YENİ BİR HAYAT (TAMAMLANDI)

108.BÖLÜM

* Bölüm düzenlenmiştir!

Duygu içinde bulunduğu odada hiç beklemediği şeylerle karşılaşmış ve bunun şokunu yaşamıştı. Bir anda bulunduğu yerden kopup hastaneye gelmiş, annesinin kucağında bir başka bebek görmüştü. Bu onu şoka sokarken Zeynep durumu en baştan halletmek istiyordu. Bu yüzden herkesten önce gülümseyerek kızını yanına davet etmişti. "Yanıma gel anneciğim."

Kerem karışında öylece durup bekleyen kızını gördüğünde hemen oturduğu yerden kalkıp onu kucağına almıştı. Yeniden karısının yanına dönerken boş olan yere oturup kızını kardeşine çevirdi. Duygu çok farklı gözlerle bakıyordu bebeğe... "Bak anneciğim, karnımdaki kardeşin artık aramıza geldi. Biz bu sabah onu yanımıza aldık." Duygu başını kaldırıp annesin baktıktan sonra bir şeyler demek istemiş ancak idrak edemediğinden asla bir şey diyememişti. Bu sırada ise konuşunca içi titreyen babası girmişti lafa. "Kardeşine dokunmak ister misin babacım? Eminim seni çok merak ediyordur."

"Bencede! Seninle tanışmak için çok heyecanlı. Şimdi çok küçük o yüzden adını sana o söyleyemez ama ben söyleyeyim; kardeşinin aldı Akın Kerem... Sende ona kendini tanıtmak ister misin?" Burada Duygu'nun dikkatini çeken ismin içinde Kerem Asım'ın olmasıydı. Hemen başını babasına çevirip şaşkınlığını dile getirmişti. "Ama babanın adı Kerem..." Zeynep hemen onu onaylamıştı. "Evet bir tanem ama kardeşin diğer ismi de Kerem. Ama sen istersen sadece Akın da diyebilirsin." Bu karışıklık onu ele geçirsede içindeki bağ ile Akın'a dönmüştü. Onu kısa bir süre incelerken elini ürkekçe uzatmıştı. Gözleri Akın'dan annesine çıkmıştı. "Dokunabilir miyim anne? Yoksa ağlar mı?"

"Hayır anneciğim ağlamaz. Hem senin ona dokunmanı o da çok istiyor. Hadi bakalım kardeşine kendini tanıt." Duygu çekinsede babasının kolları arasından ona doğru biraz daha yaklaşmış ve önce yakından oldukça yakından gözlerinin içine bakmaya başlamıştı. Akın'ı uzun denecek bir süre çok yakından incelerken o da küçücük gözleri ile anlar gibi ablasına bakıyordu. Akın'ın çok fazla ilgisini çekmişti ki gözleri büyümüş bedeni hafifçe hareket etmişti. Zeynep bu güzel anı hissederken yüzündeki tebessümle önce her zaman yanında olan kocasına bakmış ardından yeniden çocuklarına dönmüştü. Duygu incelemeye eliyle devam etmek isterken parmağını yavaşça yanağına götürmüştü. Yumuşak parmağı kardeşinin yumuşak yanağına yaslanırken başını hafifçe yana eğip sayıkladı. "Ağlamadı..." Ve ardından hafifçe parmağını hareket ettirmeye başlayıp üzerine daha da eğilmişti. Zeynep aradaki ilişkiyi onlar kesene kadar kesmeyecekti. İlk anların önemini çok iyi biliyordu...

Öyle de olmuştu. Duygu yavaşça geri çekilene kadar onlar hiç bir şey dememişti. "Akın'ı almak için neden hasteneye geldiniz? Baba ya da Ufuk abi getiremez miydi?" Zeynep biraz şaşırsada aslında Duygu'dan bu tarz sorular duymaya alışıktı. "Hayır bir tanem, o benim karnımda olduğu için buraya gelmek zorundaydık... Ama yarın birlikte evimize gideceğiz. Hem sen Akın'a evi de gösterirsin, olur mu?" Duygu hala bir şeylerden emin olamıyordu... Ama bunun üstüne de gitmiyordu çünkü zaten Akın doğmadan ailesi tarafında farkındalıkla büyümüştü. Bundan sonra da dikkatle büyütecekti.

"Kardeşin çok küçük güzelim, hiçbir şey bilmiyor... Ama sen varsın. Onun ablasısın, yanında olacaksın değil mi? Hem ben sana ne diyorum bu hayattaki en değerli varlığımız ailemiz. Akın'da artık ailemizin bir parçası. Annen ve ben onunda annesi ve babasıyız sen ise ablasısın... Benim kızım çok iyi bir abla olacak." Babasının konuşması elbette olaya bakış açısını anında değiştirmişti. Kendini daha başka sorumluluk içinde hissetmesine neden olmuştu. Ve bunu hisseden Zeynep de hemen konuya girmişti. "Kesinlikle! Hem Duygu biliyor musun sende ilk doğduğunda Akın'a benziyordun. Aynı onun gibi küçücüktün... Sonra ben seni böyle kucağıma aldım babanla birlikte seni büyüttük. Şimdi de hep birlikte Akın'ı büyüteceğiz."