Κεφάλαιο 28

11.8K 911 53
                                    

Έκλεισα την βαλίτσα μου και σηκώθηκα όρθια. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη μπροστά μου και σκούπισα το δάκρυ που ξέφυγε από τα μάτια μου. Δεν ήθελα να φύγω!

Μετά τον χθεσινό μας καυγά οι γονείς μου αποφασίσαν πως θα περνούσα το υπόλοιπο καλοκαίρι μου στην Αθήνα μαζί με τον Στέλιο και την Αλεξάνδρα.

"Καλλιρόη τελείωνε. Θα χάσετε το λεωφορείο!" Φώναξε ο πατέρας μου απ' έξω και στριφογύρισα τις κόρες μου.

"Έρχομαι!" Ούρλιαξα νευριασμένη και άνοιξα το χερούλι της βαλίτσας μου απότομα, μουγκρίζοντας.

Κατέβηκα τα σκαλιά πλάι στον Στέλιο, ο οποίος σε κάθε σκαλί χτυπούσε με νεύρα την βαλίτσα του κάτω για να δείξει τον εκνευρισμό του.

"Καλά να περάσετε!" Ευχήθηκε χαρωπά η μητέρα μου και το μόνο που έκανα ήταν να κατεβάσω σνομπίστικα τα γυαλιά ηλίου μου προσπερνώντας την.

Όταν φτάσαμε στα ΚΤΕΛ αφήσαμε τις βαλίτσες μας στο λεωφορείο και πήγαμε να αποχαιρετήσουμε τον πατέρα μας.

"Α και μην το ξεχάσω!" Μας πρόλαβε πριν γυρίσουμε την πλάτη μας και άπλωσε μπροστά τα χέρια του.

"Τα κινητά και των δυό σας" Είπε αυστηρά και ορκίζομαι πως αν δεν είμασταν σε δημόσιο χώρο ο Στέλιος θα είχε αρχίσει να φωνάζει. Ξεφυσώντας του τα δώσαμε αργά και ανεβήκαμε στο λεωφορείο.

"Συγνώμη" Μουρμούρισα μόλις ξεκινήσαμε και γύρισε να με κοιτάξει με απορία. Έπιασε καθησυχαστικά το χέρι μου, που βρισκόταν πάνω στο διαχωριστικό των καθισμάτων, και μου χαμογέλασε.

"Όλα είναι εντάξει. Δεν φταις πουθενά, μόνο οι καθυστερημένοι η Άνν και ο Γιάννης" Είπε και ένιωσα ανακούφιση. Πραγματικά νόμιζα πως μου κρατούσε μούτρα ή ήταν θυμωμένος μαζί μου.

Χαμογελώντας ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στο δροσερό τζάμι δίπλα μου και βυθίστηκα στις σκέψεις μου.

[...]

"Σήκω Κάλη φτάσαμε" Άκουσα την φωνή του και άνοιξα απότομα τα μάτια μου. Κοίταξα τριγύρω και συνειδητοποίησα πως είχαμε φτάσει!

"Κοιμόσουν μέχρι και στην στάση!" Με κορόιδεψε και τον σκούντηξα με αποτέλεσμα να χτυπήσει πάνω σε μια κυρία που περνούσε από μπροστά μας.

"Συγνώμη" Ζητήσαμε ταυτόχρονα χαχανίζοντας και η κυρία μας χαμογέλασε δείχνοντας πως δεν υπήρχε πρόβλημα.

Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και περιμέναμε στην ουρά για να πάρουμε τις βαλίτσες μας. Μετά περιπλανηθήκαμε λίγο, μέχρι που κατάφερα να εντοπίσω τον Παντελή, τον αρραβωνιαστικό της Αλεξάνδρας.

Anarchy Donde viven las historias. Descúbrelo ahora