PARAMPARÇA 2 | Bencil

12.Bölüm:Ruhsuz

Bora Duman:Yak beni. (Okurken kesinlikle dinleyin.)

"Her masal mutlu bitmez..."

-

Aslında, keskin bakan o gözler şu an bize değil de birbirine kuala gibi kenetlenmiş ellerimize bakıyordu. Biz ise durgunca bir birbirimize, bir de onlara bakıyorduk kısa aralıklarla. Ve, şu an şu dakika şunu düşünüyordum; 'Acaba Allah'ın sevmediği kullarından biri de ben miyim?'

Hani bir insan olur, hayatı boyunca mutlu olduğu anlar mutsuz olduğu anların çeyreği etmez ya, işte tam olarak o insan bendim. Tam bir yılım kaldı, liseden, üniformadan, sabahın bilmem kaçında kalkmakdan kurtulacağım derken öküzün biri sanki oynayacak başka kız yokmuş gibi geldi beni seçti.

Sonra ben, sanki şu dünyada sevecek başka biri kalmamış gibi gittim o öküze âşık oldum. Peki sonra ne oldu? Sonra o geri zekalının ardından bir yıl boyunca öldü sanıp ağladım, ama aslında o işsiz ölmemiş. Kendi zeka seviyesine yakışır seviyede aptalca bir oyun oynayıp bir yıl serseri gibi ordan oraya sürgün edilmiş.

Tamam, her şey düzeldi artık mutluyuz derken o geri zekalı tek hücreli beni kaçırdı, neyine güveniyorsa? Hah! İşte tam o anda anladım Allah'ın sevgili kulu olmadığımı. Annem, babam birde nerden çıkdıysa Mete'nin amcası bizi buldu..

Ve..

Şu an bizim evde karşılıklı oturmuş son yirmi dakikadır bakışıyoruz.

Peki tüm bunlar kimin suçu? Tabiki de Mete'nin, benim bu olayda hiçbir suçum yok. "Hepsi senin yüzünden serseri." diye mırıldanırken, kartal misali keskin bakan gözlerim Mete'ye kenetlenmişdi. "Aynen, nikahı kıymalıydım." dediğinde elimi sıkıca kavrayan eline güçlü bir kuvvet uyguladım.

"Aranızda konuşmaya son verin!" Bir an irkilerek kafamı anneme çevirdiğimde kalbim teklemeye başladı, tabii bu durum hemen sağ tarafdaki tekli koltukda oturan Burak'ı gülümsetmişdi. "Size yerimizi kim söyledi?" Derken Mete'nin Burak'a bakdığını fark ettim, Burak ona alaylı bir edayla bakarken Mete sert gözlerle karşılık veriyordu.

"Ece."

Ulan Ece! Bu kız eceline susamadıysa ben de neyim, şurdan bir kurtulayım ilk işim onu öldürmek olacak. "Ece bizim orada kaldığımızı bilmiyodu.." Kısaca hemen yanımdaki Mete'ye bakdığımda gerildiğimi hissedebiliyordum. Sesi ruhsuz ve saygısızlığını belli eden derecedeydi ki annemin saygısızlığa tahamülü asla yok.

"Sana söz hakkı vermedim sokak serserisi, sana sonra geleceğim kızımı zorla alıkoymanın hesabını bana vereceksin." Annemin ses tonu fazlasıyla sert ve uyarı doluydu ancak Mete bundan etkilenmemiş gibiydi.

"İsmim Mete, sokak serserisi değil."

Hızla kafamı Mete'ye çevirdiğimde susması için bildiğim tüm duaları ediyordum, annemin tersi kötüdür ağzından kırıcı bir kelime çıkarsa ortalık daha da karışabilirdi. "Ayrıca, kızınız benim sevgilim onu istediğim yere götürürüm."

Annemin dudakları bir şey söylemek için aralanırken son anda Mete'nin amcası söze girdi. Babam ise dikkatle Mete'ye bakıyordu. "Mete! Terbiyesizleşme, eğer yaşadığını Bora anlatmasaydı o barda çalışmaya devam mı edecedin? Baban yaşasaydı buna izin vermezdi."

Bora'yla Mete'nin amcası konuşuyorlarsa demekki şu ailede Bora'ya sahip çıkan birileri de varmış. Merak ettiğim şey ne zamandan beri Mete'nin yaşadığını biliyordu?

"Babamı karıştırma amca, o bu konuların adamı değil." Adam sabırla çenesini sıvazlarken sakin kalmaya çalışoyordu.

"Niye kızı kaçırdın?"