Ang Martyr at Ang Manhid (MSS#1) [Completed]

Kabanata 60

Kabanata 60

Waju Is My Home

It's already 5:30 when I woke up. Hindi ko namalayang nakatulog pala kami nang matapos kaming kumain. Pagkatapos kasi 'nun bumalik ulit kami ng room para magpahinga muna. Tiningnan ko kung nasa tabi ko pa si Waju pero wala siya 'dun.

Pumunta ako ng balkonahe only to find him sitting at it. Nang mapansing niyang nandoon ako ay tumingin siya sa aking direksiyon.

"Gising ka na pala," napairap ako.

"Obviously," sabi ko habang naglalakad papalapit sa may railings. Narinig ko siyang tumawa.

"Ang sungit mo a," nakangisi niyang sabi.

"Ang abno mo kasi." imbis na magalit ay tumawa lamang siya. See?

"Maganda ang view, let's watch?" yaya ni Waju.

Yes. It's perfect. Sunset. Para sakin, mas magandang tingnan 'yung sunset kesa sa sunrise. Nagpapatunay kasi ito na hindi lahat ng nawawala ay pangit o hindi magandang tingnan kasi masakit. Yes, I hate people leaving, but sunset always reminds me that sometimes letting go of people is not always hurt. Minsan may mga bagay na kailangan mo munang bitawan para makapag experience ka ng bago. To explore some other things na hindi mo pa nararanasan.

Being with the same people most of the time loses your ability to be with different people. Hindi mo mararanasan kung paano ba maging kabahagi ng iba. Hindi sa dahilang nakakasawang makasama sila, it's just that, kapag kasi nasanay tayo sa tabi ng isang tao at kapag dumating 'yung time na mawawala sila satin, we will be lost too.

Mahihirapan tayong hanapin ang mga sarili natin kapag nawala sila. Nothing is permanent. Lahat ng dumadating, nawawala rin, kasi may darating na bago. Sometimes, it is worth to let go for us to meet new things... new people... new experience... For us also to be mature, and to realize what it is if someday those people we really love gone away. Para masanay tayo, para malaman natin kung ano ba 'yung pakiramdam kapag hindi natin sila kasama.

So that, when the time comes that they will leave you, it will not hurt so bad.

Kasi, hindi lahat ng umaalis nawawala na talaga ng tuluyan. Some things returns, some people do.

Just like the sun, after setting, it will rise again tomorrow. It returns. Just like that.

"It's a pretty sight, right?" Ang masayang boses ni Waju ang bumalot sa aking pandinig nang nasa tabi na kami ng dagat. We're sitting on the white sand near the seashore. At ang nasa harapan namin ay ang kulay orange na langit. Unti unti nang nawawala ang araw, at unti unti na ring dumidilim ang paligid, but still, it's indeed a pretty sight.

"Yep, ang ganda, I would live staring at it forever." mangha kong sabi. Naramdaman ko ang paglingon ni Waju sa banda ko, pero hindi ako lumingon. Kung maari, I don't want to look at him, because everytime I do, it hurts. I don't even know why...

"You do?" tanong niya. Ngumiti ako nang tipid habang nakatingin pa rin sa mapulang dagat, the color of the sky is reflecting on it.

"Yes, I do." tahimik kong utas. Saglit siyang tumahimik sa tabi ko.

Kanina nang dumating kami dito, we just silently sat looking at the sunset. Walang nangsasalita samin. Hindi ko alam kung pareho ba kami ng rason kaya ayaw naming magsalita.

My reason is, I am afraid to talk to him. Although, not necessarily him, kundi 'yung tungkol sa pag uusapan namin. Doon ako takot. I am afraid na kahit sinabi niyang ako ang mahal niya, he's going to tell me now na lumipas na 'yun. That he's done with me. That he already fell for my bestfriend.