Natalia i Kuba - Życie na krawędzi 2 [ZAKOŃCZONA]

26 - Powrót do domu

Za oknem świeciło jesienne słońce i było słychać śpiew porannych ptaków. Natalia obudziła się wyjątkowo wcześnie, dzisiaj miała odebrać Kubę ze szpitala. Od operacji minęły dwa dni i Kuba świetnie sobie radził, można nawet powiedzieć, że tak jakby nigdy nie doszło do pobicia i paraliżu. 

Mikołaj nocował u dziadków, więc nie musiała się o niego martwić. Ubrała się i zrobiła lekki makijaż. Zeszła do kuchni i przygotowała sobie śniadanie i kawę. Po piętnastu minutach była już gotowa do drogi. Wsiadła do samochodu i ruszyła w stronę szpitala. Po dwudziestu minutach zaparkowała pod budynkiem i przeszła pod salę męża. Kiedy jednak zajrzała do środka, nie zastała w niej Kuby. Rozejrzała się po korytarzu i też nigdzie go nie dostrzegła. Pomyślała, że może ma badania lub właśnie poszedł na ćwiczenia i postanowiła zaczekać w jego pokoju. Usiadła na łóżku i przymknęła oczy przysłuchując się dźwiękom dochodzącym zewsząd.

Nagle poczuła jak czyjeś dłonie zakrywają jej oczy. Delikatnie ich dotknęła i od razu wiedziała do kogo należą.

- Kubuś - wymamrotała cicho i jak tylko zabrał ręce odwróciła się w jego kierunku.

- Witaj kochanie - rzuciła do niego ciepło i podniosła się z miejsca, żeby go przytulić. Wtuliła się w jego ramiona, a on pogładził jej włosy.

- Witaj skarbie. Zobacz co mam - powiedział uśmiechając się do niej szeroko, a z pułki koło łóżka wziął kartkę papieru.- Wypis - oznajmił z ekscytacją w głosie.

Blondynka uśmiechnęła się na widok dokumentu. - W takim razie możemy jechać do domu - oznajmiła i dała mężowi buziaka.

Pogładził jej policzek i popatrzył jej prosto w oczy.- Nareszcie nastał ten dzień, kiedy wychodzę o własnych siłach z tego miejsca - oznajmił.

Posłała mu uśmiech i pogładziła mu tył głowy.

- Tak i na dodatek mamy cały dzień dla siebie, bo twój ojciec i jego kumpel zabrali Mikołaja na ryby - wyjaśniła blondynka. Wzięła torbę Kuby, nie chciała żeby po operacji się przemęczał. Choć trochę protestował, to w końcu uległ i pozwolił jej ją zabrać.

Kiedy wychodzili na korytarz wpadli wprost na lekarza.- Wychodzi pan, panie Roguz, proszę na siebie uważać i dostosować się do zaleceń które panu rozpisałem - pouczył policjanta doktor.

Kuba przytaknął i wskazał palcem na kartkę z zaleceniami.- Na pewno się dostosuję i dziękuję za wszystko profesorze - zakończył i ruszyli z Natalią do samochodu.

- Gdzie są kluczyki? - zapytał.

Natalia posłała mu zdziwione spojrzenie.- Chyba nie będziesz prowadził Kubuś, ja mogę dzisiaj jechać - oznajmiła.

Uśmiechnął się do niej.- Miałem operację na plecy, a nie na oczy, czy mózg. Kochanie wprawdzie najbardziej stęskniłem się za tobą, ale na drugim miejscu za jazdą samochodem- rzucił trochę błagalnym tonem, a kobieta nie miała serca mu odmówić i podała mu kluczyki. Po dwudziestu minutach dojechali do domu.

Natalia wkroczyła do kuchni i zaczęła przygotowywać obiad. Kuba w tym czasie przygotował stół w salonie. Kiedy Natalia wreszcie uporała się i jedzenie było gotowe, zasiedli razem do posiłku.

- Pycha, tego mi brakowało w szpitalu, twojego gotowania - rzucił komplementem, a Natalia się tylko uśmiechnęła.

Kiedy już wsadziła naczynia do zmywarki, usiadła koło męża na wersalce i wtuliła się w niego.

- Odpoczywamy, czy może masz jakiś ciekawszy pomysł? - zapytała.

- Ciekawszy, hmm niech pomyślę? - rzucił i złapał ja za rękę ciągnąć ją do sypialni. 

- Kuba miałeś się oszczędzać. Pamiętasz? - oznajmiła wchodząc wraz z nim do sypialni. 

Nie odpowiedział tylko uśmiechnął się do niej zawadiacko. Zaczął całować jej szyję. Kobieta nie chciała już dłużej zwodzić męża. Chciała powiedzieć mu o tym wszystkim,  co ostatnio miało miejsce, zanim sprawy potoczą się dalej.

- Kubuś, muszę ci coś powiedzieć - oznajmiła cicho. Jednak pocałucki jej męża schodziły coraz niżej i zaczął ściągać kolejne części jej garderoby.

- Nie teraz Natalka - odpowiedział, prowadząc kobietę w stronę łóżka. Po chwili pochłonęła ich rozkosz i oddali jej się całkowicie.

Po tej chwili, leżeli wtuleni w siebie.  Chciała powiedzieć Kubie, to o czym nie miała okazji powiedzieć wcześniej. Jednak kolejny raz coś jej przerwało. Tym razem telefon. Spojrzała na wyświetlacz: Rodzice. Odebrała pośpiesznie połączenie, a Kuba przysłuchiwał się rozmowie.

- Witaj mamo - rozpoczęła najzwyczajniej na świecie. 

- Co się stało? Spokojnie mamo, niech się mama uspokoi. Jak to w szpitalu? - powiedziała z przerażeniem w oczach i momentalnie zerwała się z łóżka. 

****

Dziękuję Wam za ponad 7000 wyświetleń i za to, że jesteście ze mną i tą książką. 💜❤ Każde polubienie, każdy komentarz i każda wiadomość z zapytaniem kiedy kolejna część są dla mnie bardzo motywujące. ❤ Dziękuję! 😊