Dream Class (Ale fanfiction)

Chapter 2:2

A's POV

Nandito ako sa room, yung iba ay nasa cafeteria at lumalamon nanaman. Kakagising ko pa nga lang at eto ang tumambad sakin, ang isang maduming classroom. Haaayys, mga mayayaman talaga oh, wag kayo! Mayaman naman ako, I mean ang pamilya ko pero responsible to no? kaya nga iniwan na nila akong mag-isa sa Pilipinas eh, si manang nalang ang kasama ko sa bahay na minsanan ko nalang din puntahan kasi inuuwian ko parin yung dati naming bahay na pinarenovate ko. Pamana kasi ito ng lola ko sakin at gusto nyang doon kami manirahan ng babaeng pakakasalan ko at doon bumuo ng pamilya. Kaya nga inaasikaso ko na para naman di na hassle eh. Tumayo na ako at nagsimulang magpulot ng mga papel at kung anu-ano pa, nagwalis narin ako at nagmop ng sahig. O di ba? Ako na ang responsible at masipag na vice class mayor. Matutulog na sana ako dahil sa tapos na akong maglinis pero nagpasya nalang akong lumabas para makalanghap ng sariwang hangin. Pumunta ako sa may garden kung saan madalas ay pinagpapalipasan ko ng oras upang matulog. Haaay.. ang sarap ng ganitong buhay, yung wala kang problema. At sobrang tahimik lang. nang bigla akong may narinig....

"Sigurado ka bang wala kayong you know relationship ni Nacachi?"

"Ano ka ba Che, I've told you already na wala. Siguro kung may nararamdaman man ako sakanya, inis at galit yun. Tsaka hindi kami bagay no? eww lang." Biglang sumikip ang dibdib ko sa mga narinig ko mula sakanya. Yun pala ang tingin nya sakin. Isang nakakasukang nilalang na hindi kailanman pwedeng ipagmalaki.

"Sigurado ka ba talaga dyan? Eh pwede mo namang sabihin yung totoo eh, wala namang masama kung meron man o hindi no?"

"Ang kulit mo talaga. Tara na, nagtext sakin si Jervin, nasa may cafeteria daw sya, manlilibre daw sya ngayon."

"Kaya naman pala, may Jervin na eh. Tara na, at naghihintay na si Prince Charming." Sabi nito at umalis na. kahit medyo masakit ay isinawalang bahala ko nalang tong bwisit na nararamdaman ko. At humiga sa isang bench doon. Itinabon ko ang braso ko sa mata ko, para 1.) di ako masilaw ng araw at 2.) upang itago ang mga luhang unti-unti ng papatak sa mga mata ko. Di naman sa nagrereklamo ako sa kalagayan ko sa buhay ko ngayon, pero mas mabuting ihanda ko nalang ang sarili ko sa lahat ng pwedeng mangyari sakin. Ang magiging kahahantungan ng isang taong tago lang ang relasyon ng kanilang pag iibigan ng babaeng kanyang minamahal. Sana kaya pa ng puso ko, na hindi ito masobrahan at mawasak lang. Hindi mahirap ang itago ang nararamdaman ko. I'm a man with a self control, kaya kontrolado ko ang mga emosyong lumalabas sa mukha ko. Ang ipinapakita at hindi dapat. Ang mahirap lang ay kung makakaya pa ng puso ko na ideny nya pa kong muli sa harap ng mga tao at ang posibilidad na mapunta sya sa kanyang Prince Charming.

"Sinabi mo na ang OK ay para sa kanila ay ayos ka lang but in your deep thought, hindi naman talaga. Ngayon sabihin mo sakin, ayos ka parin ba?" naggulat ako sa pabiglang nagsalita. Nung makita ko ito ay hindi ako natinag sa posisyon at sa halip ay bumalik sa dati kong posisiyon. Umupo sya sa may bandang paanan ko.

"Kung hindi naman pala okay sayo ang mga bagay na nasa kagustuhan nya, bat di mo ito sabihin sakanya ng harapan katulad ng sinabi nya na sabihin yung totoong nadarama mo at nang hindi ikaw ang nahihirapan.May sarili kang buhay at karapatan ka naman ha? Anong kinakatakot mo?."

"Di mo kasi naiintindihan."

"Saan bang part dun ang hindi ko naiintindihan?"

"Maraming bagay ka pang hindi naiintindihan. Lalo na sa larangan ng buhay at katotohanan."

"Ha? Eh yung lesson nga natin sa Algebra, sa Statistics and Probability, Intro to Philo, Personal Development, sa 21st Century Literature of the Philippines...."

"Stop! Oo alam kong madaling intindihin ang mga yun, pero hindi naman kasi yun ang ibig kong sabihin. Hindi mo lang naman kasi maiintindihan.."

"Eh di, ipaintindi mo. Hindi naman kasi ako mahirap paintindihin katulad ng iba dyan. How can I understand you if you don't want to explain it to me."

"Hayy.. Sa larangan ng buhay lalo na pagdating sa pag-ibig, hindi palaging Happy ending. Hindi palaging masaya. Sa pagmamahal given na ang masaktan. Hindi palaging maging selfish ka. Hindi palaging sarili mong kagustuhan ang masusunod. Sa pag-ibig, dapat handa kang magbigay at magparaya. Lalong-lalo na kung ito ay para sa taong iyong minamahal, iyong pinapangarap na makasama sa panghabang-buhay. Once na kapag nagmahal ka na, gagawin mo ang lahat maging masaya lang sya, hindi kasabay dun kung masasaktan ka man o magiging masaya ka. Dahil kapag nagmahal ka na, gagawin mo ang lahat para sakanya, she/he is your top priority. Her happiness is your priority, yung sarili mo? Magiging leess priority na yan sa tana ng buhay mo."

"Siguro nga tama ka, pero di ba, dapat love yourself muna? Hindi naman masamang maging selfish ha? Ang pagiging tanga minsan ang mali. May sarili kang buhay dapat mo rin yun pahalagahan."

"Hindi mo pa kasi naiintindihan kasi wala ka pang karanasan. Pero I'll tell you, once na kapag nagmahal ka, maiintindihan mo rin yun. At masasabi mong tama nga ako."

"Siguro nga, sasabihin ko ngayon na tama ka, hindi ko pa man nararanasan ang kung ano mang nararanasan mo ngayon at hindi ko pa naiintindihan ang mga bagay na nais mong iparating sakin, pero malinaw sakin na kapag mahal mo ang isang tao, magpapakatanga ka. Masasaktan. Magiging less priority mo ang sarili mong kaligayahan to make sure na masaya sya sa piling mo, pero ang tanong, nagiging masaya ka ba sa piling nya? At naiintindihan ko rin na sa larangan ng pag-ibig na minsan kapag nakita mo ang ganda ng kanyang mga ngiti na iba ang gumagawa at hindi ikaw, na actually kasalanan mo yun dahil nagpabaya ka, ay kailangan mo na syang pakawalan at bitawan, hindi dahil suko ka na, kundi bigyan mo ang bawat isa sainyo ng pagkakataong mag-isip kung tama pa bang ituloy ang bagay na to na sa sitwasyon mo ngayon ay ikaw ang dehado. At upang bigyan mo ng pagkakataon ang pride mo na wag magmukhang tanga. You should learn to let her go, para mahanap nya rin ang tunay na sya, dahil dun nya makikita kung ika'y sapat na sa lahat upang mahalin at ipaglaban, ipagsigawan. Dalawa lang naman ang kahihinatnan ng pag let go mo sakanya, whether she can find herself and to be home in your loving arms or with other man's arms. If that's happen, be proud of yourself because, finally! You fulfill your responsibility to make her happy. But of course, you should know how to move on with your life after that." She said and stands up. She left me with a smile before leaving me. I shook my head. Maybe, she's right but not now. I can't easily give up on her that easily. Maya-maya din ay tumayo na ako at naglakad patungong room to get my bag. She looks directly into my eyes when I reach the room. I just give her a slight smile at get my stuff and started to walk away. I immediately went to the parking lot to get my car. I get in in my car, and then suddenly my phone rang. I immediately answer it without looking at the caller.

("Nacachi") in her voice and the way she call my surname, I already know who she is.

"Hmm?"

("What's with the face kanina? May problem ba?")

"Wala naman. Medyo masama lang ang pakiramdam ko." I said. Totoong masama ang pakiramdam ko mula pa kanina, tapos medyo nabinat pa ata ako nung naglinis ako kanina. Ssshhh lang kayo ha?

("What? Where are you?") I can hear her "nag-aalala" tone. Pigil nya man yung sinabi coz I know, she's in the corner right now at pinipigilang gumawa ng fuss, especially kung tungkol yun sakin. But I'm glad na nag-aalala parin sya sakin.

"I'm in the car right now. I'm going home. I think ipapahinga ko nalang to,"

("What? Tapos magdadrive ka pa? pwede bang magpasundo ka nalang dyan? Baka kung mapanu ka pa eh")

"I'm fine, kaya ko pa naman. Kung hihintayin ko ang magsusundo sakin, baka mas lumala pa to. Kaya ko okay? I'll be fine."

("Okay.. pupunta nalang ako mamaya sa bahay. Let's meet later sa house.")

"No, actually kina manang muna ako. Dun na ako didiretso so don't bother. I know how busy you are, marami ka pang nakasched na gagawin so ayaw kong maging pabigat mo makaabala pa sayo at ayokong maging pabigat sayo."

("Pero...")

"No buts.. I gotta go now, see you tomorrow, bye." I said and ended the call. I started the engine and started to drove it.