Anarchy

Κεφάλαιο 8

Κάλη

Πήρα το κινητό μου από το κομοδίνο και πληκτρολόγησα βιαστικά τον αριθμό της Αναστασίας. Μόλις το σήκωσε με χαιρέτησε χαρούμενα και ξεφύσηξα.

«Τι έχεις εσύ;» Με ρώτησε και έκατσα στην καρέκλα του γραφείου μου.

«Να... είναι αναρχικός.» Ψυθίρισα για να μην με ακούσει κανείς από έξω και άκουσα κάτι να πέφτει από την άλλη γραμμή.

«Όντως; Είσαι τόσο τυχερή!» Ούρλιαξε και αναγκάστηκα να απομάκρυνω το κινητό από το αυτί μου για να μην σπάσω κανένα τύμπανο.

«Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο στον πατέρα μου!» Συνέχισα να μιλάω σιγανά.

«Έχω μια καταπληκτική ιδέα!» Ανακοίνωσε σατανικά αγνοώντας τα προηγούμενα λόγια μου και ξεφύσηξα περιμένοντας να δω τι θα ακούσω.

«Θα πάμε στην πορεία αύριο το απόγευμα!» Τσίριξε ενθουσιασμένη και πετάχτηκα πάνω σαν ελατήριο.

«Δεν πρόκειται!» Φώναξα και εγώ με την σειρά μου όμως δεν απάντησε. Η κλήση τερμαρίστηκε ξαφνικά και έμεινα να κοιτάω την οθόνη του κινητού με απορία.

«Έφερα ότι μαύρο και πρόχειρο βρήκα μπροστά μου. Σήμερα θα κοιμηθώ εδώ έτσι ώστε να πάμε σχολείο αύριο και μετά να φύγουμε για την πορεία!» Ανακοίνωσε το πλάνο της μόλις μπήκε στο δωμάτιο μου, ένα τέταρτο αργότερα. Μα ποιός της άνοιξε βραδιάτικα;

[...]

Μόλις το τελευταίο κουδούνι χτύπησε όλη η τάξη άδειασε κατευθείαν. Η Αναστασία άρχισε να με τραβολογά ενθουσιασμένη έξω από το κτήριο και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι οι ώρες περνούσαν γρήγορα και σύντομα θα τον ξαναέβλεπα.

Όλο το υπόλοιπο απόγευμα προσπαθούσα να πείσω την Αναστασία να μην πάμε ή έστω να πάει μόνη της αφού το ήθελε τόσο πολύ! Κατάλαβα όμως πως δεν κατάφερα τίποτα όταν μου πέταξε μερικά ρούχα για να διαλέξω.

«Είσαι έτοιμη;» Με ρώτησε λίγα λεπτά αργότερα και στριφογύρισα τις κόρες των ματιών μου.

«Πάω λίγο στον Στέλιο. Εσύ κατέβα κάτω και έρχομαι.« Της είπα και βγήκα από το δωμάτιο. Μπήκα στου Στέλιου και τον είδα ξαπλωμένο στο κρεβάτι του να κοιτάζει το ταβάνι.

«Που θα πάτε;» Με ρώτησε και τον πλησίασα. Έκατσα στον κενό χώρο δίπλα του και τον κοίταξα.

«Μια βόλτα στο κέντρο.» Απάντησα και ανακάθισε για να μιλήσουμε σαν άνθρωποι.

«Μα στο κέντρο θα γίνει πορεία, δεν τα έμαθες; Εκτός και αν πας για εκείνον τον φίλο σου.» Με ξαναρώτησε και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.