Miraculum: Dziedzictwo [SKOŃCZONE]

Rozdział 88 „Wszyscy razem"

       Tego dnia czerwcowe słońce pięknie zawładnęło niebem. Próżno było szukać na nim oznak jeszcze nie tak odległej wiosny – wszystkie chmury zdawały się zniknąć na horyzoncie. Zupełnie jakby zabrały ze sobą niebezpieczeństwo i strach. Paryż był spokojny. Cała Francja była spokojna. Nawet nad Europą i Ameryką trudno było dostrzec niepokój. Świat wracał do opracowanego wcześniej porządku. Słońce wisiało wysoko na niebie, rządy tworzyły się od nowa, media znowu żyły drobnymi rabunkami i aferami w świecie celebrytów.

Nie był to przypadek. Wszyscy czuli, że ostatnio działo się za dużo, że świat zadrżał w posadach, że działo się po prostu źle. Zaczęli więc uciekać w normalność i, ku ich zdziwieniu, bardzo szybko ją wypracowali. Tyczyło się to także grupy paryskich superbohaterów, którzy na początku wiosny uratowali świat, a teraz wyprawiali przyjęcie w ogrodzie posiadłości małżeństwa Agreste.

      Po raz pierwszy od tamtych wydarzeń spotkali się wszyscy razem. Wprawdzie wcześniej kontaktowali się ze sobą, wymieniali krótkimi wiadomościami, mimowolnie widywali w centrum miasta. Tego dnia wszystko było jednak otwarte – na nowo otwierały się ich relacje i myśli o przyszłości. Spotkali się na pikniku, aby świętować uratowanie świata, a może po prostu koniec niepokoju. Nikt nie posyłał sobie zawistnych spojrzeń. Nagle każdy każdego rozumiał i akceptował. Podawali sobie życzliwie talerzyki, śmiali się z tych samych żartów, patrzyli prosto w oczy bez cienia żalu.

W centrum uwagi był oczywiście Nino, który teatralnie lawirował wózkiem między wszystkimi stolikami i nogami zebranych. Ku złości małżonki oczywiście. Ta, chociaż nie mogła się denerwować, co chwilę zaciskała zęby. Wtedy Nino podjeżdżał do jej kolan, kładł swoją rękę na już kilkumiesięcznym potomku i uśmiechał się tak rozczulająco, że tylko ktoś pozbawiony uczuć mógłby go zrugać. Swoją zasługę w tym sposobie uśmiechu miała zresztą pewna substancja, którą teraz Nino mógł zażywać do woli i to za zgodą lekarza.

– Zawsze wiedziałem, że to przyszłość medycyny, a nikt mi z was nie wierzył! – krzyczał dumnie, wyjmując zza koszuli medyczną marihuanę.

Reszta uśmiechała się pod nosem. Chociaż Nino był zadowolony z rodzaju terapii, jakiej został poddany, to innym nie było aż tak do śmiechu. Finał tamtej historii był przecież tragiczny. Kiedy Renzao niespodziewanie wyjął pistolet i strzelił prosto w Nino, wszyscy myśleli, że ten umrze. Rzucili mu się na pomoc, natychmiast odrzucając daleko sztuczne miraculum i przywołując kwami. Gdyby nie szybka reakcja grupy, mogłoby go już nie być. Na wspomnienie drugiego strzału, który Renzao oddał samemu sobie po tym, jak został zdemaskowany – wszak jego miraculum odstraszało jedynie kwami, ale nikomu krzywdy nie zrobiło – wszyscy wzdrygali się.

Mężczyzna miał duże problemy z chodzeniem, bo kula uszkodziła jego kręgosłup. Przechodził straszne katusze, których nie uśmierzały standardowe leki. Brał też udział w rehabilitacji i znosił to dzielnie, bo miał też dodatkową motywację. Wraz z Alyą spodziewali się dziecka. Na myśl o tym, że kobieta walczyła na śmierć i życie, będąc już w ciąży, ciągle przechodziły ich dreszcze. Niemniej, oboje patrzyli z nadzieją w przyszłość. Zaczynali już kupować drobiazgi dla małego Nino lub małej Alyi. Z chęcią przyjęli pierwszy podarunek od przyszłej cioci – ręcznie robioną, niemowlęcą czapeczkę z metką marki Marinette.

– To jest przepiękne – mówiła rozczulona Alya.

Marinette uśmiechnęła się szeroko i z zakłopotaniem odgarnęła grzywkę z czoła. Ostatnie tygodnie poświęciła projektowaniu, co podchwyciły już niektóre portale. Modowy świat żył rewelacją, jaką był przyszły powrót utalentowanej projektantki. Mimo uznania Marinette ciągle czuła się niepewnie, gdy ktoś ją komplementował.