Anarchy

Κεφάλαιο 44

Ένας μήνας μετά από τον καυγά μου με τους γονείς μου και σιγά σιγά όλα έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε τάξη. Με εμπιστεύονται περισσότερο αν και συνεχίζουν να με συνοδεύουν όπου κι αν πάω και οι τσακωμοί στο σπίτι έχουν ελλατωθεί μιας και όλη την ημέρα διαβάζω για να τους αποφεύγω.

Ευτυχώς μερικά Σαββατοκύριακα και ελάχιστα απογεύματα καταφέρνω και συναντάω τον Άρη λέγοντας στους γονεις μου πως θέλω να βοηθήσω την Αναστασία με την άλγεβρα.

Παρασκευή βράδυ σήμερα και είναι η πρώτη χοροεσπερίδα του σχολείου μου. Φυσικά και θα το εκμεταλλευτώ αυτό εφόσον κατάφερα και τους έπεισα να.. πάω. Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως, το βράδυ θα περάσει ο Άρης να με πάρει από το σπίτι της Αναστασίας για να πάνε μια βόλτα. Ήθελε να μου μιλήσει λέει..

"Πάρε και αυτό. Α κράτα και αυτό σε παρακαλώ! Δες το αυτό, δεν μου πάει; Βάλ' το και αυτό μέσα" Μονολογεί μόνη της η Αναστασία μπροστά μου και δοκιμάζει πάνω της μερικά φορέματα για το βράδυ. Θα έρθει και ο Ηλίας μαζί της λέει και πρέπει να είναι κούκλα!

"Ρε Αναστασία τι θα γίνει; Άνθρωπος είμαι όχι κρεμάστρα" Γκρινιάζω και προσπαθώ να ισορροπήσω όσα ρούχα με έχει βάλει να κρατάω. Αυτή αδιαφορεί παντελώς και συνεχίζει να ψάχνει το ιδανικό.

"Έύρηκα!" Φωνάζει μετά από λίγο και πριν καλά καλά προλάβω να κοιτάξω τι διάλεξε έχει εξαφανιστεί στα δοκιμαστήρια για να αλλάξει.

"Πως σου φαίνεται;" Με ρωτά και κάνει υπερήφανα μια στροφή γύρω από τον εαυτό της. Την επεξεργάζομαι για μερικά δευτερόλεπτα και μετά σηκώνω το βλέμμα μου στο πρόσωπο της.

"Πλάκα-πλάκα.. είναι απίθανο!" Εγκρίνω και χαμογελάει εύθυμα.

"Όχι ότι με νοιάζει η γνώμη σου αλλά είπα να το παίξω καλή" Μουρμουρίζει αδιάφορα και επιστρέφει στο δοκιμαστήριο της προτού προλάβω και της ταΐσω το καινούργιο της φόρεμα.

"Βρε άντε παράτα μας" Φωνάζω λίγο δυνατότερα από ό,τι έπρεπε και μερικές πωλήτριες με κοιτάν ερωτηματικά.

[...]

"Για τελευταία φορά. Είσαι πανέμορφη!" Της φωνάζω και ξεφυσάει αγχωμένα. Τα τελευταία τριάντα λεπτά περπατά πάνω κάτω, αλλάζει παππούτσια, ισιώνει μαλλιά και αλλάζει το μέικ απ της αναποφάσιτα.

"Μα δες ρε Κάλη τα μαλλιά μου έτσι με κάνουν να μοιάζω με.. με τον βασιλιά των λιονταριών!" Λέει με παράπονο και προσπαθεί να κατεβάσει με τις παλάμες της τις λιγοστές τούφες που πετάνε.