Anarchy

Κεφάλαιο 10

«Πότε ήρθατε;» Ρώτησα και σκούπισα τα δάκρυα μου. Οι γονείς του χαμογελάσαν με την αντίδραση μου και με ξανάρπαξε στην αγκαλιά του.

«Σήμερα το πρωί. Θέλαμε να σου κάνουμε έκπληξη!» Μου εξήγησε η μητέρα του και της χαμογέλασα.

«Θα μείνετε λίγο καιρό, έτσι δεν είναι;» Ρώτησα ενθουσιασμένη και ένα πολλά υποσχόμενο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη όλων τους.

«Για να είμαστε ακριβείς δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουμε! Πήρα ξανά μετάθεση στην Ελλάδα και θα μείνουμε εδώ μόνιμα!» Ανακοίνωσε ο πατέρας του και μια στριγγλιά έκπληξης ξέφυγε από τα χείλη μου.

«Μπορούμε να πάμε πάνω;» Ρώτησε ο Θωμάς και άρχισε να με τραβά όμως αντιστάθηκα για λίγα δευτερόλεπτα.

«Ο Στέλιος είναι στον Μάρκο και θα γυρίσει σε λίγη ώρα οπότε να τον περιμένετε πρώτα αν θέλετε να βγείτε. Εμείς θα πάμε μια βόλτα και θα γυρίσουμε το απογευματάκι.» Μας είπε η μητέρα μου και γνέψαμε θετικά.

Τρέξαμε στο δωμάτιο μου κυνηγώντας ο ένας τον άλλον και όταν φτάσαμε καταλάθος παραπάτησα και πέσαμε και οι δύο στο κρεβάτι μου με φόρα. Εγώ ξεκαρδίστηκα στα γέλοια όμως ο Θωμάς με κοιτούσε με προσήλωση χωρίς να αντιδράσει.

«Μου έλειψες.» Ψυθίρισε και το γέλιο μου κόπηκε μαχαίρι. Γύρισα και τον κοίταξα και πραγματικά τα εκφραστικά του μάτια με τρομάξαν.

«Γιατί χαθήκαμε;» Με ρώτησε και σηκώθηκε πάνω. Δεν νιώθω άνετα με αυτή την συζήτηση όμως φαίνεται πως είχε ανάγκη να μιλήσουμε για αυτό.

«Συναίβησαν πολλά από τότε Θωμά και ξέρεις πως όλη αυτή η απόσταση ήταν πολύ δύσκολη.» Απάντησα χωρίς να τον κοιτάξω. Εξάλλου όλα αυτά είναι αλήθεια!

Όταν εγώ και ο Θωμάς γνωριστήκαμε είμασταν δεκατριών. Ήταν καινούργιος στο γυμνάσιο και τον βάλαμε στην παρέα μας γιατί μας φάνηκε πολύ καλό παιδί. Καθώς περνούσαν τα χρόνια κατάλαβα πως για μένα σήμαινε κάτι παραπάνω από φίλος. Έτσι του μίλησα και αποδείχτηκε πως τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Όταν αποφοιτήσαμε από το γυμνάσιο ο πατέρας του μας ανακοίνωσε ό,τι βρήκε δουλειά σε μια μεγάλη εταιρία στην Σουηδία και πως θα φεύγαν το ίδιο καλοκαίρι. Προσπαθήσαμε πραγματικά όμως δεν ήταν αρκετό να βλεπόμαστε μόνο από την οθόνη οπότε τα ίδια Χριστούγεννα χωρίσαμε και από τότε χάσαμε κάθε επαφή χωρίς να το θέλουμε.