Natalia i Kuba - Życie na krawędzi 2 [ZAKOŃCZONA]

61 - Bliźniaki

Minęło pare dni, od czasu kiedy Mikołaj był na badaniu. Antybiotyko - terapia działała i już nie bolało go gardło, ale nadal nie był w formie, więc nie chodził do przedszkola, tylko zostawał pod opieką babci.

- Dziękuję mamo, że przyjechałaś, nie wiem co byśmy bez ciebie zrobili? - powiedziała blondynka z lekkim uśmiechem.

- Natalka, zawsze możecie na mnie liczyć, bo Mikołaj to mój ulubiony wnuczek - odpowiedziała mama Roguza.

W tym momencie przy drzwiach pojawił się Kuba.

- Mamo, Mikołaj jest na razie, jedynym twoim wnukiem, więc nie wiem o czym mówisz - stwierdził Roguz i się zaśmiał, co udzieliło się również Natalii i jego mamie.

- Tak, ale już nie długo - odpowiedziała, kładąc dłoń na już dość sporym brzuszku blondynki.

- To prawda - odpowiedziała Natalia z uśmiechem i przytuliła kobietę. W tym momencie podszedł do niej Kuba i mocno objął od tyłu. 

- Mój największy skarb, z małymi skarbkami na pokładzie - oznajmił i położył jej głowę na ramieniu. 

- Mamo dzisiaj będziemy później, bo jedziemy na USG i na małe zakupy - powiedział z uśmiechem.

- Dobrze, nie spieszcie się, zostanę z Mikołajem jak tylko długo trzeba będzie - oznajmiła.

Młodzi ubrali się i poszli w stronę drzwi.

- Jeszcze raz dziękujemy - oznajmiła blondynka i wyszli z mężem, a po chwili znaleźli się w samochodzie.

- To po pracy czeka nas bieganina - rzucił z uśmiechem brunet. Jego żona popatrzyła na niego i uniosła w górę brwi.

- To ty wymyśliłeś zakupy wózka, właśnie dzisiaj po USG - stwierdziła, a on w odpowiedzi położył jej chwilowo dłoń na udzie.

- Gniewasz się? Mamy tak mało czasu tylko dla siebie, a jak pojawią się bliźniaki to będzie go jeszcze mniej. Chciałem dobrze - powiedział ze strapioną miną, która momentalnie rozbawiła Natalię.

- Kubuś, nie gniewam się, wiesz że uwielbiam jak spędzamy razem czas, tylko to ty twierdzisz, że będziemy zabiegani - odpowiedziała i pogładziła policzek męża.

Po chwili znaleźli się pod komendą. Kuba namiętnie pocałował żonę, a później ruszył do pokoju operacyjnego, a ona do archiwum. Dzień w pracy minął dość szybko, Kuba pożegnał się ze Stefanem i ruszył do archiwum.

- Gotowa kochanie? - zapytał, widząc że nadal przegląda jakieś akta. 

- Już, już - odpowiedziała robiąc szybką notatkę i odstawiając akta na bok.

Po chwili wstała od biurka i podeszła z uśmiechem do męża, zarzucając mu ramiona wokół szyi. 

- Możemy jechać - odpowiedziała.

Popatrzył na nią z zawadiackim uśmiechem i namiętnie ją pocałował.

- Gdybyśmy nie byli w pracy, to nie ręczę za to co bym teraz z tobą zrobił - powiedział, patrząc jej prosto w oczy i kładąc jej dłonie na pośladkach. Pokręciła głową i się zaśmiała.

- Na szczęście jesteśmy, a właściwie to już wychodzimy - oznajmiła, łapiąc męża za rękę.

Po dwudziestu minutach, znaleźli się pod gabinetem ginekolog, która prowadziła ciążę Natalii.

- Jestem gotowy na chwilę prawdy - powiedział poważnie Roguz, a blondynka posłała mu zdziwione spojrzenie.

- Chodzi o płeć dzieci, głuptasku - odpowiedział z uśmiechem, gładząc policzek żony. Ta w odpowiedzi posłała mu uśmiech.

Weszli do gabinetu i trzymali się za ręce kiedy lekarka przeprowadzała badanie.

- Ciąża rozwija się prawidłowo. Jedno dziecko jest troszeczkę większe od drugiego, ale to norma, więc nie ma powodu do niepokoju. Chcą państwo poznać płeć dzieci? - zapytała.

- Tak - odpowiedzieli chórkiem.

- To większe dziecko, to dziewczynka, a ten troszeczkę mniejszy to chłopiec. Gratuluję parki - powiedziała z uśmiechem doktor i zakończyła badanie. Kuba pocałował Natalię.

- Mikołajek się ucieszy jak się dowie, że będzie miał i braciszka i siostrzyczkę - oznajmił z uśmiechem.

- Chyba tak - zaśmiała się blondynka, ubierając się szybko.

Po chwili podziękowali lekarce i wyszli z gabinetu.

- To teraz sklep z wózkami, a później może romantyczna kolacja? - zaproponował.

- Nie obraź się Kubuś, ale myślę że twoja mama ma dla nas obiad. Po sklepie z wózkami pojedziemy do domu, a wieczorem ci to wynagrodzę - powiedziała, przejeżdżając palcem po jego ustach i mrugając do niego.

Nachylił się do niej i namiętnie ją pocałował.

W sklepie z wózkami zeszło im dość długo, bo Natalia szukała odpowiednich opcji i kiedy wreszcie znalazła je w jednym wózku, to zdecydowali się na zakup.

- Kurczę, nie wiedziałem, że zakup jednego wózka może tyle trwać - zaśmiał się Roguz i puścił żonie oczko, a ona się tylko uśmiechnęła.

Zapakował wózek i wrócili do domu.  Już w drzwiach przywitał ich Mikołaj.

- I jak? Chłopcy, czy dziewczynki? - zapytał z szerokim uśmiechem.

- Ani to, ani to - odpowiedział tajemniczo jego ojciec.

Chłopiec przymarszczył brwi.

- Mówiliście, że będą dwa dzidziusie? - zapytał zdezorientowany.

Kuba pogładził go po jasnych włosach.

- Bo tak jest, jeden to chłopiec, a drugi to dziewczynka - powiedział z uśmiechem, a oczy chłopca otworzyły się szerzej.

- Będę miał błata i siostłe? - zapytał niepewnie, a mężczyzna przytaknął.

-Supeł, wszyscy w przedszkolu będą mi zazdłościć - wykrzyknął.

- Gratuluję kochani - oznajmiła mama Kuby, wychodząc z kuchni i kolejno przytuliła Natalię, a później Kubę. Wszyscy zjedli wspólnie obiad, a później pożegnali mamę. Natalia posprzątała, a Kuba położył Mikołaja do spania. 

Spotkali się razem w sypialni. Kuba posadził sobie żonę na kolanach i zaczęli się namiętnie całować.

- Kocham cię - wyszeptał jej do ucha.

- Ja ciebie też - odpowiedziała, a on delikatnie położył ją na pościeli i spędzili razem upojne chwile, po czym położyli się do łóżka.

Natalia wtuliła się klatkę piersiową Kuby i po paru minutach zasnęła. Uśmiechnął się i pogładził ją delikatnie po głowie, a później zgasił światło i po chwili sam zasnął.

***

Jest już ponad 23500 wyświetleń! 😳 Dziękuję, dziękuję i jeszcze raz dziękuję! Jesteście niesamowici! 💖❤💜😘