Anarchy

Κεφάλαιο 17

"Άντε ρε Κάλη ετοιμάσου!" Παραπονέθηκε η Αναστασία και άρχισε να στριφογυρίζει σαν βαρέλι πάνω στο κρεβάτι μου από την βαρεμάρα.

"Καλά μωρέ περίμενε" Απάντησα και άρπαξα το μαγιώ μου από την τσάντα θαλάσσης. Το φόρεσα γρήγορα και μετά από πάνω έβαλα κάτι πρόχειρο.

Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν στο αυτοκίνητο του Ηλία. Εγώ καθόμουν πίσω και ετοιμαζόμουν να φορέσω τα ακουστικά μου, ενώ η Αναστασία έκατσε μπροστά και τον χαιρέτησε χαρωπά.

Μετά τις εξετάσεις αυτοί οι δύο αρχίσαν να κάνουν πολύ παρέα, έγιναν σχεδόν αχώριστοι! Που την χάνω, που την βρίσκω την Αναστασία πάντα θα μου λέει "Είμαι έξω με τον Ηλία, έγινε κάτι;"

Όσο για τον φίλο του από όσα έχω μάθει συνεχίζει την ζωή του σαν να μην συναίβει τίποτα. Και φυσικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Εξάλλου και εγώ έχω προχωρήσει και τα έχω αφήσει στο παρελθόν όλα αυτά.

"Γη καλεί την Κάλη, με λαμβάνεις;" Με επανέφερε από τις σκέψεις μου η Αναστασία με ένα κοροϊδευτικό τρόπο και γελάσαμε.

"Ναι πολύ αστείο" Την πείραξα και εγώ με την σειρά μου και έσυρα τον εαυτό μου στην μεσαία θέση για να τους βλέπω και τους δύο.

"Που πάμε τελικά;" Ρώτησα και η Αναστασία δυνάμωσε επίτηδες το ραδιόφωνο, παριστάνοντας ότι δεν με ακούει. Κατάλαβα πως δεν θα έπαιρνα ποτέ μου απάντηση οπότε επέστρεψα πίσω στην θέση μου. Φόρεσα τα ακουστικά μου ξανά και έγυρα στο παράθυρο.

Τι έλεγα; Αα ναι ότι έχω πάει και εγώ παρακάτω! Εγώ και ο Θωμάς τα πάμε πάρα πολύ καλά αν και την εβδομάδα που έδινα εξετάσεις δεν έδειξε σημάδι ζωής! Υπέθεσα λοιπόν πως ήθελε να με αφήσει ήσυχη για να συγκεντρωθώ στα διαβάσματα μου.

Έφυγε την προηγούμενη εβδομάδα στην Σουηδία μόνος του για να επισκεφτεί τους φίλους του και μόλις γυρίσει θα πάμε όλοι μαζί διακοπές!

"Άντε σήκω, φτάσαμε!" Με ταρακούνησε η Αναστασία και ξέμπλεξα βιαστικά τα ακουστικά μου από τον λαιμό μου. Βγήκα από το όχημα και πέρασα το σακίδιο μου στην πλάτη μου.

"Συνήθως ερχόμαστε εδώ με την συμμορία και αράζουμε μέχρι το βράδυ. Δεν πατάει ποτέ κανείς το πόδι του εδώ και αυτό μας ευνοεί αρκετά" Εξήγησε ο Ηλίας και μαρμάρωσα στην θέση μου.

"Δεν θα έρθει, έτσι δεν είναι;" Ρώτησα παγερά και γύρισε για να με κοιτάξει. Μετά έγνεψε αρνητικά και όλο μου το σώμα χαλάρωσε.