glimlach verschijnt op mijn gezicht terwijl ik het lees. Matthy... zelfs op afstand weet hij me een beter gevoel te geven. Ik stuur snel iets terug: "Ik ook niet, het duurt veel te lang. Miss you ❤️."

Als iedereen klaar is met ontbijten, staat mijn moeder op. "Meiden, zijn we er klaar voor?" vraagt ze enthousiast. Ze houdt de traditie van onze meidendag altijd graag in ere. Kato en Jana knikken, en ik glimlach, al ben ik nog niet helemaal wakker.

We stappen in de auto van mijn moeder. Jana en Kato gaan achterin zitten, en ik ga voorin naast mijn moeder. De rit begint rustig, en ik leun achterover in de stoel terwijl het landschap van besneeuwde bomen en witte wegen voorbijglijdt. Het is prachtig, maar ik voel dat mijn ogen zwaar zijn. Ik had niet gedacht dat ik me zo moe zou voelen.

"Wanneer mag ik Matthy nou eindelijk ontmoeten, Lynn?" vraagt mijn moeder plotseling, en ik schiet even overeind. Ze heeft die vraag al zó vaak gesteld sinds we hier zijn, maar ik snap het wel. Ze is nieuwsgierig, dat weet ik. "Je bent nu al een paar maanden samen, toch?"

Ik glimlach vermoeid. "Ja, mam, ik weet het... Het komt wel. Binnenkort, beloofd." Ik heb het haar al zo vaak verteld, maar toch blijft ze aandringen. Ze wil hem gewoon graag leren kennen, en ergens vind ik dat lief.

"Nou, ik wil wel dat je het me snel laat weten hoor. Straks zijn we al 3 jaar later met jouw uitstelgedrag." lacht ze, terwijl ze de auto iets verder optrekt. Jana grinnikt op de achterbank. "Mam, Matthy is een geweldige gast. Hij is helemaal goedgekeurd." Ik glimlach. Ik wil niets liever dan dat Matthy mijn familie ontmoet, maar iets in me blijft knagen, alsof ik bang ben voor wat ze zullen denken. Vooral na alles wat er is gebeurd, vraag ik me soms af of ik het wel waard ben. Of ik iemand als Matthy wel echt verdien, met alles wat ik met me meedraag.