ALİEN

Chapter 21

Yazarın Ağzından;

                       Etrafta çok stresli bir hava vardı. Baygın kıza işkence çektirmek için görevlendirilen üç büyük adam da bu stresten nasiplerini almıştı. Sanki şok makinesini bu her şeyden habersiz kızın cılız kollarına bağlarken bir şey olacağını hissetmişlerdi. O sırada Harry ise sinirli bir şekilde babasının odasına girdi. Girmek denmezdi aslında bu fevri tavıra. Kapıyı adeta parçalamıştı genç adam.

'Sen ne yaptığını sanıyorsun!' Diye kükredi adeta. Karşısında aynı onun gibi yeşil gözlere sahip olan yaşlı adam irkilerek arkasına yaslandı. Ölümüne korkuyordu yaşlı adam oğlundan. O altı yaşındaki masum ve korkak çocuktan eser yoktu karşısındaki kişide. Gözlerinden akan nefreti herkes görüyor ve korkuyordu bu güzel adamdan. 'Ne yaptım oğlum?' Diye sordu duyulması güç bir sesle ak saçlı adam. Harry histerik bir şekilde güldü ve önünde duran deri koltuğu iki parçaya böldü sinirle. 'Ne yaptın Clara'ya!' Bağırdı bir kez daha. Kötü şeyler olacağını sezmişti Harry'nin karmaşık beyni. Babası ise korkuyla kekeledi.

'Senin ondan da diğerleri gibi sıkıldığını düşündüm oğlum.' Oğlunun çenesinin kasılmasını ve boynunda bulunan damarın teklemesini gören çaresiz ve korkak adam telaşlı bir şekilde telsizini aradı geniş masanın üzerinde. Harry ise gözü dönmüş bir biçimde eklemlerini sıkıyor ve sakin olmaya çalışıyordu. Ama imkansızdı bu durumda sakin olması.

''Nerede?'' Derken sesi fırtına öncesi gökkuşağı gibiydi. Sakin görünüyordu ama bu sakinliği birazdan olacak olayların hazırlığıydı sadece. Yaşlı adam '123. Koğus.' Diye fısıldarken Clara'nın baygın bedeni yoğun bir acıyla direnç oluşturdu ve çığlık attı genç kız. 123 koğuşun hepsi kızın çığlığıyla doldu. Kız son anlarını yaşıyordu sanki. Nefes almak hiç bu kadar zor gelmemişti ona. Bedeninde yüksek voltta elektrik geçiyordu kimsesiz kızın.

                    Buraya geldiği ilk günü hatırladı acı çeken kız. O zaman tattığı çarpma hissiyle bunu karşılaştıramazdı bile. Yine de dayanması gerekiyordu. Ölmek bu kadar kolay olmamalıydı. Acının verdiği histen bu kadar çabuk kurtulup ölümün huzurlu kollarıyla buluşmak bu kadar kolay olmamalı diye düşündü Clara. Ama aslında o kadar kolaydı. Bunu ikinci şoktan sonra yaşadığı o üç saniyede hissettiği acıyla karışık huzurda anladı. Yine de çığlık atmaktan geri koyamadı kendini. Bedeni artık hissizleşmeliydi. Ölmeliydi belki de. Ama olmadı. Üçüncü şok diğerlerinden daha şiddetli bir şekilde geldi.

                  Şokun derecesini ayarlayan iri cüsseli adama sordu yanında ki daha küçük olan adam. 'Bu kadarı fazla değil mi?' Adam güldü. 'Ölmeli ama dayanıyor salak kız.'  İşin yorgunluğundan kurtulmak için can atan kötü adam şok derecesini iki katına çıkardığında güçlü kızın bedeni sıçradı olduğu yerden. Bilinçsizce ağzından sadece tek bir kişinin adı çıktı.

''Harry!'' Koğuşa adeta koşarak giden adam birden adını duymasıyla olduğu yerde kaldı. Sanki yardım çığlı değil de ölümün çığlığıydı bu ses. Uzun saman sonra ilk defa ayakları birbirine dolandı Harry'nin. Buna rağmen son beş koğuşun önünden hızla geçti ve çelik kapıya yumruk attı hızlıca. Kapı hızlı bir şekilde açılmadan hemen önce göreceklerine hazırladı kendisini. Kapı açıldığında ikiye ayrılmış odanın içine hızlı bir şekilde adım attı ve yatakta yatan bedeni gördü.

''Durun!'' Diye bağırırken yüzünü güldüren kız ile arasındaki engel olan camın içinden geçti. Yatakta yatan kızın gözleri donuk bir şekilde tavanın bir noktasına sabitlenmişlerdi. Elleri kızın bileklerin gitti Harry'nin. Şokun etkisiyle oldukça kırmızı ve sıcaktı teni. Ama oğlan kızın nefeslerinde ölümün soğukluğunu hissedebiliyordu. Kızın  bileklerinde şok bilekliklerini açmaya çalıştı adam. Biran açamasa da ikinci deneme de kırmıştı. Kızın bedenini kucağına alırken kızın kalp atışlarını duyuyordu.

''Geldim insan.' Dedi yüksek bir sesle. ''Geldim.'' O sırada kızın gözleri usulca kapandı.