ALİEN

Chapter 1

Hikayeme oy vererek hikayemi beğenip beğenmediğinizi belirtebilirsiniz.

İyi okumalar....

                   Odamın içine sinsice girip perdeye doğru yaklaştım. Annem orada olmalıydı. Çünkü salondaki büyük koltuğun arkasına, gardolaba ve mutfağa bakmıştım. Burada olmak zorundaydı.Annem benimle hep saklambaç oynardı. Çünkü sadece oyun oynarken babamın olmadığını unutuyordum.

                    Annem babamın bir yıldız olduğunu söylerdi. Ben de her akşam annem odadan çıktıktan sonra babamla konuşurdum. Ona yaptıklarımı anlatırdım. Ne kadar büyüdüğümü görsün isterdim hep. Babamın neye benzediğinide bilmiyorum. O kadar zor ki. Ben küçüğüm anlamıyorum sanıyorlar. Ama ben o tanımadığım babamı özlüyorum.

''Clara! Ben kazandım!'' Ah! Yine kaybetmiştim. ''Ama anne hile yaptın!'' diye bağırdım merdivenden aşağı doğru koşarken.

                       Ben bu sokağa nasıl gelmiştim? Topuklu ayakkabılarımın kaldırımının üstünde çıkardığı uyumlu sesi dinlerken etrafta tanıdık bir yer görmeyi bekliyordum. Bir kaç adım daha atarken üstümdeki deri cekete sarıldım. Bir sokağın bu kadar karanlık olması normal miydi?

                        Tamam. Korkak bir kız değildim. Annem de öldükten sonra yetimhanede yaşadığım şeyler beni korkaklıktan çok uzaklıştırmışlardı. Gece on olduğunda hep ışıkları kapatırlardı. Ben de karalıkta yıldızlara bakardım. Yani uzun lafın kısası 18 yaşıma geldiğimde dışarı bırakılmıştım. Bu hoş değildi. Hayatımı daha yeni düzene sokmuştum. Bir iş ve kiralık bir ev buldum. Tabi para kazanmak için gecenin üçüne kadar çalışıyordum. Ne iş mi yapıyorum? Ah! Ben bir restoranın temizlikçisiyim. Ne kadar güzel değil mi?

                         Karanlıktan önümü görmeyecek duruma geldiğim anda gözümü deleceğini düşündüğüm yeşil bir ışık karşımdaki dükkanı aydınlattı. Ben de başka çarem olmadığını düşündüğüm için ışığa doğru yürüdüm. Tamam. Korku filmlerindeki o salak kızlara benziyor gibi görünüyor olabilirim ama bu sokaktan da çıkmam lazım değil mi?

                            Işığın aydınlattığı yolda dükkana doğru yürüdüm. Buraya gelecek kadar ne yaşamıştım ben? Hemen uzaklaşsam iyi olurdu belki telefonumun ışığıyla yolumu bulabilirdim. Cam vitrinin önünde durup telefonumu çıkarırken yansımamı fark ettim. Korkuyla geriye doğru adım atarken kalp atışlarım hızlanmıştı. Işık dükkana değil benim üstüme geliyordu. Tamam. Şimdi korkmuştum.

                             Hızlı bir şekilde koşmaya başladım. Nereye koştuğumu bilmiyordum. Ve topuklu ayakkabılarım koşmamı zorluyordu. Hayır onları burada bırakmayacaktım. İlk maaşımın yarısını buna harcamıştım. Ölmeme ihtimalim de vardı değil mi?

                              Tuhaf olan ise yeryüzündeki bütün korku filmlerini izlemiş olmama rağmen hiç böyle bir sahne yaşanmamış olmasıydı. Bacaklarıma kara sular inmişti. Ama maaşımı da çöpe atmak istiyorum. Bunun yanı sıra deri ceketim beni sıcak tutmuyordu. Kanımdan adrenelin akarken bu ışığın silahtan çıkıp çıkmadığını merak ediyordum. Ama o ışık kırmızı oluyordu değil mi?

                               Kafam bir yere çarptığında düşmemek için büyük bir çaba gösterdim. Elimi kafama koyarken bir insan gördüğüm için sevinmiştim.

''İyi misin?'' Yeşil gözleri beni büyülemişti. Kesinlikle böyle bir şey görmemiştim. ''Şey iyiyim galiba.'' derken gülümsemeye çalışıyordum. ''Peki neden koşuyordun?'' derken dudağının kenarı yukarı doğru kalkmıştı. Ah tanrım!  ''Şey belki inanmayacaksın ama üstüme doğru yeşil bir ışık doğrultuldu. Ben de birinin beni kaçırmaya çalıştığını düşünüyorum.'' derken kafamı arkaya çevirdim.KAranlık bir sokaktan başka bir şey yoktu. Kesinlikle deli olduğumu düşünecekti. Genzimi temizlerken gülüyordu.

''Şey galiba ben yanılmışım eve geç kalmayayım.'' dedim ve güzel yüzüne bir kez daha bakmadan adım attım. Güçlü bir el bileğimi sardığında sinirli bir şekilde arkama döndüm.

''Sen ne yapıyorsun?'' derken gözlerinde o ışığı gördüm. Işık gözüme dolarken elimi çekmeye çalıştım. Ama bir gram bile kımıldayamadım. Karşısında bayılmadan önce ağzımdan tek bir şey çıktı.

''Uzaylı.''