Harry'nin Ağzından;
''Sen beni kaybettin.'' Kelimeler can yakıyordu. Bütün öldürücü silahlardan daha çok acıtıyordu. Çünkü ölmüyordun. Basitti. İlk defa kırılmış hissetmiştim. Verebilecek hiçbir cevabım yoktu. Onun sözünü dinlemem için hiçbir neden yoktu. Ama dinliyordum. Varolduğunu unuttuğum organım sızlıyordu. Hata yapmıştım. Biliyordum. Sadece ondan kurtulunca unutabileceğimi düşünmüştüm. Ne kadar da aptaldım.
Arkama dönüp odama geri girmeye hazırlandığımda sırtıma diktiği gözlerini hissedebiliyordum. Lanet olsun! Ne yapıyordum ben? Onu burada böyle bırakacak mıydım? Arkama döndüm ve onu kucağıma almaya yeltendim.
''Beni burada bırakıp gitmek normalde verilen yemeğin iki katını verip veda etmeden birini postalamaktan daha iyi bir davranış.'' Diyerek ellerimden kurtuldu. ''Seni burada böyle bırakamam.'' Konuştum. ''Ama başka bir yere gönderebilirsin değil mi?'' Yüzüme baktı. Gözyaşları yüzünde kanla beraber kurumuştu. ''Bencilin tekisin.'' Tükürürcesine konuştu. Benden iğrendiğini o kadar çok hissettirmişti ki ağzım açık kaldı. ''Değilim.'' Kendimle savaştım. ''Beni iki hafta kendimle yalnız bıraktın. Kendimi olmadığım halde suçlu hissettim. Neredeyse hizmetçiye gelmen için yalvaracak duruma gelmiştim. Sonra ne oldu biliyor musun? Bugün hizmetçi tepsiyi masama koyduğunda bana çok yemem gerektiğini söyledi. İki saat boyuna gelmeni bekledim! Neden her yerim kan içinde sence? Neden bu kadar bitiğim? Sadece kendimi bu kadar korkak olmadığına inandırmak istedim! Ama sen sandığımdan daha da korkak çıktın. Buraya kadar kendimle savaştığım için geldim. Ve sen fikrini değiştirdin. Sen bencilsin. Korkak, bencil bir çocuk! Benim de annem öldü tamam mı? Gözünün önünde mi oldu? Benim annemde gözümün önünde öldü! (Ağlamaya başladı.) Ama ben birilerine sadistçe işkence çektirmedim! Sen şımarık bir çocuksun! Acın yüzünden ölmüş bir ruha sahip olduğunu sanıyorsun ama değilsin anladın mı?''
Kendimi geriye doğru yürürken buldum. Gözlerim boşluğa odaklanmıştı. Soğuk bir şekilde terliyordum. Hıçkırık seslerini duyuyor fakat beyaz bir ışıktan başka bir şey görmüyordum. Annemin adımı haykırması kulağıma dolmaya başladığında gözümün önüne gelen sahneleri görmemek için duvara yaslandım. Ben korkaktım, bencildim, şımarıktım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ALİEN
FanfictionBüyüdüm. Büyüdükçe kabalaştım, soğuklaştım, umursamaz oldum. Büyüdükçe duygularımı gizlemeyi öğrendim. Büyüdükçe insan olmayı unuttum. Ben bir uzaylıyım. Gerçek bir uzaylı. Bir yaratık olmadığım zamanlarda insan olmam gerekirken bile uzaylıyım ben...
