Anarchy

Κεφάλαιο 40

Άρης

Πάρκαρα έξω από την αποθήκη και κοίταξα την Κάλη μέσα από τον καθρέφτη. Κοιμόταν τόσο ήρεμα.

"Θα έρθω σύντομα" Υποσχέθηκα και βγήκα έξω. Κλείδωσα το αμάξι πίσω μου και προχώρησα μέχρι την αποθήκη.

Μόλις μπήκα μέσα όλα τα παιδιά γυρίσαν προς το μέρος μου και πεταχτήκαν πάνω σαν ελατήρια. Είχα ξεχάσει τελείως πως ήταν η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στην αποθήκη αφού βγήκα από το νοσοκομείο.

"Ο Δράκος κάνει come back!" Φώναξε ο Μάρκος και γελάσαμε όλοι. Τους πλησίασα και τους έκανα νόημα να σκάσουν.

"Την έχω στο αμάξι και κοιμάται για αυτό θα είμαι σύντομος" Πριν καν συνεχίσω ο Μπράντον με διέκοψε.

"Φέρε την μέσα. Είναι επικίνδυνα έξω" Μου είπε και έτσι και έκανα. Ένα λεπτό μετά επέστρεψα με την Ωραία Κοιμωμένη στα χέρια μου και όλη η συμμορία μας κοίταξε ξαφνιασμένα.

"Λοιπόν συνεχίζω. Ο τύπος που με πυροβόλησε ήταν πρώην της. Και λέω ήταν γιατι πριν λίγες ώρες πήρε τηλέφωνο την Κάλη και της ζήτησε να πάει σπίτι του. Αυτή επέμενε πως θα ήτσν καλύτερα να πάει και έτσι την πήγα εγώ. Δεν κατάλαβα πολλά και δεν πρόλαβα να την ρωτήσω πολλά γιατί λιποθύμησε στα χέρια μου. Το μόνο που είδα ήταν ο Θωμάς με μια φυτεμένη σφαίρα στο κεφάλι και την Κάλη να σπαράζει από πάνω του" Τους εξήγησα και όλοι δείχναν προβληματισμένοι.

"Τότε την παρεξηγήσαμε και με το παραπάνω. Ωστόσο δεν μπορούμε να σταθούμε σε αυτό. Πρέπει να προβλέψουμε την επόμενη κίνηση τους" Συλλογίστηκε ο Μπράντον και του χαμογέλασα.

"Έχω αυτή την διαίσθηση ότι δεν θα ξανασχοληθούν μαζί μας. Μην σας πω ότι θα την κάνουν και από την χώρα" Είπε ο Χάρης και πολλοί συμφωνήσαν. Ήταν παλιό τους μέλος, ήξερε καλύτερα τις κινήσεις τους.

[...]

Ήταν αρκετά νωρίς και σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίο να πηγαίναμε κάπου να φάμε, μιας και δεν είχε προλάβει καν να φάει το πρωινό της.

Σταμάτησα μπροστά από μια πιτσαρία που ήταν στον δρόμο μας και την ταρακούνησα απαλά για να ξυπνήσει. Άργησε να ανοίξει τα μάτια της και όταν τα άνοιξε κάτι μέσα μου σφίχτικε.

Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα και το κάτω χείλος της έτρεμε. Ήταν σαν να προσπαθούσε να αρνηθεί το γεγονός ότι έχασε ένα τόσο κοντινό της άτομο. Κοντινό της άτομο, γέλασε η φωνούλα μέσα μου από ζήλεια.