Çoban Yıldızı

37.Bölüm: "Bal Porsuğu"

#IndilaDerniereDanse

#ZeynepBastıkFırça

*

"Oyun, daha yeni başladı."

*

(Medya:Bölüme adını veren tatlış hayvan)

37.Bölüm:Bal Porsuğu

Belime dolanan eller en ufak bir irkilmeye bile sebebiyet vermemişti çünkü vücudum öyle bir şoktaydı ki bırak dokunmayı sarssa bile tepki veremezdim.Saniyeler içinde beni sudan çıkarırken ben nefes almayı unutmuştum.

Elbise sırılsıklam olmuş, rengi daha koyu bir kırmızı halini almıştı.Saçım dağılmış ve makyajım yüzümü kirletmişti.Berbat göründüğüme emindim.Saçlarımı geriye iterken yüzümü elleri arasına aldı.Bana baktığını biliyordum ama ben o katliamdan başka bir yere bakamıyordum.

"Bana bak." dedi.Duysam da dediklerini gözlerim faaliyete geçmiyordu.Donakalmıştım.

Herkes kendi sessziliğinde boğulurken o bir kez daha haykırdı.

"Baba!"

Birilerinin suya atladığını işittiğim seslerden anlıyordum.Diğerlerinin yardımıyla onu havuzdan çıkardılar.Ağlama sesleri, çığlık atan insanlar, bu kim ya da bunu kim yaptı diye soranlar.Çok gürültülüydü burası.Benim sessizliğime inat çok gürültülüydü.

Nefesim kesildiğinde öksürmeye başladım.Soluk borum yırtılıyormuş gibi bir acı vardı boğazımda.

"Mert!Git bul şu lanet ilacı!"

Yine birileri bağırıyordu.Ben yine sessizdim.

"Bana bak n'olursun bana bak!Derin nefes al, sakin kal.Bir şey olmayacak."

Bir şey olmayacak.

Gerçekten de bir şey olmayacak mıydı?Bunda olmadığını varsayalım, bir dahaki kurban kim olacaktı?Bu sefer kimin için girecektim krize?Ya da sıra, ne zaman bana gelecekti?

"Mert!" diye bağırdı tekrar.Elimi yumruk yapıp kalbimin yanına vurmaya başladım.Ciğerimi içimden söküyorlar gibi acıyordu.İşe yaramadığında yukarı bakmayı denedim ama saniyeler içinde tekrar delicesine öksürmeye başlamıştım.

"Geldim, geldim!" diyerek yanımıza çöken Mert ile gözüm bir saniyeliğine ona kaydı.Aras ilacı elinden çekip ağzıma ard arda birkaç fıs sıktığında biraz rahatlayarak sırtımı onun göğsüne yasladım.Birkaç dakikanın ardından nefesim düzene girmeye başlamıştı.

Gözyaşlarımı serbest bırakarak hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Ben hıçkırdıkça daha sıkı sarıldı bana. Canım yandıkça canı yanıyordu. Benimle beraber kahroluyordu. Saçlarıma öpücük kondurup konuştu.

"Şişş, geçti.Bir şey olmayacak.Korkma güzelim.Yanındayım, korkma."

Etrafımızda biriken herkes acıyan gözlerle bana bakıyordu.Ekim'in ve Aras'ın yardımıyla ayağa kalktım.

Ekim "Hastaneye götürdüler." diyerek rapor verdi.O da çok kötü olmuştu. Ağlamazdı Ekim ama çok üzülürdü.İçi parçalanırdı ama kimseye hissettirmezdi.

Aras'ın gözlerine baktım.Kıpkırmızı olmuştu.Benim yüzümdendi bu hali.

"Ben de hastaneye gideceğim."

Kafasını salladı.Ozan ve Serkan Burak'la birlikte gitmişlerdi.Mert ve Aras bizi arabada beklerken Belinay ve Ekim Aras'ın verdiği kıyafetleri giymeme yardım ediyorlardı.Tişört eşofman ikilisini üzerime geçirip gri hırkayı da giydiğimde geriye spor ayakkabılar kalmıştı.Ayağıma oldukça büyük olan spor ayakkabıları giyip ayağımdan çıkmaması için bağcıklarını sıkıca bağladım.