Anarchy

Κεφάλαιο 32

"Ποιός είναι αυτός ο κούκλος;" Ρώτησε τσιριχτά μια κοπέλα από την παρέα και χαχάνισα.

Η Αναστασία έκλειαε την πόρτα του αυτοκινήτου, γύρισε και μόλις με αντίκρισε πάγωσε.

"Έλα εδώ τώρα!" Φώναξα και χτύπησα το πόδι μου στο πεζοδρόμιου δυναμικά. Αυτή έσκυψε το κεφάλι της και με πλησίασε σαν βρεγμένη γάτα.

Την έπιασα από τον αγκώνα και την έσυρα μέχρι την αυλή, η οποία ήταν ήδη γεμάτη με παιδιά που συζητούσαν, φωνάζαν και κυνηγιόντουσαν.

"Από πότε και δεν μου έχεις πει τίποτα;" Την έβαλα να καθίσει πίσω από τις βρύσες και την κοίταξα έντονα προσπαθώντας να μην σκάσω στα γέλια. Είχε ψαρώσει για τα καλά!

"Από το καλοκαίρι. Θα στο έλεγα αλλά ήσουν πολύ απασχολημένη με την μικρή και με τα υπόλοιπα που δεν πρόλαβα!" Κούνησε τα χέρια της απολογητικά και στένεψα τα μάτια μου καχύποπτα.

"Αυτά είναι φτηνές δικαιολογίες!" Επέμεινα και σταύρωσα τα χέρια μου στο στέρνο μου.

"Έλα ρε Κάλη αλήθεια θα στο έλεγα.. Μην μου θυμώνεις τώρα σε παρακαλώ" Κλαψούρισε και δεν άντεξα άλλο. Άρχισα να γελάω όπως δεν είχα ξαναγελάσει ποτέ μου! Η Αναστασία με κοιτούσε σαστισμένη και όταν σκούπισα τα τελευταία δάκρυα μου στράφηκα ξανά σε αυτήν.

"Εσύ.. και ο Ηλίας.. αυτό είναι τέλειο!" Φώναξα από την χαρά μου και στο πρόσωπο της ζωγραφίστηκε η ανακούφιση.

"Δεν μου κρατάς μούτρα δηλαδή;" Με ρώτησε για να βεβαιωθεί και στριφογύρισα τα μάτια μου.

"Θεέ μου γιατί κάνω παρέα με την πιο καθυστερημένη κοπέλα του κόσμου;" Ξεφύσηξα πιάνοντας το μέτωπο μου με απελπισία.

[...]

"Ανοίξτε τα βιβλία στην σελίδα 10" Είπε ο νέος μας μαθηματικός και όλη η τάξη υπάκουσε σιωπηλά. Το καλό με την τρίτη λυκείου είναι ότι όλοι όλος δια μαγείας συμμορφώνονται και αρχίζουν να παίρνουν την κατάσταση στα σοβαρά.

"Το απουσιολόγιο;" Ρώτησε και πετάχτηκα πάνω. Περπάτησα άτσαλα μέχρι την έδρα και του παρέδωσα το τετράδιο.

Εκείνη την ώρα η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ένα ψηλό και μελαχρινό αγόρι με σγουρά μαλλιά και έντονες γωνίες.

Ο γυναικείος πληθυσμός της τάξης έβγαλε ένα συγχρονισμένο επιφώνημα θαυμασμού και ο καθηγητής του έκανε νόημα να πλησιάσει.

Αυτός χαμογέλασε ντροπαλά και περπάτησε αργά και νευρικά προς την έδρα. Στάθηκε δίπλα μου με σκυμμένο το κεφάλι και τον σκούντηξα ευγενικά.