YENİ BİR HAYAT (TAMAMLANDI)

10.BÖLÜM

Merhaba arkadaşlar ♥ Nasılsınız? Umarım çok çok iyisinizdir ♡ yeni bölüm ile geldim♥ Haydi bakalım gelişmeler başlıyor♥ Yorumlarınızı bekliyorum♥

Sizleri çok seviyorum ♥ iyi okumalar ♥ 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》 》

Kerem annesinin yanına oturup telaşla tuttu elini. Söyler söylemez fenalaşmıştı Sevim. İlişkisi olmasına birisine aşık olmasına yeterince şaşırırken Kerem'in dediğiyle tutamadı kendini. Oğlu neler söylüyodu böyle. Çocuk demişti. Resmen bir çocuğunun olduğunu söylemişti.

Kerem söylediği şeyden sonra annesinin fenalaşması ile telaşlanırken hemen elini tuttu. Elini yanağına koyarken konuştu.

_ Anne! Anne iyi misin? Anne!

Sevim derin nefes alıp cevap veremezken Kerem daha da endişelenmeye başlıyordu. Omzuna konan elle başını kaldırıp baktı babasına. Yüzündeki gerilmiş ifadeyi çatık kaşlarından çok net bir şekilde anlıyordu. Ona bakmayı bırakıp geri döndü annesine. Önündeki suyu alıp yardım ederek içirdi annesine. Sevim'in gözlerini kapatıp açtıktan sonra daha iyi olduğunu görsede yeniden sordu.

_ Anne bir şey söyle! İyi misin? !

_ Kerem! Sen ne dediğinin farkında mısın ? Ne çocuğu oğlum.

_ Tamam anneciğim sen biraz sakinleş öyle konuşalım lütfen.

_ Kerem!

Kerem babasının sert sesi ile döndü ona. Annesinin elini bırakıp kalktı ayağa. Babasının gerilmiş yüzüne bakarken çatıldı kaşları.

_ Efendim baba!

_ Sen dediğinin farkında mısın? !

_ Evet farkındayım. Sen çok iyi bilirsin benim boş konuşmayacağımı. Size hemen söylemek istedim uzatmak istemedim artık, saklamak istemedim! Bu zamana kadar neden sakladın söylemedin dersen eğer; böyle tepki vereceğini biliyordum. Zeynep hamileydi ve ben kendi çocuğumu söküp atamazdım onun içinden! O benimde çocuğum!

_ Sen nerden tanıyorsun bu kızı?! Senin peşinde onca kişi var; ne için olduğu belli olan! Ya bu kızda öyleyse! Sen bunun kesinliğini nasıl biliyorsun? ! Sen-sen böyle bir düşüncesizliği nasıl yaparsın Kerem? !

_ Çok iyi tanıyorum baba! Çok iyi tanıyorum! Çok iyi biliyorum ben onun nasıl birisi olduğunu! Sence ben senin söylediğin kişileri böyle bir duruma sokarmıyım?! Artık gözlerinden tanır oldum! Bu düşüncesizlik değil! Bana saygı duymak zorundasın! Onlar benim ailem! Ve en kısa zamanda gerçekten, resmi olarak ailem olacaklar! Şimdi ikinizden de en ufak bir şey duymak istemiyorum! Yarın akşam sizinle tanıştırmaya getireceğim! Yarın akşam görüşürüz! Ha! Unutmayın sizin torununuz, sizin gelininiz! Ve bende sizden aldığım soyadımla sizin de çok iyi bildiğiniz kişiliğimle Kerem Sayer'im!

Kerem babasının konuşmasına izin vermeden kararan gözleri ile bağırarak anlatmaya başladı. Bağırmıyordu aslında ama o sert sesi daha büyük bir etki yaratıyordu. Korkutucu! Otoriter! Cevap almak istemeden söyleyeceğini söyleyip büyük bir hışımla çıktı evden. Yağmurun damlaların arabanın camına çarpıp bir bir aşağıya kayarken içeride konuştuklarını hatırladı. Seviyorum, benim çocuğum, kendimi sadece onunla evliliğe hazır hissediyorum... Gibi bir sürü asla söylemeyeceği sözler.. Kendisinin bile şimdi düşününce tuhafına gitmişti. Neler diyordu böyle? Ama mecburdu. İnandırmak zorundaydı. Kendisinin gidip de beklenti için evlenmeyeceğini çok iyi biliyorlardı. Kerem'in ters tarafını onu tanıyanlar gibi ailesi de görmek istemiyordu. Eve geldiğinde şirkete gitmek istemediğini bir kez daha anladı. Gitmeyecekti bir günden bir şey olmazdı. Eve girdiğinde kendi evinde hiç duymadığı bambaşka bir ses duydu. Çocuk sesi. Olduğu yerde dururken daha da fazla gelmeye başladı ses. Ses gibi o gün hissettiği yoğun bebek kokusu da çoktan hakimiyeti altına almıştı evi. Duygu'nun sesinden ne dediği anlaşılmazken Zeynep'in sesini duydu bu sefer.