Girdap

31

Ece Sayar Altun

Bembeyaz üstü kıpkırmızıydı. Karnıma rağmen küçük bedenini nasıl taşıdım, nasıl ambulansa yürüdüğümü bilmiyordum. Nefes alması benim için bir umuttu. Benim için hala küçük bir çocuktu. Ona kötü davranmadım, sadece bağlarımız kuvvetli değildi. Anlaşamıyorduk çoğu zaman. Okumak için gittiğimden beri bir kardeşimin varlığından haberim yokmuş gibi yaşadım. En büyük suçlu da benim zaten. Küçükken onu o sudan çıkarmamam, hafızasının kaybolmasına sebep olmam. Suçlarımı kabul ediyordum. Ama bildiğim tek şey anneliği karnımdakiyle değil o büyürken öğrendiğim. O hatırlamıyor belki ama doğduğunda 8 yaşındaydım. Aklım eriyordu. Oyuncak bebeklerimden farksızdı bedeni. Annem bizim üstümüze çok titrerdi ve bu benim sıkılmama neden olurdu. Her şeyi sorgular, hep en iyisini isterdi. Ona uygun davranmak beni yoruyordu. Ama o doğduğunda her şey değişti. Annemin ona ilgisi yoğunlaştığında mutlu bile oldum. Bazen ona kötü davrandığımda anneme koşardı. Bencildim. Bazen onu görmek bile istemediğim zamanlar oluyordu. Fakat sevgim hiç azalmadı.

İçinden diyordur, ablam İrem'i daha çok seviyor. Yaşadıkları sürtüşmeden dolayı birbirlerini sevmiyorlar. Bu ikisi ile de anlaşmama engel değil. Onunla mecbur görüşmek zorundayım çünkü kocamın kardeşi. Bunu değiştiremem.

Ağlamama engel olamıyordum. Bu sefer annem beni suçlamaktan beter edecekti. Ama ağladığım bu değildi. Kucağımda ölüyordu. Bir kere bile bana 'abla' demekten vazgeçmemişti. Belki de az önce bana ilk defa 'Ece' dediğini duydum. Canımı yakan buydu. Eğer son sözleri bu olacaksa olmasındı. Bana abla demediği bir hayatı istemezdim. Sadece Başar'ı arayabildim çünkü acil aramada kim varsa o an o çalmıştı. Bununla ilgilenemezdim.

Ambulanstan inince hala yanında koşturdum. ''İyi olacaksın bebeğim!''

Ameliyathaneye aldıklarında beni içeri almadılar. Doktordum ama alınmadım. Hemşireler sayesinde sandalyeye oturduğumda nefes almak istemedim. ''Benim yüzümden oldu.'' Defalarca sayıkladım.

Az sonra koridordan sesler geldiğinde gözlerimi yumdum. ''KIZIM NEREDE?'' Annem bağırırken ne ağlamaktan ne de hastaneyi ayağa kaldırmaktan çekinmedim. ''KIZIM!'' Babamla geldiklerinde onlara bakamadım. ''NE YAPTIN? NOLDU DA VURULDU?'' Ağlayarak kafamı iki yana salladım. Ellerimdeki kanı gördüğünde ağlaması derinleşti. ''BEBEĞİM!'' Önümde eğildiğinde ellerime sarıldı. ''Anne yapma.'' Desem de dinlemedi. Ayaklanıp babama yürüdü. Gözü hiçbirimizi görmüyordu. Halbuki babamında ondan farkı yoktu. ''ENGİN BİR ŞEY YAP!'' Resmen ayaklarına kapandı. ''YALVARIRIM BİR ŞEY YAP! KIZIM GİDİYOR!''

''Eylem, sakin ol lütten canım.'' Bunu dese bile yüzündeki enkazı görebiliyordum. Babamı dinlemediğinde ameliyathane kapısına vurmaya başladı. ''SERA ANNEN BURDA BEBEĞİM!'' Hepimizde onu kaybetme korkusu vardı. Başar ve ailesi geldiğinde yanıma oturdu. ''Canım iyi misin? Nasıl oldu?'' Anlatamadım. Onu sevmeyen ablasının bebeğini kurtarmak için vuruldu diyemedim. İzel anne ne kadar annemin yanında olsa da annemin sakinleşecek hali yoktu. ''Ece iyi misin?'' Değilim. Kafamı iki yana salladım. ''Kardeşim.'' Dedim ellerime bakarak. ''Elimde onun kanı var.''

Daha kötüsü Kuzey geldi. Annemden farkı o sessizdi. Daha çok bakışları anlatıyordu. Ağlamıyordu belki ama ağlıyordu. Onu sevdiğini görüyordum. Babamla bir şeyler konuştuğunda babam ona sarılmıştı. Bu sahne beni mahvettiğinde kafamı çevirdim. Annem yanındaki herkesten uzaklaşıp ona ilerledi. ''ONU KORUYACAKTIN!''

''HANİ ONU KORUYACAKTIN?'' Babam bile annemi durduramadığında göğsüne vurmuştu. Sarsılmadı. ''Özür dilerim.'' Dedi çaresiz bir sesle. O nereden bilecekti ki? ''BEN SANA GÜVENDİM! BABASI OLSA BİLE BEN VARIM DEDİN!'' Kafasını eğdiğinde bir şey diyemedi. Annem en sonunda ona sarıldığında o da sarıldı. ''Yalvarırım bunu yapanları bul. Kızım ölmesin.'' O an farkettim. Gözünden bir yaş geldi. Sadece yaş geldi. Ağlamadı, bağırmadı. ''Onun ölmemesi için her şeyi yapacağım. Merak etmeyin.'' Ben ne yapıyordum burada? Ben doktordum ve kardeşim oradaydı. Hamile olmamı umursamadan kalktım. ''Ece nereye?''