Jeden moment

53

Musiałam porzegnać się z Aronem.Nie byłabym sobą gdybym nie poryczała się.Mimo,że za parę tygodni będe koło niego mieszkać to i tak nie chciałam się z nim rozstawać.

Codziennie chodziłam do szkoły i wracałam do domu gdzie odrabiałam lekcje.Nie spotykałam się już z moimi "przyjaciółmi".Gdy dowiedzieli się,że znowu się wyprowadzam byli troche zawiedzieni,ale jakoś nie bardzo.W szkole czasem zamieniłam z nimi pare słów.Nie mogę się doczekać kiedy powitam Vanesse i Arona.

Moi rodzice codziennie planują podróż i remont domu.Mimo,że dom jest ponoć bardzo ładny,to chcą coś zmienić.Zatrudniają w tym wypadku ekipe która po woli kończy swoją prace.
Tak bardzo chce już tam pojechać.Z tej smutnej,przygnębionej nastolatki wyszła szczęśliwa i podekscytowana dziewczyna.Musiałam czekać jednak miesiąc.Kolejny miesiąc bez Arona.Nie było dnia,żebym z nim nie pisała,albo żebym nie myślała o wyprowadzce.

***
I nadszedł ten dzień.Wreszcie się wyprowadzam!Nie mogę się doczekać kiedy wreszcie dotre na miejsce.Ostatni raz spojrzałam na dom,bo zaraz wprowadza się tutaj jakieś małżeństwo.Uśmiechnęłam się sama do siebie i wziąwszy wszystkie walizki wyszłam z mieszkania.

Przed kamienicą Harry czekał już na nas w samochodzie.Mama wsadziła Hanne do fotelika i sama usiadła na przednim siedzeniu,a ja zaraz obok Hanny która bawiła się jakąś swoją zabawką.
Z szerokim uśmiechem mogłam wreszcie powiedzieć,że życie zaczyna mi się układać.Włorzyłam słuchawki do uszu z których leciała muzyka i oparłam głowę o okno patrząc na szybko mijający krajobraz.

Jechaliśmy pare godzin,a dla mnie każda minuta ciągnęła się w nieskończonność.Hannah troche marudziła,ale szybko zasnęła gdy tata włączył w radiu jakąś kołysanke.Na szczęście ja słuchałam muzyki i nie musiałam tego słuchać.
I w końcu zauważyłam tabliczke z moją miejscowością.Uśmiechnęłam się szeroko i poprawiłam niespokojnie na siedzeniu.Widziałam znane mi domy,a nawet znanych ludzi.Wreszcie!Jestem tutaj!
Minęłam duży,czerwony dom-dom Vanessy.Uśmiechnęłam się na samą myśl,że zaraz ją tu spotkam.Nie mówiłam jej,że przyjeżdżam.Zrobie jej niespodzianke.Tylko Aron wie.

Właśnie.Aron.Tak bardzo już chce go zobaczyć i przytulić.
-Jesteśmy-powiedział tata zatrzymując się przed naszym domem.Był piękny.Wychodząc z pojazdu nie mogłam powstrzymać ekscytacji.Średniego rozmiaru,biały dom z szarym dachem.Do domu prowadziła kamienista ścieżka.Było wiele kwiatów obok domu i na trawie.Życie mamy.Zawsze chciała mieć ogród i go pielęgnować i zasadzać coraz to nowsze rośliny.
Gdy weszłam do środka oniemniałam.Stanęłam w wielkim pomieszczeniu.Ściany były białe,a podłoga to jasne panele.To pomieszczenie łączyło jadalnie,korytarz,kuchnie i salon.Krzesła były czarno białe,podobnie jak stół i kanapa. na przeciwko której wisiał dużych rozmiarów telewizor.Meble w kuchni były białe,za wyjątkiem zielonych lampek na suficie.Był też oczywiście kominek.Wyglądał pięknie!Drewniane drzwi prowadziły do małej łazienki w której mieściło się wiele rzeczy.Ściany również były białe.Była tam pralka,szafki,zlew,wiele półek i prysznic,bo wanna się nie zmieściła.
Schody na górę znikały za drzwiami.Jak się okazało mam tam swój pokój.Czym prędzej wbiegłam na górę i otworzyłąm pierwsze drzwi.Była to sypialnia.Białe ściany i szare półki oraz meble.Telewizor na ścianie i dwuoosbowe łóżko.Piękne.Otworzyłam drugie drzwi.To z pewnością pokoik Hanny.Wow.Na prawdę się postarali.Jej pokój wygląda jak z bajki.Lekko szare ściany na których są naklejki gwiazdki.Koło ściany jest małe łóżeczko z kolorwymi poduszkami i pluszakami które znajdowały się też na pułce.Jej szafki były w kształcie domu do którego mogła się też schować.Znajdowały się tam też jej zabawki i ubranka.Koło szafek stał zabawkowy wózek,a na środku-różowy,puchowy dywan.
Gdybym była trzylatkiem na pewno nie wyszłabym prędko z tego pokoju.
Poszłam do trzeciego pokoju i oniemiałam.Czy...czy to mój pokój?

Mój pokój był...zajebisty!Ściany były zrobione z cegieł w kolorze białym.Tylko jedna ściana-ta koło mojego duusobowego fioletowego łózka i fioletowo białej kanapy narożnej była fioletowa.Te ceglane ściany były boskie.Przed kanapą stał czarny stolik na fioletowo czarnych dywanie.Fioletowe żaluzje i białe biurko z laptopem.Na przeciwko kanapy było wielkie okno przez które mogłam podziwiać widoki.Pokój troszke ciemny,ale oświetlało kilka lampek na suficie.Nie mogłam się napatrzeć.W snach nie przypuszczałam,że będe miała tak niesamowity pokój.