#58
"Kirli ruhun, tutsak bedenleri..."
Doğrular ya da yanlışlar. Kurallar ve yasaklar... Hayatın kendisiyle tanışan bir grup gencin çevreleriyle olan sınavında zorluklar katlanılamaz hâle gelir, kendi hayat mücadelerinde hedefleri için savaş verenle...
İki hafta boyunca kendi kategorimizde #58'e kadar yükseldik!
Bu arada, herkese Mutlu Yıllar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~
Harun Kolçak | Gökhan Türkmen - Yanımda Kal
"O, bizimle bağlantılarını koparmış, kendi iç dünyasının derinliklerinde, geçmişinin sesini dinliyordu."
-
Bora'dan
"Vay Bora, nerelerdesin? Görünmüyorsun hiç." ellerimi pantolonumun cebinden çıkarıp eski kapıya yöneldim. "Buralardayım kardeşim," Rıfat gülümseyerek elini kaldırdığında aynı şekilde elimi kaldırıp kısaca selamladım.
"Hadi görüşürüz."
"Görüşürüz,"
Paslanmış kapıyı hafifçe ittirip içeri girdim, kapı ardımdan sertçe çarptığı sırada aynadaki yansımama baktım kısaca. Ardından zemin kata inmek üzere merdivenlere yöneldim. Eski, boyası dökülmüş duvarların çevrelediği kata indiğimde yüz ifadem dümdüzdü.
Eskimiş çelik kapının önüne geçerken tedirgin ve kararsızdım. Sağ elimi duvara yaslayıp bekledim birkaç saniye, arada sakalımı sıvazlıyor çatlak duvarları süzüyordum. Biraz daha bekledim... Sonra boştaki elimi kapıya yaklaştırıp tıklattım. Biraz daha bekledim ve bu defa, bir öncekine kıyasla daha sert tıklattım.
Yine bekledim.
Bu defa, öfkeli bir biçimde vurmaya hazırlandığım sırada kapı aralanırken elim havada kalmıştı. Havada kalan elimle birlikte çatılan kaşlarım, "Yasemin," yeşil gözlerin etrafı mosmordu, dudakları renksizdi sanki. Yüzü beyazlamış mıydı? Zayıflamıştı. Ya da sadece bitkindi. Peki ya saçları? Neden kısaydı? Kesmiş miydi?
Zihnimde art arda gelenen soruları bir kenara bırakarak sadece ona sarıldım. İki elide havada kalmıştı ben sıkıca ona sarılırken, onu özlediğimi hissetmiyordu sanki. İnanmıyordu. "Yasemin," dedim ellerimi saçlarımda gezdirirken, elleri hâlâ havadaydı. Kollarımı beline daha sıkı dolarken yüzümü boynuna gömmüştüm. Onu özlemiştim... Onu öylesine özlemiştim ki.
Kollarımı gevşetip geri çekiliğimde yüzündeki o düz ifade yerini koruyordu ama gözlerindeki o resim, karanlıktı. Dağ bir ormanın içindeki yalnız bir mezar gibiydi... Etraf karanlıktı, sadece metrelerce uzunlukta olan o çam ağaçları vardı etrafta. Yalnız bir mezar; yalnız bir ruh.
Hiçbir şey demeden arkasını dönüp ışığı olmayan koridorun sonundaki odaya girdi. Önce etrafa bakındım sonra bekledim birkaç saniye olduğum yerde, hüznümdendi tüm bunlar. Yasemin'i kaybediyordum ben. Hani asla umudunu yitirme derler ya, ben yitirmiştim. Sanki elimden gelen her şeyi yaptıkça daha da kötü oluyordu.
