Jeden moment

45

Kolejnego dnia około ósmej poczłapałam do łazienki.Wyglądałam strasznie.Rozczochrane włosy,spuchnięte,czerwone oczy.Ale nie dziwie sie sobie.Całą noc prawie płakałam.
Nie chce tu być.Nie wytrzymam tutaj.Już tęsknie za Aronem.

Uczesałam się i troche wymalowałam.Załorzyłąm czarne rurki z wysokim stanem i biały sweter,a następnie biorąc po drodze jabłko wskoczyłąm na swoje łóżko które za dnia jest kanapą.
Gdy dostałam SMS od Arona podskoczyłam jak małe dziecko.

Aron-I jak tam?Ja już tęsknie :(

Ja-Ja też.Nawet nie wiesz jak bardzo.

Aron-Odwiedze cie jak będe mieć czas.Obiiecuje.

Ja-To nie to samo.Nie chce tu być.

Aron-Coś się wymyśli mała :( Damy radę.

Westchnęłam i odłorzyłam telefon na łóżko,a jabłko wyrzuciłam do kosza.Drzwi po chwili się otworzyły,a w nich stanęła mama z uśmiechem.
I z czego się tak śmieje.

-Jak się spało?-spytała.
-Normalnie-burknęłam.
-Jest śniadanie,chodź.Wczoraj nic prawie nie zjadłaś.
Rzeczywiście,byłam troche głodna.Jabłkiem się nie najem.Z ociągnięciem poszłam do kuchni.Hannah leżała w jakimś nosidełku co sam sie buja i śpiewa coś dla maluchów.Wzięłam jednego naleśnika i posmarowałam go dżemem,a potem szybko zjadłam.Mama kątem oka mnie obserwowałam,ale ja udawałam,że mnie to nie rusza.
-Idę na zakupy,kupić ci coś?-spytała.
-Nie-burknęłam niemiło.
-Popilnuj Hanny.

Kiwnęłam głową,a potem mama wyszła.Mała leżała już w swoim łóżeczku w pokoju rodziców bawiąc się misiem.
Siedziałam na fotelu obok niej jedną ręką głaszcząc psa który nazywał się Bailey,a drugą bawiąc się telefonem.
W pare minut moja mama wróciła i zajęła się rozpakowywaniem,a ja poszłam już do swojego pokoju.

Mam dość tego.Drugi dzień,a ja czuje się jak w więzieniu.To miejsce jest okropne.

Wstałam i zaczęłam ubierać buty oraz kurtke.
-Wychodzisz?-spytała mama.
-Tsa-mruknęłam.
-Zgubisz się.Nie znam okolice.
-Nie jestem debilem.Poradze sobie-warknęłam i wyszłam.
Zbiegłam ze schodów i wyszłam z klatki schodowej.
Nie byłam przyzwyczajona do tylu ludzi,więc co chwile omijałam ich,albo rowerzystów.Niektóryz krzyczeli,żebym uważała jak łażę.
Szłam ze słuchawkami na uszach gdy na kogoś wpadłam.Podniosłam wzrok i zobaczyłam w mare przystojnego blondyna z niebieskimi oczami.
-Zgubiłaś się?-zapytał szczerząc się.
-Skąd to przypuszczenie?-spytałam,a on wzruszył ramionami.
-Tak jakoś.Nie bez powodu wpada się na takiego przystojniaka.
-Nie pochlepiaj sobie-prychnęłam,na co chłopak się zaśmiał.
-Jestem Sebastian.
-Amber-przedstawiłam się.-sorki,nie znam jeszcze okolicy.
-Więc jesteś nowa?Tak myślałem.
-Niestety.
-Spodoba ci się tu.
-No nie wiem-przygryzłam dolną warge.-zbyt głośno tu,tyle ludzi...
-Czyli mam rozumieć,że wcześniej mieszkałaś na wsi.
-To nie była wieś-tłumaczyłam.-bardziej...spokojna okolica.Mało ludzi,cisza,spokój.
-Też bym tak chciał,ale los skarał mnie miastem-burknął,a ja wybuchnęłam śmiechem.-a więc Amber..
-Mów mi Am.
-Więc Am.Może skusisz się na kawe?Znam w okolicy świetną kawiarnie.
-Chętnie,ale nie mogę teraz.Może innym razem.
-Jasne.Nie ma problemu-odparł z uśmiechem.-jesteś nowa to pewnie musisz się rozpakować i te sprawy.
-Dokładnie-zaśmiałam się.
-To...dasz mi swój numer?Zgadamy się.

Kiwnęłam głową i wymieniliśmy się numerami.
-Muszę już lecieć-powiedziałam.-miło było cie poznać.
-Mi ciebie też Amber.Do potem.
-Do potem-pomachałam mu i widziałam jak znika za tłumem ludzi.

Troche którzy,no ale nie miałam weny.