Ela'nın dediği oldu. Kendilerini takip eden araba onları şehir dışına gitmeye zorladı ve orada da sıkı bir takip sonucu iyice yaklaşmayı başarıp lastiklerine nişan aldı. İki lastik gelen kurşunla delinince, araba biraz ilerleyip, durmak zorunda kaldı sonunda.
-Size ne yaparsanız yapın ama şehir dışına sürmeyin arabayı demiştim, dedi Ela öfkeyle. Alper'den ses çıkmadı. Belki de korkudan şoka girmişti. Nilay ise ağlayarak büzüştü olduğu yerde.
-Ölmek istemiyorum nolur. Ben daha çok gencim, diye yalvardı. Arkadaki iki adam arabadan çıkıp yanlarına gelmeye koyuldu ağır ağır. Ela ağlayan Nilay'ı teselli etmek yerine, ne yapıp da buradan kurtulabileceklerini düşündü hızla kafasının içinde. Alper hala öyle put gibi duruyordu.
-Çıkın arabadan, diye emretti adamlardan biri. Ela irkildi. Ama yanında daha çok ağlamaya başlayan Nilay kadar değil.
-Size çıkın dedim, diye bağırdı adam yine.
-Duydunuz, kaçamazsınız. Kaçışınız yok artık, dedi diğeri. Ela kapıyı açtı.
-Ne yapıyorsun, dedi Nilay panikle.
-Sence? Çıkıyorum. İstedikleri bu. Nasıl olsa kaçamayacağız, dedi Ela ve çıktı arabadan. Nedense bir cesaret gelmişti ona. Adamların aksine kaçışlarının olduğunu düşünüyordu sanki. Adamlar onun çıktığını görünce gülümsediler.
-Çok güzel akıllı bayan. Diğerlerinden daha akıllısınız siz, dedi ilk konuşan adam.
-Ne istiyorsunuz bizden, diye sordu Ela sertçe.
-Belgeler ve fotoğraflar. Başka bir şey değil, dedi adam kısaca. Silahını Ela'ya doğrulttu.
-Sonra da bizi öldüreceksiniz.
-Akıllısınız diye boşuna demedim.
-Siz de çok dürüstsünüz.
-Teşekkürler.
-Ama istedikleriniz bizim yanımızda değil, dedi Ela. O sırada arabanın kapısı hızla açıldı ve Alper içinden çıktı. Hızla koşmaya, kaçmaya başladı.
-Alper hayır, diye bağırdı Ela. Ela ile konuşan adam tabancasını anında Alper'e çevirdi ve iki kez ateş etti. Biri göğsüne, biri beynine geldi Alper'in! Ela o anki dehşetini erteleyip adamın tabancasına bir tekme geçirdi. Silah düştü. Diğer adam ateş ederken Ela son anda eğildi ve kurşundan kaçmayı başardı. Silahı düşen adam tabancayı alamadan Ela aldı ve adamın suratına sert bir tekme geçirdikten sonra bacak arasına tekme attı. Adam yığılırken kendini arabanın arkasına attı ve kendini diğer adamın ateşinden korudu. Oradan ateş etmeye başladı, karşı taraf da ona karşılık verdi. Bayağı bir çatıştılar.
Ela kurşununun çok az kaldığını biliyordu. Adamı vurması gerekiyordu mutlaka. Yoksa sonuçları kötü olabilirdi. Nefes alıp verdi ve arabanın arkasından çıkıp son kalan kurşunları adama saydırdı. Sonra da yerde kıvranan diğer adama. İçinin yangın gibi yandığını hissetti bu arada. Ama başarmıştı. Karşıdaki adamın yığıldığını gördü.
-Nilay, diye bağırdı güçlükle. Son gördüğü şey Nilay'ın sendeleyerek yanına geldiği ve o çıldırmış haliyle bile ürkerek adamlara baktığıydı.
-Onları hallettim, dedi Ela güçlükle ve her şey karardı.
Gözünü açtığında hastanedeydi. Kıpraştı. Acıyla yüzünü buruşturdu. Göğsü acıyordu. Zaten vücudu sargılar içindeydi. Biran neden burada olduğunu hatırlayamadı. Sonra her şey olağanca netliğiyle zihnine geldi. O sırada kapı güm diye açıldı.
-Kahraman kendine gelmiş, dedi Sinan gülümseyerek. Yanında ölü gibi olan Nilay vardı.
-Neler oldu? Adamlara ne oldu, diye sordu Ela.
-Birisi öldü. Diğeri ağır yaralı. Yoğun bakımda. Polise her şeyi anlattım. Elimde ne varsa hepsini de verdim. Polis o çeteye bir baskın yaptı. Hepsini yakaladı. Kodesteler lanet olasıcalar, dedi Nilay.
-Bana ne olacak? Tutuklanacak mıyım?
-Hayır tabi ki. Nefsi müdafaaya giriyor bu. Sadece yazılı ve sözlü ifaden alınacak, birde mahkemeye çıkacaksın o kadar, dedi Sinan.
-Ya Alper? Ona ne oldu, diye sordu Ela. Nilay'ın gözünden yaşlar boşaldı birden. Konuşamadı.
-O öldü, öldü Ela, dedi Sinan güçlükle. Ela'nın zihninde bir film sahnesi şimşek gibi çaktı. Alper'in kaçışı, göğsünden ve beyninden vuruluşu. Başı döndü, midesi bulandı. İçine büyük bir acı oturmasına rağmen gözleri dolmadı. O eskiden beri gözyaşlarını içine akıtmasını bilen biriydi. Şimdi de öyle olmuştu. Yumruklarını sıktı. Hayat neden bu kadar adaletsizdi? Neden?!?
