Anarchy

Κεφάλαιο 19

Το φως της μέρας καίει τα μάτια μου και έτσι πριν καλά-καλά καταφέρω να τα ανοίξω, τα κλείνω. Προσπάθησα να σηκωθώ όμως ο έντονος πόνος στην πλάτη μου δεν μου το επέτρεψε.

Απογοητευμένη με την κατάσταση μου έπεσα πίσω και άρχισα να χτυπάω το στρώμα αδύναμα. Εκείνη την ώρα μπήκε μέσα η Αναστασία κρατώντας ένα κουλούρι και έναν καφέ. Όταν με είδε να χτυπιέμαι τις έπεσαν και τα δύο στο πάτωμα και έμεινε μαρμαρωμένη.

"Κάλη!" Αναφώνησε και άρχισε να κουνιέται μπρος πίσω προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα με αγκαλιάσει ή θα πάει να φωνάξει κάποιον γιατρό.

"Περίμενε εδώ, μην κουνηθείς!" Φώναξε και την κοίταξα ερωτηματικά. Πόσο χαζή μπορεί να είναι;

"Αναστήθηκε ο Λάζαρος!" Άρχισε να τσιρίζει μόλις έφυγε τρέχοντας στον διάδρομο. Ήθελα τόσο πολύ να γελάσω όμως η κατάσταση μου δεν μου το επέτρεπε.

Όσην ώρα η Αναστασία έψαχνε να φέρει κάποιον, εγώ προσπαθούσα να θυμηθώ τι είχε γίνει. Εγώ να φωνάζω, ο Άρης προσπαθώντας να αποφύγει το αυτοκίνητο που έπεσε πάνω μας και μέτα τίποτα.

"Καλημέρα Κάλη, πως είσαι;" Με ρώτησε μια ευγενέστατη νοσοκόμα και την κοίταξα δακρυσμένη. Φάνηκε πως δεν το πρόσεξε και στράφηκε προς τον ορό μου για να τσεκάρει αν όλα είναι εντάξει.

"Όσο καλά μπορώ να είμαι σε αυτή την κατάσταση" Είπα αργά και μου χαμογέλασε ενθαρρυντικά. Εκείνη την στιγμή μπήκε μέσα ένας γιατρός που είχε το ακριβώς ίδιο χαμόγελο με την κοπέλα, ψεύτικο και όσο μπορούσε ενθαρρυντικό.

"Κάλη έμαθα ότι ξύπνησες. Πως κοιμήθηκες;" Με ρώτησε προσπαθώντας να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα και στριφογύρισα τις κόρες των ματιών του με το απαίσιο χιούμορ του.

Μάλλον κατάλαβε πως δεν είχα όρεξη για αστεία επειδή δεν του απάντησα. Αμίλητος ξεκίνησε να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις και όταν τελείωσε μου χαμογέλασε, σημείωσε κάτι στην κατάσταση που κρατούσε στα χέρια του και τότε αποφάσισα να τον ρωτήσω για την κατάσταση μου.

"Χάρης το κράνος το κεφάλι σου δεν προσβλήθηκε από την πτώση. Ίσως νιώθεις μερικές αδιαθεσίες συχνά-πυκνά. Το σώμα σου θα σε καταπονεί πολλές φορές όμως στάθηκες τυχερή και δεν τραυματίστηκες σχεδόν καθόλου!" Με ενημέρωσε ο γιατρός και έγνεψα καταφατικά. Χωρίς να πει κάτι παραπάνω έφυγε από το δωμάτιο και έμεινα μόνη μου.

"Μπορώ να περάσω;" Τρύπωσε το κεφάλι της η Αναστασία μερικά λεπτά αργότερα και της χαμογέλασα. Μπήκε μέσα και από πίσω της ακολούθησαν ο Στέλιος αλλά και ο Ηλίας. Αρπάξαν ο καθένας από μια καρέκλα και την έσυραν κοντά στο κρεβάτι μου.