Κεφάλαιο 38

11.5K 882 156
                                    

Μόλις το κουδούνι της τελευταίας ώρας χτύπησε άρπαξα την τσάντα μου και άρχισα να τρέχω σαν τρελή έξω από το κτήριο. Δεν προλάβαινα καν να χαιρετήσω τα παιδιά γιατί θα έχανα το λεωφορείο!

Έφτασα στην στάση πάνω στην ώρα. Κάθισα σε μια από τις άδειες θέσεις του λεωφορείου και περίμενα να φτάσουμε στο νοσοκομείο.

Όταν η ηχογραφημένη φωνή ανακοίνωσε την στάση σηκώθηκα και περίμενα να σταματήσει. Κατέβηκα από το λεωφορείο και ξεκίνησα για το δωμάτιο του Άρη με μεγάλα και γρήγορα βήματα.

"Άρη;" Ρώτησα μόλις μπήκα μέσα. Το δωμάτιο ήταν άδειο, το κρεβάτι στρωμένο και τα πράγματα του Άρη εξαφανισμένα! Άφησα την τσάντα μου στην καρέκλα και βγήκα έξω.

"Κυρία Λυδία μήπως ξέρετε που έχει πάει ο Άρ.. Γιώργος;" Ρώτησα την νοσοκόμα του και αυτή μου χαμογέλασε.

"Είμαι βέβαιη ότι είναι στο δωμάτιο του" Απάντησε και μου έδειξε την σκιά του μέσα στο δωμάτιο. Επέστρεψα μέσα και τον είδα ντυμμένο να ψάχνει κάτι στο κινητό του.

Τον πλησίασα και άρπαξα το κινητό του νευριασμένη. Αυτός στην αρχή με κοίταξε ξαφνιασμένος όμως μετά έσφιξε τις μπουνιές του.

"Τι στον πούτσο κάνεις;" Ρώτησε και ξαναπήρε το κινητό του από τα χέρια μου. Δεν με ενδιέφερε απλά ήθελα να τραβήξω την προσοχή του.

"Εγώ τι κάνω ή εσύ; Τι σε έπιασε και ετοιμάστηκες να φύγεις; Ορκίζομαι αν σε έχει πιάσει πάλι αυτή η χαζομάρα ότι είσαι καλά θα.." Ξεκίνησα να τσιρίζω αλλά με σταμάτησε όταν το δάχτυλο του ακούμπησε τα χείλη μου.

"Πήρα εξιτήριο" Είπε ξαφνικά και γούρλωσα τα μάτια μου. Έκανα ένα βήμα πίσω κρατώντας δυνατά το χέρι του.

"Όταν λες εξιτήριο εννοείς ότι είσαι καλά και ότι μπορείς να βγεις; Δηλαδή είσαι τελείως καλά; Θεέ μου!" Τσίριξα και έπεσα στην αγκαλιά του. Αυτός γέλασε και με έσφιξε πάνω του. Ξαφνικά άρχισα να κλαίω.

Τόσα ανάμεικτα συναισθήματα! Θυμός, ευτυχία, έκπληξη, ανακούφιση! Σήκωσε το κεφάλι μου ξαφνιασμένος και τον κοίταξα ντροπιασμένη.

"Έι γιατί κλαις;" Με ρώτησε και πέρασε το αντίχειρα του για να σκουπίσει μερικά από τα δάκρυα μου. Χαμογέλασα και έκρυψα τα πρόσωπο του στο στέρνο μου.

"Δεν ξέρω" Ψέλλισα και γελάσαμε σιγανά. Έκανα ένα βήμα πίσω και αυτός πέρασε από δίπλα μου αφήνοντας ένα μικρό φίλι στο μάγουλο μου, πράγμα που με ξάφνιασε υπερβολικά.

Anarchy Where stories live. Discover now