Anarchy

Κεφάλαιο 22

"Σταμάτα!" Ούρλιαξα όσο πιο δυνατά μπορούσα και έπεσα στα γόνατα προσπαθώντας να τους σταματήσω. Οι γροθιές του Άρη έπεφταν με ολοένα και περισσότερη δύναμη στο σώμα του Αλέξανδρου και είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι ο τύπος αργά ή γρήγορα θα εχανε τις αισθήσεις του.

Ένας άγνωστος με τράβηξε προς τα πίσω για να μην τραυματιστώ και με την βοήθεια πολλών αντρών καταφέραν να τους χωρίσουν. Ο Άρης έτριψε τις ματωμένες μπουνιές του και έριξε μια ματιά τριγύρω. Ύστερα τύλιξε την μεγάλη παλάμη του γύρω από τον καρπό μου και με τράβηξε έξω από το μαγαζί.

"Άφησε με! Δεν είσαι καλά, δεν ξέρεις τι κάνεις!" Φώναξα και προσπάθησα να απελευθερωθώ από την λαβή του, μόλις βγήκαμε στο πάρκινγκ.

"Μπες μέσα!" Ούρλιαξε και έδειξε ένα αυτοκίνητο που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου. Υπέθεσα πως ήταν του Χάρη όμως και πάλι δεν ήθελα να πάω πουθενά μαζί του σε τέτοια κατάσταση!

"Όχι δεν θα μπω μέσα!" Αντιμίλησα και πλέον είχε αγριέψει για τα καλά. Οι φλέβες στο μέτωπο, στον λαιμό και στα χέρια του φάνταζαν ότι θα πεταχτούν έξω από το δέρμα του και τα μπλε του μάτια φουρτούνιασαν. Οι γωνίες του προσώπου του έγιναν τρεις φορές πιο έντονες και οι μπουνιές του ασπρίσαν από την δύναμη.

"Είπα μπες μέσα μην τα κάνω όλα πουτάνα εδώ πέρα!" Ούρλιαξε και χτύπησε με δύναμη το χέρι του στο καπό του αυτοκινήτου. Σάστισα βλέποντας τον σε αυτήν την κατάσταση και ένιωσα κάτι που δεν περίμενα να νιώσω ποτέ κοντά του. Φόβο..

Άνοιξα βιαστικά την πόρτα του συνοδηγού και μπήκα στο κάθισμα. Μαζεύτηκα σε μια μπάλα, φέρνοντας τα γόνατα μου στο στήθος μου, και τον περίμενα να ηρεμήσει και να μπει και αυτός.

Μόλις κάθισε δίπλα μου προσπάθησε να με ακουμπήσει όμως εγώ τινάχτηκα κατευθείαν από τον φόβο.

"Με φοβάσαι;" Ρώτησε ψιθυριστά όμως δεν πήρε ποτέ απάντηση. Κοίταξα έξω από το παράθυρο και προσπάθησα να αποφύγω κάθε επαφή μαζί του.

Παρατήρησα πως όσο περνούσε η ώρα το αυτοκίνητο πήγαινε όλο και πιο γρήγορα πάνω στον κενό δρόμο. Τα χέρια του σφύγγαν με θυμό το τιμόνι και κοιτούσε μπροστά του τόσο απορροφημένος, που ξεχνούσε να ανοιγοκλείσει τα βλέφαρα του!

"Άρη σε παρακαλώ χαμήλωσε" Είπα χαμηλόφωνο και ανασηκώθηκα. Με κοίταξε κλεφτά και αντί να υπακούσει σε αυτό που του είπα, έκανε το ακριβώς αντίθετο! Το βελάκι του κοντέρ όλο και αυξανόταν. 100, 110, 120, 130!