PARAMPARÇA 2 | Bencil

31.Bölüm:Tutsak

Toygar Işıklı : Hayat Gibi

"İyi biriydim, canımı yaktılar."

-

-Hatırlatma

Sessiz kalıp başımı öne eğdim, o anda duyduğum sesle yerimizden nasıl fırladık inanın bizde bilmiyoruz. Dehşetle kırılmış cama bakarken Ceyda hızla cama yöneldi, "N'oluyor lan?" dediğinde gözüm yerdeki kâğıda sarılmış taşa çarptı. "Bu ne?" hızla taşa yönelip kâğıttan ayırdım, "Ceyda."

Ceyda bana yönelirken buruşturulmuş kağıdı açtım, "Hayatlarınızın tekrardan mahvolmasına hazır mısınız?" Dehşetle açılan gözlerim Ceyda'yı bulurken, çatık kaşlarıyla elimdeki kâğıda bakıyordu.

"Bu ne demek lan şimdi?" deyip tekraradan cama yönelip dışarıyı kontrol etti, "Ece koş! Koş!" hızla koridora ardından kapıya yöneldiğinde yerimden fırladım. Merdivenleri hızlı hızlı inmeye başladığımızda ayağımız çıplaktı, sertce apartman kapısını açıp deli gibi koşmaya başladık.

"Orda biri var! Çalılıkların orda!" Sokağın başındaki çalılıklara yönelirken ayağımının çıplak olması canımı acıtmıştı. "Hey!" dediğim an çalılıkların arasından biri fırladı, "Aha orda koş!"

Ceyda daha da hızlanırken kovaladığımız kişinin başındaki şapka yere düştü, şapkanın ardına gizlediği saçları ortaya çıkmıştı. "Lan bu çocuk daha?" derken Ceyda ile aramdaki mesafe tamamen açılmıştı.

İlerden sağa döndüklerinde nefes nefese kalarak yavaşlamak zorunda kaldım, en sonunda durup, ellerimi dizlerime yerleştirerek eğildim.

***

Ceyda'dan

"Dur dedim sana dur!" derken aramızdaki mesafe giderek azalıyordu, sanırım Allah'ın bana verdiği en güzel ödül hızlı koşmamdı. Tamamen mesafe kapandığında ensesinden yakalayıp duvara ittirdim.

Sırtı duvara çarptığından hızla üzerine yürüyüp elimi baş hizzasından duvara yasladım, on altı on yedi yaşlarında bi kızdı. "Ne ayaksın kızım sen?" dedim tüm öfkemle. Üzerinde, ona birkaç beden büyük gelen eski kıyafetleri vardı. Bahse girerim sokaklarda yaşayan şu kimsesiz çocuklardandı.

"Be-ben..."

"Evet sen! Camı niye taşladın? Ve o notun anlamı ne!" Gözlerinden yaş süzülmeye başladığında elimi yumruk haline getirip duvara vurdum. "Ağlama!"

"B-ben... Şey... Şaka olsun diye..." dilimle dudağımı ıslatarak yakasını kavradım. "Alnımda geri zekalı mı yazıyor lan benim!" sesimin yüksek tonuyla irkildi. "Kim sana bunu yaptırdı?"

"Cık cık cık... Karşındaki sadece çocuk Ceyda." Omuz üstünden sesin sahibine baktığımda nefesimi tuttum. "M-meltem?" derken gözledim hemen yanındaki Yasemin'i buldu. "N'oluyor lan!" dedim sertçe. "Bu ne demek oluyor Yasemin?"

Yasemin tepkisizce yüzüme bakarken gözüm yanlarındaki maske takan kıza kaydı, dikkatle bana bakıyordu. "Sen kimsin!" bana doğru gelmeye başladıklarında sıkıştırdığım kız koşarak uzaklaştı. Maskeli olan tam karşımda, Yasemin'le Meltem'de sağ ve soluma geçmişti.

"Naber Ceyda?" Çatık kaşlarım düz bir hal alırken yutkundum, ses... Fazlasıyla tanıdıktı. "Sen... Allah kahretsin!" deyip sertçe geriye ittirdim. "Allah belanı versin! Ne istiyorsun hâlâ bizden?"

Sertçe saçımı kavradığında dişlerimi daha sert sıktım, "Bırak saçımı!"

"Sizden hayatınızı istiyorum fahişe! Duydun mu?" Saçımı bıraktığında geriye doğru sedeledim, kendimi toparlamaya çalışırken yanağıma sert bir tokat geçirdi. Elimi yanağa götürüp alt dudağımı dişledim. O an sadece Yasemin'e bakıyordum.