PARAMPARÇA 2 | Bencil

14.Bölüm:Ölü bir beden

Pinhani: Ne güzel güldün.

"Bazen her şeyi unutup, yeni hayata başlayasım var..."

-

Elimi çenemin altına koyarken derin bir iç çekdim, odamın camından dışarıyı seyrederken şubat ayının son soğuklarıyla baş etmeye çalışan bir sokak kedisi takıldı gözüme. Yolun karşısındaki durakta şemsiyeyle yağmurdan korunan insanlara kısaca bakıp çöp konteynırına tırmandı.

O cansız bedenine rağmen yaşlı bir kedi olduğu ortadaydı, kim bilir kaç yaşında? Karnını doyurmak adına çöpteki poşetleri koklarken alaca tüyleri sırılsıklamdı. Normalde bir kedinin ıslanmakdan nefret ettiğini biliyordum, ama eğer bahsedilen kedi açsa ıslanmak pek de umrunda olmazdı.

Çöpteki poşetlerden umudunu kesince konteynırdan aşağı indi, hemen çöpün yanına sinerken açlığın ve soğuğun etkisiyle miyavlamaya başladı, amaçsızca miyavlıyor ve kuyruğunu arka patilerine dolayarak ısınmaya çalışıyordu.

Kedileri sevdiğim söylenemezdi, ama o kediye acımışdım..

"Ceyda," hemen arkamda hissettiğim sesle gözlerimi birkaç saniyeliğine kapattım. "Baban en yakın zamanda Ankara için biletini alacak, okulunu aksatmanı istemiyorum." sessizce cama bakmaya devam ederken ayak seslerinin uzaklaştığını anladım. Şu durumda okula geri dönmek benim için en iyisiydi.

Annemi affedip, affetmeme konusunda emin değildim. Ona kırgındım, herkesin ortasına bana tokat atması her aklıma gelişinde onu affetmem zorlaşıyordu. Durum böyleyken bir süre annemden uzaklaşmak bana iyi gelebilirdi, aksi takdirde kendimi tutamayacakdım. Anneme ters yapamam, sonuçta annemdi o benim.

Hırkamım fermuarını sonuna kadar çekerken ellerimi ovuşturdum, sözde bahar geliyordu. Telefonumun melodisini duyduğumda tepkisiz kaldım, kimseyle konuşmak istemiyordum. Ben sadece bir süre yalnız kalmak istiyordum.

Israrla çalan telefon susmayınca yatağa uzanıp ekrana bakdım, Mete arıyordu. İki gündür ne telefonlarına cevap veriyordum, ne de karşısına çıkıyordum. Onun karşısına çıkacak gururum yokdu, annem onun önde bana tokat atmamış mıydı zaten?

Aramayı sonlandırırken bedenimi sırt üstü yatağa attım, ruhum yorgundu. Belkide biçok yaşıtımın yaşamadığı şeyler yaşamışdım. Aslında bu yaşadıklarımı sadece Wattpad kitaplarındaki o popüler baş karakterler yaşardı.

Kayla Askaya, Nehir Aksoy, Doğa Güngör şu son zamnalarda okumaya başladığım Psikopat'daki Buket vesayre vesayre..

Okuduğum kitapları aklımdan geçirirken telefondan gelen mesaj sesiyle irkildim, uyuşuk hareketlerle tuş kilidini açarken tam da tahminim üzerine Mete mesaj atmışdı.

Kimden: Mete.
Kızım delirtme beni, telefonlarıma cevap ver!

Tepkisizce ekrana bakarken, bir mesaj geldi.

Kimden: Mete.
Annenene olan öfkeni benden çıkaramazsın güzelim, sabrımla oynama. Aradığımda aç şu telefonu.

Anneme olan öfkemi ondan çıkarmıyordum ki, sadece.. Utanmışdım işte. Bunu okuyan kişi, sadece birkaç saniyeliğine kendini benim yerime koy. Sevdiğin kişi önünde küçük düşürülsen tepkin ne olurdu? En basitinden utanırdın. Bir mesaj daha gelince dilimle dudağımı ıslattım.

Kimden: Mete.
Seni seviyorum.

Derince iç çekerken telefonu sessize alıp yatakdan doğruldum, ağır adımlarla odadan çıkarken aynaya bakmamışdım bile ve şu an ki halim içler acısıydı. Elimdeki telefonu arka cebime yerleştirirken mutfağa yöneldim, annemin mutfakta olmasını aldırış etmeden buzdolabından sütü çıkardım.