Anarchy

Κεφάλαιο 4

«Εγώ να προσέχω ή εσύ που έπεσες πάνω μου!» Δεν μου άρεσε ο ειρωνικός τόνος του ξένου και για αυτό έδειξα τέτοια νεύρα. Αυτός με κοίταξε αποσβολωμένος και δεν απαντούσε, σαν να είχε απενεργοποιηθεί!

Νευριασμένη τον έσπρωξα για να κάνει στην άκρη και επιτέλους βγήκαμε έξω από το μαγαζί. Η Αναστασία προσπάθησε να με ηρεμήσει όμως ήθελα τόσο πολύ να γυρίσω πίσω και να τον χαστουκίσω.

«Πρέπει να γυρίσουμε Κάλη, έχει βραδιάσει.» Μου είπε η Αναστασία και σταματήσαμε να κάνουμε βόλτες στην πλατεία. Πήραμε τον δρόμο για το σπίτι της και όταν φτάσαμε την αγκάλιασα και την καληνύχτισα.

Λίγη ώρα αργότερα έφτασα και εγώ σπίτι μου και μπήκα στην αυλή. Έψαξα τις τσέπες μου για τα κλειδιά μου ώσπου δύο χέρια με τραβήξαν προς τα πίσω. Γύρισα τρομαγμένη να δω ποιός ήταν και όταν αντίκρισα τον Drag γούρλωσα τα μάτια μου.

«Είσαι τρελός;» Φώναξα προσπαθώντας να πάρω ανάσες για να ηρεμήσω τους σφυγμούς μου. Εκείνος γέλασε και βύθισε τις παλάμες του στις τσέπες του τζιν του χαλαρός.

«Τι στο καλό κάνεις εδώ τέτοια ώρα;» Ρώτησα και τον απομάκρυνα από την εξώπορτα για να μην τραβήξουμε την προσοχή των γονιών μου.

«Σε είδα που έφευγες από την πλατεία και είπα να σε τρομάξω οπότε σε ακολούθησα.» Κατάλαβα πως χαμογελούσε κάτω από την μάσκα του επειδή τα μάτια του ζάρωσαν με έναν πολύ χαριτωμένο τρόπο.

«Ωραία, με τρόμαξες! Τώρα μπορείς να φύγεις.» Είπα θυμωμένα και τον κοίταξα επίμονα. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του και ξεφύσηξα. Άρχισα να τον σκουντάω και προσπαθώντας να τον βγάλω έξω από την αυλή.

«Γιατί να φύγω;» Με ρώτησε και σταμάτησα να τον σπρώχνω προς την καγκελόπορτα.

«Γιατί θέλω να μπω στο σπίτι μου!» Απάντησα ελάχιστα φωναχτά στην ερώτηση του και κράτησε τα χέρια μου για να με ακινητοποιήσει.

«Σταμάτα να φωνάζεις το κέρατο μου!»  Φώναξε και αυτός όσο εγώ προσπάθούσα να απελευθερωθώ από την λαβή του χωρίς κάποιο αποτέλεσμα όμως.

«Τι κάνεις; Άφησε με!» Συνέχισα να φωνάζω και με έσπρωξε μακριά του.

«Με εκνευρίζεις τόσο γαμημένα πολύ!» Απάντησε εξίσου φωναχτά και αυτός και μου γύρισε πλάτη. Βγήκε από την αυλή χωρίς να πει κάτι έμεινα να κοιτάζω ξαφνιασμένη την φιγούρα του να χάνεται στο σκοτάδι. Μόλις συνήλθα πλησίασα την πόρτα του σπιτιού μου, ξεκλείδωσα και μπήκα μέσα.

Οι γονείς μου καθόντουσαν παρέα και τρώγαν μόλις μπήκα στην κουζίνα για να τους χαιρετήσω και μου προτείναν να καθίσω μαζί τους, όμως αρνήθηκα γιατί ήμουν πολύ κουρασμένη.

Άλλαξα τα ρούχα μου και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα μου. Έπιασα το βιβλίο που διάβαζα αυτή την περίοδο από το κομοδίνο μου και διάβασα μερικές σελίδες προτού με πάρει ο ύπνος.

[...]

Το επόμενο πρωί όταν σηκώθηκα δεν αισθανόμουν πολύ καλά. Έπιασα το μέτωπο μου και συνειδητοποίησα πως έκαιγα που σημαίνει ότι είχα πυρετό.

«Στέλιο!» Φώναξα αδύναμα και λίγα δευτερόλεπτα μετά μπήκε στο δωμάτιο τρέχοντας.

«Τι έπαθες; Είσαι καλά;» Με ρώτησε ανήσυχος και του έκανα νόημα να πλησιάσει.

«Φώναξε την μαμά και πες της πως μάλλον έχω πυρετό.» Του είπα αδύναμα και έγνεψε θετικά. Βγήκε από το δωμάτιο και λίγο αργότερα μπήκε μαζί με την μητέρα μου.

«Αμαν ρε Κάλη! Φυσικά και θα αρρωστήσεις με αυτά που φοράς και βγαίνεις έξω. Εκτός αυτού θα κάνεις απουσίες και θα αφήσεις κενά!» Ξεφύσηξε απογοητευμένη και μου έδωσε το θερμόμετρο.

Το έβαλα και ανατρίχιασα με την επαφή του ψυχρού γυαλιού στο δέρμα μου. Περιμέναμε και οι τρεις υπομονετικά μέχρι να το βγάλω και τελικά όντως είχα πυρετό.

«Στέλιο άσε την να ξεκουραστεί. Εγώ πάω να σου φέρω αντιπυρετικό και θα κάνουμε μια μικρή συζήτηση.» Ο τόνος της ήταν σχεδόν απειλητικός και κοίταξα τον Στέλιο που με κοιτούσε έτοιμος να γελάσει. Και οι δυό μας ξέρουμε πως οι μικρές συζητήσεις της μητέρας μας δεν είναι και οι καλύτερες.

Όταν έφυγαν και οι δύο από το δωμάτιο έκανα λίγο μασάζ στο κεφάλι μου για να ανακουφίσω τον πονοκέφαλο μου και τα μάτια μου άρχισαν σιγά σιγά να κλείνουν.

[...]

Την ώρα που ήπια την τελευταία γουλιά από το φάρμακο μου η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα η Αναστασία κοιτώντας με ενοχικά.

«Κάλη, νομίζω πως αυτός που μου μιλούσες είναι κάτω και θέλει να σου μιλήσει!»

--