Çoban Yıldızı

29.Bölüm: "Darmadağın"

#SezenAksuVay

*

" Koca bir şehir üzerine yıkılmıştı ve o, o şehrin altında ezilmiş, unufak olmuştu."

*

29.Bölüm:Darmadağın

"Odamdan çıkmak için kapıyı açtım ve merdivenlere doğru ilerlemeye başladım.Bir basamak ineceğim sırada salondaki o gölgeyi fark ettim,o adamı.Olabildiğince yavaş bir şekilde odama geri döndüm.Ellerim titriyordu ve nefes alamıyordum.Hastane raporlarında astım hastası olduğum yazıyor zaten.O anki panikle telefonum yere düştü ve çıkan ses onun duyacağı cinstendi.Ya da ben öyle düşünmüştüm.Çekmeceden ilacımı aldım ve sakinleşmeye çalıştım.Tam o sırada salondan bir ses duydum."

"Salondaki çerçevenin kırılmasını açıklıyor sanırım bu ses."

"Belki de.Cesaretimi toplayarak odamın kapısını açtım.Elimin değdiği ilk sert cismi sıkıca kavradığımı hatırlıyorum.Salonu görebileceğim kadar ilerlediğimde onunla,o adamla evden çıkmaya çalışırken göz göze geldik.Sonra zaten ayağım kaydı ve merdivenlerden yuvarlandım."

Polis memuru söylediğim her şeyi hem kayıt altına almış hem de bir bir yazmıştı.Elinde tuttuğu kağıda bir göz atıp tekrar bana baktı.

"Şüphelendiğiniz kimse var mı?"

Babam ve Aras aynı anda bana baktılar.

"Hayır." dedim düz bir şekilde.Aklımda bir isim bile yoktu.Zaten olması tuhaf olmaz mıydı?

"Ben hala hırsızlık vakası olabilme ihtimalinde ısrarcıyım.Siz çıkabilirsiniz Maral.Biz babanla konuşalım biraz."

Babam gözlerini kırpıp tamam işareti yaptığında Aras'la beraber kendimizi kapının dışına attık.

"Nasıl oldu da hatırladın bir anda?"

"Kayıtlarda görünce hatırladım bir anda.Zaten ufak tefek şeyler hatırlıyordum bununla tamamlandı."

Gergindi.Yüzündeki damarlar bunu harika bir şekilde yansıtıyordu.Elini ensesine atıp orayı sert bir şekilde kaşımaya başladı.

"Lan hayır anlamıyorum kim niye girsin ki evinize?!Ölümün kıyısından döndün resmen!Ya bir şey olsaydı!Ya gelmeseydim oraya?!"

Bir anda parlamasıyla ağzım açık kalmıştı.Böyle bir tepki beklemiyordum.

"Aslında o kadar abartılacak bir şey olmadı.Yani -"

"Nasıl abartılacak bir şey olmadı?!Kafa travması geçirdin farkında mısın?!Olaya dair hiçbir şey hatırlamıyordun birkaç dakika öncesine kadar."

Resmen şu an fırça yiyordum.Hem de hiçbir suçum yokken.

"Evimize zorla girilmesi, merdivenlerden düşüp travma geçirmem benim suçum değil.Ölümün kıyısından dönmemin seni bu kadar ilgilendirdiğini bilmiyordum."

Belki biraz sert söylemiş olabilirdim bunları.Belki değil sert söylemiştim ama durduk yere fırça yemek canımı sıkıyordu.Benim yapabileceğim bir şey yoktu ki.

Siyah gözleri zümrüt yeşili gözlerime öyle bir bakıyordu ki içim ürpermişti.Bir adım yaklaşıp araladı dudaklarını.

"Hiçbir şey bilmiyorsun ki."

Lafını söyleyip arabaya doğru yürüdüğünde ziline basılıp kaçılmış teyzeler gibi hissetmiştim kendimi.Kalakalmıştım.Bilmem gereken bir şey mi vardı ortada?