Od nienawiści do miłości

Masz trzy dni

Krystian po skończonej pracy, chciał zostać sam, dlatego jeszcze przez jakiś czas na komendzie słuchał nagrania, które dali mu Natalia i Kuba, ciągle nie mógł uwierzyć w to co ona mu zrobiła. Wszystkie jej słowa odbijały się jak echo w jego uszach. Wyszedł z komendy i szedł do domu, cały czas myśląc o tym jak zacząć rozmowę z Pauliną. Wszedł do mieszkania, dziewczyna siedziała na kanapie i oglądała telewizję, nawet nie zwróciła uwagi kiedy usiadł obok
- gdzie dzisiaj byłaś?
- jak to gdzie byłam? Siedziałam cały dzień w domu głodna, bo ty nie ruszyłeś dupy z komendy, żeby przywieźć mi coś do jedzenia
- kłamiesz, kolejny raz kłamiesz. Paulina ja byłem w domu, ale Ciebie tutaj nie było, dlatego pytam gdzie byłaś?
- wyszłam na chwilę się przewietrzyć, ale to chyba nie jest żadne przestępstwo
- może i nie, ale ja już nie mam zamiaru dłużej słuchać twoich kłamstw
- aha, ja wiem o co chodzi, napewno ten cały Kubuś powiedział ci, że mnie widział. Zrobił to specjalnie, bo jest wkurzony, że nie pozwoliłam ci z nimi zostać ostatnio i teraz się na mnie mści
- przestań, ja nie mam ochoty tego słuchać naprawdę. Ciągle mnie oklamujesz
- jeden jedyny raz cię okłamałam, wtedy kiedy chodziło o ten gwałt
- cały czas to robisz, Kuba mówił o czym rozmawiałaś z Magdą, ja już wszystko wiem
- Przecież on kłamie, nie widzisz, że chce zniszczyć nasz związek, zresztą wszyscy chcą go zniszczyć, a ty im wierzysz!
- nie mam podstaw, żeby im nie wierzyć,  w przeciwieństwie do ciebie nigdy się na nich nie zawiodłem i jeszcze mnie nie okłamali
- A czy my możemy porozmawiać spokojnie? Musisz na mnie wrzeszczeć?!
- mam tego dość! Paulina masz trzy dni, żeby się stąd wyprowadzić
- nie możesz mi tego zrobić? Nie możesz wyrzucić mnie na bruk, kiedy jestem w ciąży!
- jakiej ciąży!? Przecież nie ma żadnego dziecka! Dlaczego ty dalej brniesz w to kłamstwo?
- wyjdź stąd! Wyjdź z tego mieszkania i nie pokazuj mi się więcej na oczy
- to moje mieszkanie i ja decyduje kto tutaj mieszka, przepraszam Paulina ale ja już nie jestem w stanie tolerować twoich kłamstw
-  Jesteś świnią! Zwykłą podłą świnią i skurwysynem! Nigdy bym się nie spodziewała, że okażesz się aż takim hujem! - Policjant milczał i nie reagował na kolejne obelgi, które w jego stronę rzucała Paulina, a każde słowo, które padało z jej ust bolało go coraz bardziej, bolało bardziej niż uderzenie które wykonywała, uderzała go na oślep, ale on nawet mie drgnął - zawsze tak było!, nie potrafiłeś rozmawiać, tylko wszystko wiecznie załatwiłeś krzykiem! Myślisz, że jesteś lepszy, bo facetem jesteś i masz nade mną władzę!? No dlaczego się nie odzywasz!?!, tylko stoisz jak ten ostatni kretyn! Teraz ci odebrało mowę!? No proszę nawrzeszcz na mnie i mnie pobij!, przecież to co całe życie wychodziło najlepiej!
- dobrze wiesz, że nigdy na ciebie nie wrzeszczałem, a tym bardziej nie podniosłem na ciebie ręki
- Jesteś zwykłym zerem!, do niczego się nie nadajesz, jesteś hujem bez uczuć, nigdy mi nie pomógłeś i zawsze się liczyli dla ciebie obcy ludzie! Zawsze miałeś mnie w dupie, a jak starałam się zwrócić twoją uwagę to mnie wyzywałeś! Jesteś głupim palantem!
- coś jeszcze chcesz dodać?
- przestań, bo zadzwonię po policję! - dziewczyna wpadła w panikę, zaczęła płakać, wszystko po to, żeby Krystian znów ją pocieszył, albo, żeby ktoś z sąsiadów usłyszał jej krzyk i wezwał Policję. Przez moment miał ochotę złapać ją przytulić i przeprosić, ale w porę się opamiętał, to nie miało sensu
- może i jestem zerem. Masz trzy dni, żeby sobie coś znaleźć i się wyprowadzić, gdybym był takim skurwysynem jak mnie nazwałaś to kazał bym ci wyjść już teraz, ale masz czas, żeby sobie coś znaleźć