Anarchy

Κεφάλαιο 60

"Περίμενε!" Με σταμάτησε και γύρισα τρομαγμένη με τον τρόπο που φώναξε. "Θέλω να σου μιλήσω." Συμπλήρωσε πιο σιγανά. Άφησα την πόρτα να κλείσει μόνη της και κάθισα πάλι κανονικά στην θέση μου. Το χαμόγελο μου σβήστηκε από το πρόσωπο μου μόλις είδα την έκφραση του προσώπου του. Ήταν θλιμμένος, το θαλασσί χρώμα των ματιών του είχε αντικατασταθεί με ένα σκούρο και θυμωμένο μπλε το οποίο με τρόμαζε.

"Τι έγινε;" Η φωνή μου βγήκε βελούδινη από τα χείλη μου, ακόμη κι αν εκείνη την στιγμή ήμουν πολύ μπερδεμένη και ανύσηχη για να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Δεν πήρα απάντηση όμως.

Το χέρι μου τεντώθηκε διστακτικά προς το πρόσωπο του και χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο του. Χωρίς να με κοιτάξει έπιασε τον καρπό μου και τον απομάκρυνε από πάνω του, καταπίνοντας νευρικά.

"Άρη τί έχεις;" Ρώτησα ξανά και χωρίς να το θέλω ο τόνος μου ήταν ψηλός και γεμάτος νεύρα. Αυτή την φορά όμως γύρισε και με κοίταξε. Τα μάτια του ήταν υγρά και τα χείλη του αποτελούσαν μια ευθεία γραμμή, την οποία πίεζε με όλο και περισσότερη δύναμη καθώς περνούσαν τα δευτερόλεπτα.

"Διάολε." Ψέλλισε.

"Θα ήμουν πολύ εγωιστής αν προσπαθούσα να σε πείσω να μείνεις εδώ και δεν θέλω να το κάνω αυτό γιατί ξέρω τι σημαίνουν για εσένα οι σπουδές σου αλλά..." Πήρε μια βαθειά ανάσα. "Δεν μπορώ να σε υποστηρίξω αν καταλήξεις σε αυτό που σκέφτεσαι. Δεν είμαι σε θέση να προσπαθήσω για κάτι το οποίο στην τελική θα καταστραφεί και θα καταστρέψει και εμάς τους δύο μαζί του." Τα μάτια μου απευθείας βούρκωσαν, η ανάσα μου κόπηκε και το οξυγόνο του αυτοκινήτου εξαφανίστηκε ακαριαία.

"Δεν μπορώ να σε ακολουθήσω στην Αθήνα Κάλη. Δεν μπορώ ούτε να σκέφτομαι ότι-" Πριν προλάβω να ακούσω τι άλλο θα έλεγε άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω. Χτύπησα την πόρτα πίσω μου και στάθηκα για να πάρω δύο μεγάλες ανάσες. Δεν μπορεί να με ακολουθήσει στην Αθήνα;

"Κάλη κάτσε και άκουσε με για λίγο!" Φώναξε μόλις βγήκε και αυτός έξω. Δεν του απάντησα, δεν γύρισα καν να τον κοιτάξω όταν άκουσα τα βαριά του βήματα να με πλησιάζουν. Μέσα από την θολή μου όραση κατάλαβα ότι στεκόταν μπροστά μου έτσι σήκωσα το κεφάλι μου και τον αντίκρισα αποφασιστικά.

"Μου κάνεις πλάκα; Τι ακριβώς πρέπει να ακούσω;" Φώναξα ειρωνικά και σκούπισα τα δάκρυα μου με το μανίκι της μπλούζας μου, μόνο και μόνο για να μπορώ να τον βλέπω καθαρά.