Anarchy

Κεφάλαιο 56

Ουαου.. πάνε πόσοι μήνες; 4-5; ΤΡΕΛΟ! Παραδέχομαι ότι δεν περίμενα το διάλειμμα που πήρα από την συγγραφή καινούργιων κεφαλαίων να διαρκούσε τόσο πολύ. Συγγνώμη!

Τα καλά νέα όμως είναι ότι έχω επιστρέψει γεμάτη ιδέες τις οποίες ελπίζω να υλοποιήσω όπως τις φαντάζομαι. Πλέον είμαι σίγουρη για την συνέχεια και το τέλος του βιβλίου, κάτι που με χαροποιεί αρκετά.

Βέβαια οφείλω να σας προτείνω να ρίξετε μια ματιά στα προηγούμενα -και διορθωμένα!!- κεφάλαια (ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΙ ΕΓΙΝΕ), γιατί υπήρξαν κάποιες μικρεεεές αλλαγές, τις οποίες κακά τα ψέματα δεν θυμάμαι για να σας πω εδώ.

Αυτά από εμένα! Πάμε στο
Κεφάλαιο!!!

--

Εδώ και πολύ ώρα τον παρατηρούσα που κρατούσε το τιμόνι σφικτά και κοιτούσε ευθεία, χωρίς να κουνιέται ή να μιλάει. Μπορούσα μέχρι και εγώ να ακούσω τις μπερδεμένες σκέψεις του!

"Άρη, αν θέλεις μπορείς να μου μιλήσεις" Άγγιξα διστακτικά το χέρι του και το έσφιξα μέσα στο δικό μου. Γύρισε αργά το κεφάλι του και με κοίταξε στα μάτια. Κατάλαβα από την έκφραση του ότι ήταν πληγωμένος και του χαμογέλασα αμυδρά χωρίς να ξέρω τι να κάνω.

"Όχι, καλύτερα όχι.." Απάντησε και τράβηξε το βλέμμα του από πάνω μου. Εισέπνευσα βαθιά και έλυσα την ζώνη μου. Πέρασα με ευκολία το σώμα μου πάνω από τον συμπλέκτη και κάθισα στα πόδια του. Χάιδεψα τα μάγουλα του με τις παλάμες μου και έκλεισε τα μάτια του.

"Είσαι πραγματικά τόσο γενναίος που κατάφερες και άντεξες όλο το σκηνικό που προηγήθηκε και πάνω από όλα που το διαχειρίστηκες τόσο σωστά, ακόμη κι αν τους φώναξες! Ξέρεις πόσο περίφανή με έκανες;" Τον επιβράβευσα με το πιο ζεστό μου χαμόγελο και ύστερα τον αγκάλιασα σφικτά. Άργησε να ανταποκριθεί όμως και αυτός με έκλεισε στην αγκαλιά του με όλη του την δύναμη.

Μείναμε αγκαλιασμένοι για αρκετή ώρα, με εμένα να χαράζω νοητές γραμμές πάνω στο στέρνο του και αυτόν να χαϊδεύει αργά τα μαλλιά μου.

"Μήπως θες να σε γυρίσω; Είναι πολύ αργά.." Ρώτησε ψυθιριστά και εγώ κατευθείαν έγνεψα αρνητικά και τον έσφιξα παραπάνω πάνω μου, εκδηλώνοντας έτσι περισσότερο την άρνηση μου.

"Δεν θέλω να πάω σπίτι απόψε. Μπορείς να μας πας κάπου όμορφα;" Σήκωσα το κεφάλι μου και τον παρακάλεσα. Μόλις δέχτηκε επέστρεψα χαρούμενη στην θέση μου, αφού πρώτα τον φίλησα πεταχτά στα χείλη για να τον ευχαριστήσω.