•|Psycho|•

chapter 41

— Part 41 —

_هی بزار ببینمش!

شان خودش را عقب کشید و دفترش را بالا گرفت تا ملیسا نتواند آن را از او بگیرد

_نه نه!! باید بزاری دوباره امتحان کنم.

+باشه! ولی باید بزاری ببینم چجوری شده!

ملیسا که تصمیمش برای دیدن نقاشی قطعی بود دستش را بالا برد و سعی کرد آن را بگیرد اما قد شان آنقدری بلند بود که حتی انگشتش هم به زور به دفتر میخورد. شان خیلی ناگهانی خودش را کنار کشید و ملیسا تعادلش را از دست داد اما توانست خودش را ایستاده نگه دارد.

_آه! واقعا که.

از اتاق بیرون رفت و شان مشغوله جمع کردن وسایلش شد. ملیسا بدون برنانه ریزی وارد اتاق که نمیشد گفت سالنی بزرگ شد. پر از وسایل موسیقی. هیجان در چهرش نمایان شد. یک پیانوی بزرگ در وسط سالن قرار داشت. حدود شش ویالن به دیوار آویزان شده بود و چند تایی هم گیتار آنجا بود. دیوار های بلند سالن پر بود از عکس هایی از نوازندگان سرشناس و معروف. احساس کرد در موزه ی موسیقی قدم میزند. با دقت به عکس ها نگاه میکرد و قدم میزد. شان وارد سالن شد اما ملیسا متوجه او نشد. پشت پیانو نشست و با زدن اولین نت از اهنگی که در ذهنش بود ملیسا به سمت پیانو برگشت. انگشت هایش بر روی کلاویه ها جابه جا میشدند. ملیسا مشتاقانه به دستان او نگاه میکرد. اهنگه کلاسیک و صد در صد با تمپو ای بالا بود چون دستان شان حتی لحظه از نواختن نمی ایستاد. لحظه ی بعد آهنگ خیلی ملایم شد. ملیسا به بدنه ی پیانوی بزرگ و مشکی تکیه داد.

_واو! عالی بود.

ملیسا چهره ای متفکرانه به خود گرفت.

_آممم . . . موسیقی، نقاشی . . . سوپرایز بعدی چیه؟

+تمام زندگیمو سعی کردم با انجام دادن کارهایی که مامانم میخواست اونو از خودم راضی کنم. دلم میخواست فقط یک بار بهم بگه افرین! عالی بود! هر کاری کردم ولی هیچوقت چشمش منو نمیدید . . .

بغض جلوی گفتن بقیه ی حرفش را گرفت. ملیسا نمیخواست شاهد گریه ی او برای چندمین بار باشد.

_چطور وقت کردی اون همه کتابه توی کتابخونتو بخونی؟؟

شان سرش را بالا آورد

+بیشترش برای بابامه.

ملیسا تکیه اش را از پیانو گرفت. خواست باز به عکس ها نگاهی بی اندازد

_ اونجا دیدم ویالن میزنی . . . اما کم. یکیرو امتحان کن!

به ویالن هایی که بر دیوار سمت چپ آویزان بودند اشاره کرد. ملیسا ویالنی که نصبت به بقیه تیره تر بود را به همرا آرشه ای برداشت.