*PruAus* Do nieba bocznymi drzwiami

Palenie pociesza

Teraz spojrzał na Alistora, by następnie spuścić wzrok. Powinien był się odezwać. Może pożegnać. Może uprzedzić. Szkot pewnie nie próbowałby go powstrzymać, ale zasługiwał na wiedzę.

- Przepraszam – powiedział cicho.

Alistor bez słowa sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyjął paczkę papierosów. Otworzył ją, zbliżył do Rodericha.

Austriak poczęstował się, lekko skinął głową. Alistor nachylił się, by odpalić papierosa od swojego cygara.

Nigdy wcześniej tego nie zrobił.

- Słyszałem, co się z tobą stało – rzekł Szkot, patrząc przed siebie. Naprzeciwko kanapy, na której siedzieli, przy wejściu głównym, Sadik witał Elizabetę. – Wszyscy słyszeli. Wszyscy o tym mówili.

Roderich milczał. Palił.

- Dziwnie się czułem, gdy Arthur przyszedł z nowymi wieściami. Nie bardzo wiedziałem, jak zareagować. Spodziewałem się, że spróbujesz się zabić. Masz mi za złe, że nie zareagowałem w porę?

Austriak pokręcił głową. Wzrokiem odprowadził byłą żonę, która znikła w jednej z bocznych komnat.

- Nie byłbyś w stanie nic zrobić – rzucił, wypuszczając dym z ust.

- Wiem. Dlatego też nic nie zrobiłem. Arthur bardzo się obwiniał. Wiem, nie posądziłbyś go o to. Powiedział mi, dlaczego nie zapraszał cię na herbatę. Był to rytuał ściśle związany z samym seksem, z przyjemnością. Z przyziemnością. Arthur czułby się źle, zapraszając cię do czynności tak prozaicznej. To tak, jakby proponować żałobnikom pogrzebowym pójście do cyrku.

Roderich zaciągnął się dymem. Lekko zakręciło mu się w głowie.

- To o Gilbercie mi opowiadałeś, prawda? – zapytał Szkot. – To o niego chodziło.

- Tak – odpowiedział Austriak spokojnie. Przy Alistorze czuł się... ciszej. Obojętniej. A może to przez papierosy?

- Mieszkasz teraz u niego.

- Tak.

- Jesteście razem?

- Nie.

- Wie o twoich uczuciach?

Roderich westchnął. Alistor podał mu piersiówkę.

- Nie wiem, czy wie. Pewnie się domyśla. Najgorsze jest to, że nie mam pojęcia, czy on przypadkiem... nie czuje czegoś... podobnego?

- Jak to: nie wiesz?

- Nie wiem. Czasami zachowuje się tak, jakby mu zależało. Ale myślę, że to tylko jego sposób na pocieszanie mnie.

- Wie, co się z tobą działo?

- Wie wszystko. Widział rany.

- I co?

- Skrzywdziłem go tym.

- Najpierw on skrzywdził ciebie.

- Nie chciał.

- Ty też nie chciałeś.

- ...chciałem, by to zauważył. By jakimś cudem zrozumiał.

Milczeli przez chwilę. Roderich opróżnił piersiówkę. Bez większego zainteresowania przyglądał się Francisowi. Francuz rozmawiał z Antonio. Często wybuchał śmiechem.

- Zrobisz to znowu? – zapytał Alistor.

Roderich rozumiał, o co chodzi.

- Nie wiem. Próbowałem znowu przedwczoraj. Trzeci raz w ciągu dwóch miesięcy. Nie udało mi się.

- Dlaczego próbowałeś?

- Między mną a Gilbertem dziwnie się układa.

Austriak oddał piersiówkę właścicielowi. Przyjął drugiego papierosa, zapalił.

- Przyjedź do mnie, gdy następnym razem najdzie cię ochota – powiedział Alistor. Na jego twarzy nie było żadnych emocji. Jak zawsze. – Nie chcę, żebyś umierał. Dobrze mi się z tobą pali.

- Raczej nie będę miał tyle czasu, by dolecieć do Wielkiej Brytanii.

- Rozumiem.

- Jesteś zły?

- Rzadko jestem zły. Teraz co najwyżej... zmartwiony.

- Przepraszam.

- Nie przepraszaj. Masz prawo do takich wyborów.

- Dziękuję.

- Nie dziękuj. Po prostu zastanów się, czy warto kochać kogoś, kto cię zabija.

- Ja to wiem.

- Zastanów się.

- Dobrze...

Roderich przysunął się do Alistora, oparł się o niego. Szkot objął barki Austriaka.

Palili dalej.