Anarchy

Κεφάλαιο 29

"Όχι μπαμπά δεν πρόκειται να ζητήσω από τον Θωμά δεύτερη ευκαιρία μόνο και μόνο επειδή το θέλετε εσείς!" Φώναξα στο τηλέφωνο και μπήκε φουριόζος μέσα στο δωμάτιο ο Στέλιος.

"Τι εννοείς; Εγώ το επέλεξα και δεν έχω αλλάξει γνώμη. Και μην με ξαναπάρεις τηλέφωνο για να με ρωτήσεις άμα το μετάνιωσα" Ξαναφώναξα και του το έκλεισα στα μούτρα. Αν είναι δυνατόν!

"Ηρέμησε. Που θα πάει; Θα καταλάβουν" Ξεφύσηξε ο Στέλιος και τον κοίταξα με μισό μάτι.

"Ναι ότι πεις!" Ειρωνεύτηκα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Βγήκα από το δωμάτιο βιαστικά και πήγα στο σαλόνι για να φορέσω τα παπούτσια μου.

Παρατήρησα πως η Αλεξάνδρα ξάπλωνε στον καναπέ με κλειστά τα μάτια και τα χέρια στερεωμένα πάνω στο μέτωπο της.

"Άλεξ θα πάω μια βόλτα μέχρι το πάρκο. Παίρνω το κινητό σου αν με χρειαστείτε κάτι" Της είπα και μου έκανε νόημα με το χέρι της ότι κατάλαβε.

Μόλις βγήκα από την πολυκατοικία ξεκίνησα να περπατάω μέχρι τον μοναδικό προορισμό που ήξερα, το πάρκο της γειτονιάς.

Πέρασα από τους θορυβώδεις δρόμους, τα στενά με τις γιαγιάδες που κουτσομπολεύαν στα μπαλκόνια και έφτασα.

Σταμάτησα στο γωνιακό περίπτερο και πήρα ένα παγωτό. Ύστερα έτρεξα μέσα στην παιδική χαρά, που ήταν γεμάτη από μικρά παιδάκια, και κάθισα σε μια από τις ελεύθερες κούνιες.

Απολάμβανα το παγωτό μου ήρεμα ώσπου μια μπάλα πετάχτηκε από το πουθενά και πέρασε πάνω από το κεφάλι μου. Τρόμαξα τόσο πολύ που δυστυχώς το παγωτό μου έπεσε κάτω στην άμμο και ένα αγοράκι έτρεξε κοντά μου.

"Συγνώμη κυρία" Μου είπε θλιμμένο και έδειξε το παγωτό μου. Παρατήρησα πως είχε βουρκώσει και χαμογέλασα.

"Μην στεναχωριέσαι. Έτσι κι αλλιώς δεν μου άρεσε καθόλου" Είπα ψέματα και χαμογέλασε ανακουφισμένο. Ύστερα αγκάλιασε το ένα πόδι μου που κρεμόταν και έφυγε για να ψάξει την χαμμένη μπάλα του.

Σηκώθηκα από την κούνια και αποφάσισα να πάω μια σύντομη βόλτα γιατί σιγά σιγά θα σκοτείνιαζε και η Αλεξάνδρα θα ανυσηχούσε.

Καθώς περπατούσα το κινητό της άρχισε να δονείτε στην τσέπη του τζιν μου και το έβγαλα από εκεί με απορία.

"Παρακαλώ;" Απάντησα κατευθείαν μόλις είδα ότι με παίρναν από το σπίτι.

"Κάλη! Σε παρακαλώ πες μου ότι δεν είσαι πολύ μακριά από το σπίτι γιατί η.." Ξεκίνησε να λέει μπερδεμένα πάνω στον πανικό του ο Στέλιος όμως τον διέκοψε η κραυγή πόνου της Αλεξάνδρας.