Anarchy

Κεφάλαιο 67

Κάλης POV

Μετά από την αποτυχημένη μου έξοδο με τον Άρη χθες το απόγευμα, απόψε αποφάσισα να καθίσω μέσα και να περάσω λίγο χρόνο με τα παιδιά μιας και σε λίγες μέρες θα γυρνούσανε στην Αθήνα.

Επιλέξαμε μαζί να βάλουμε μια καλή ταινία στην τηλεόραση και να την απολαύσουμε ξαπλωμένοι στους καναπέδες με ένα μπολ φρεσκοψημένο και μυρωδάτο ποπ-κορν, του οποίου την προετοιμασία θα αναλάμβανα εγώ.

"Γιάννη, το μπάνιο είναι ελεύθερο!" Φώναξα βγαίνοντας από εκεί με τα βρεγμένα μαλλιά μου πιασμένα σε έναν ψηλό κότσο και μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω μου. Περνώντας όλη την ημέρα μέσα στα νεύρα, τα οποία μου προκάλεσε ο Άρης εχθές, σκέφτηκα πως για να χαλαρώσω μια πολύ καλή λύση θα ήταν να κάνω ένα ζεστό μπάνιο.

"Έρχομαι." Απάντησε από το δωμάτιο του Στέλιου την ώρα που εγώ έμπαινα στο δικό μου. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και πλησίασα την ντουλάπα για να φορέσω τις πιτζάμες μου. Βαριόμουν τόσο πολύ να στεγνώσω τα μαλλιά μου που τελικά απλά τα πέρασα λίγο με την βαμβακερή πετσέτα και τα άφησα υγρά στους ώμους μου.

Κατέβηκα στην κουζίνα και έβγαλα μέσα από τα ντουλάπια ένα τεράστιο μπολ και το καλαμπόκι. Τα προετοίμασα όλα ασυναίσθητα, μιας και το μυαλό μου ταξίδευε στην χθεσινή μου συνάντηση μαζί με τον Άρη.

Ο τρόπος που η λευκή του οδοντοστοιχία έκανε την εμφάνιση της με το χαμόγελο του όταν τον πείραζα, ή το πως τα μάτια του με διαβάζαν με τόση αφοσίωση όταν του μιλούσα εγώ. Και ύστερα κατέληγα πάλι σε εκείνη την στιγμή που τα διέλυσε όλα, πήρε όλη την καλή μου διάθεση και την πέταξε στα σκουπίδια. Ειλικρινά δεν καταλάβαινα που έβρισκε το θράσσος να μου κάνει κήρυγμα για κάτι σαν αυτό!

"Ανοίγω εγώ!" Φώναξε ο Γιάννης και εγώ πετάρισα τα βλέφαρα μου γρήγορα. Φαίνεται ήμουν τόσο απορροφημένη, που ούτε που κατάλαβα ότι το κουδούνι χτυπούσε.

Έπλυνα και σκούπισα τα χέρια μου με μια πρόχειρη πετσέτα, πριν βγω στον διάδρομο για να δω ποιός ήταν. Μπορούσα να ακούσω τον Γιάννη που είχε πιάσει συζήτηση με τον επισκέπτη μας, όμως αδυνατούσα να διακρίνω ποιός ήταν.

"Γιάννη, ποιός είναι στην πόρτα;" Προχώρησα προς το μέρος του με μεγάλα βήματα και έμπλεξα τα δάχτυλα μου μέσα από τα βρεγμένα μου μαλλιά.

"Ο Άρης! Σε έψαχνε, λεει." Απάντησε ο Γιάννης και έκανε στην άκρη για να σταθώ δίπλα του. Μόλις ήρθα αντιμέτωπη με το εκνευρισμένο του βλέμμα ένιωσα ξανά το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου.