Anarchy

Κεφάλαιο 20

Η Αναστασία παρατήρησε το κενό μου βλέμμα, την ώρα που έκλεισα το κινητό μου, και με πλησίασε ανήσυχα.

"Είναι όλα εντάξει;" Ρώτησε και την κοίταξα. Προσπάθησα με νύχια και με δόντια να μην ξεσπάσω σε κλάματα εκεί μπροστά της και τα κατάφερα.

"Ναι, όλα είναι μια χαρά" Απάντησα και την προσπέρασα με σκυφτό το κεφάλι.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ακόμη κι αν δεν είχα στενή σχέση με την γιαγιά μου, οι αναμνήσεις μου μαζί της στην Ιταλία με έκαναν να θέλω να κλάψω.

"Κάκη μπορείς να μπεις τώρα" Άκουσα την φωνή του Ηλία να μου λέει και σηκώθηκα επάνω.

Μπήκα μέσα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Ακούμπησα τον κορμό μου στο ξύλο της κάσας και κατάλαβα πως με κοιτούσε επίμονα.

"Πως είσαι;" Κατάφερα να τον ρωτήσω και αποφάσισα να τον πλησιάσω. Έκάτσά στήν καρέκλα, που είχαν τοποθετημένη από πριν, δίπλα του και άπλωσα ελάχιστα τα χέρια μου πάνω στο στρώμα.

"Πως με βλέπεις να είμαι;" Ρώτησε με μια δώση ειρωνείας και ξεφύσηξε απελπισμένα. Δεν σχολίασα την απάντηση του γιατί ήξερα πως είχε νεύρα και πολύ πιθανόν άθελα του να ξέσπαγε πάνω μου.

"Άρη.. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πως ένιωσα όταν άνοιξα τα μάτια μου και συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί. Ήξερα πως εγώ ήμουν καλά όμως για εσένα δεν είχα μάθει τίποτα. Δεν μου μιλούσαν για την εξέλιξη σου τις 3 μέρες που ήμουν σε 'κείνο το διαολοκρέβατο! Φοβόμουν.." Παραδέχτηκα και αμέσως τα μάτια μου γεμίσαν με δάκρυα. Η Αναστασία είχε παρατηρήσει πως κάθε φορά που μιλούσα για αυτό το θέμα άρχισα να τρέμω και να κλαίω και μου είπε πως ίσως οφείλεται στο σοκ που υπέστη το μυαλό μου.

"Τι κάνεις; Γιατί τρέμουν τα χέρια σου; Κλαις;" Με ρώτησε συγχυσμένος και προσπάθησα να σηκωθεί αλλά δεν τα κατάφερε.

"Διάολε! Δεν σου αξίζει να κλαις για εμένα, το καταλαβαίνεις; Εγώ φταίω για όλα όσα πέρασες τις τελευταίες εβδομάδες και αντί να με μισήσεις κάθεσαι και κλαις για την πάρτη μου;" Σχεδόν φώναξε και γούρλωσα τα μάτια μου. Τι λέει;

"Αρή μην λες ανοησίες! Κανένας δεν φταίει, εντάξει; Μην τα φορτώνεις στον εαυτό σου και δεν χρειάζεται να έχεις τύψεις χωρίς λογ.." Αντιμίλησα όμως με σταμάτησε.

"Σταμάτα! Δεν έχεις δίκιο σε τίποτα. Σε παρακαλώ φύγε και από εδώ αλλά και από την ζωή μου πρωτού σου δημιουργήσω περισσότερο κακό!" Φώναξε και έδειξε την πόρτα. Αυτή ήταν η τελειωτική γροθιά στο στομάχι! Πετάχτηκα από την καρέκλα κλαίγοντας βουβά και χωρίς να πω τίποτα έτρεξα έξω από τον θάλαμο του.