"Με προσοχή να κατεβείτε από το λεωφορείο και θα πάρετε τις βαλίτσες σας, τις οποίες έχει φροντίσει να ξεφορτώσει ο οδηγός μας, χωρίς φασαρία. Ύστερα θα μας ακολουθήσετε στο λόμπι του ξεναδοχείο από όπου θα παραλάβετε να κλειδιά για τα δωμάτια σας. Επαναλαμβάνω για εκατοστή φορά δεν επιτρέπονται άτομα άλλων δωματίων στα δικά σας, πόσο μάλλον διαφορετικού φύλλου. Αν τυχόν βρεθεί κάποιος σε ξένο δωμάτιο η εκδρομή λήγει εκείνη την στιγμή και γυρνάμε πίσω. Έγινα κατανοητή;" Τελείωσε τον λόγο της η καθηγήτρια της φυσικής και όλα τα παιδιά συμφωνήσαν μαζί της με ένα βαριεστημένο μούγκρισμα.
Όταν πήραμε την άδεια για να φύγουμε όλοι μας οι συμμαθητές τρέξαν σαν ζώα με αποτέλεσμα να γίνεται ένας πανικός. Περιμέναμε αρκετή ώρα στην ουρά για να παραλάβουμε τις βαλίτσες μας και τρέξαμε να προλάβουμε καμιά θέση στους αναπαυτικούς καναπέδες κοντά στην ρεσεψιόν. Μια λεπτή υπάλληλος του ξεναδοχείου ανέλαβε να μοιράσει σε όλους μας τις κάρτες των δωματίων μας και όταν τελείωσε τρέξαμε όλοι για να ανεβούμε με το ασανσέρ.
"Έχουμε τόσα πολλά να κάνουμε!" Αναφώνησε γεμάτη όρεξη η Αναστασία μόλις άνοιξα την πόρτα του δωματίου μας και παράτησα όλα μου τα πράγματα σε μια γωνία.
"Ότι κι αν είναι μπορεί να περιμένει μέχρι το βράδυ. Τώρα εγώ θέλω να κοιμηθώ" Απάντησα και έπεσα με τα μούτρα στα κατάλευκα σεντόνια του κρεβατιού μου.
"Τι λες; Ποιό βράδυ; Το βράδυ θα βγούμε και δεν έχουμε χρόνο να ετοιμαστούμε! Ξύπνα" Ξεφώνησε και ξεκίνησε να με χτυπάει ανελέητα με το μαξιλάρι της.
"Από την μύτη θα μου την βγάλεις αυτή τη διαολεμένη την εκδρομή! Ανάθεμα!" Τσίριξα και πετάχτηκα επάνω μέσα στα νεύρα. Η Αναστασία χαμογέλασε ευχαριστημένη και αναποδογύρισε την βαλίτσα της για να βρει τι θα φορέσουμε.
"Ορίστε εσύ πάρε αυτά. Εγώ θα βάλω αυτό αλλά δεν είμαι σίγουρη για τα παππούτσια" Μου πέταξε το φόρεμα μου και στριφογύρισα τα μάτια μου αγανακτισμένη.
"Αναστασία σε ικετεύω, άφησε με να κοιμηθώ!" Παραπονέθηκα και ξεφύσηξε υποχωρητικά.
"Εντάξει εντάξει! Αλλά θα σε ξυπνήσω νωρίς για να ετοιμαστούμε και να γίνουμε κούκλες" Δεν απάντησα. Αρκέστηκα απλά στο γεγονός ότι με άφησε να ηρεμήσω και ξαναόρμησα στο κρεβάτι μου γεμάτη λαχτάρα.
[...]
"Για κάποιον λόγο γίναν όλα!" Φώναξε όλο το μαγαζί μαζί με εμένα και κατέβασα άλλο ένα σφηνάκι που βρισκόταν μπροστά μου.
YOU ARE READING
Anarchy
Teen Fiction[ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΈΝΗ] "Για που νομίζεις ότι το έβαλες;" Με ρώτησε, ενώ εγώ εστίασα το βλέμμα μου στα καταγάλανα μάτια του που ξεπρόβαλαν μέσα από την μαύρη μάσκα του. Μου κίνησε τόσο το ενδιαφέρον που επιθυμούσα να την τραβήξω και να αποκαλύψω το πρόσωπο τ...
