BERCESTE

1. Benim 🦋

Güzellerim merhaba ! Malesef ki eski hesabım olan @karmavvg giremiyorum. Eski bölümleri tekrar yazarak paylaşacağım ve artık buradan devam edeceğiz. 🦋

Benimle başladığınız tarihi paylaşın🦋

Güneş ışıkları odama benim için son kez girerken uyandım. Bu odadan bu evden çıkıyordum artık. Kanatlarım eğrilip bükülmesin diye bu yaşıma kadar hep ailemin yönlendirmesi ile uçtum onların kuralları onların kararları.

Başta annem tabiki...

22 yaşımdayım. Adım mı ? Adım Hale SEÇKİN. Annemin bana verdiği en güzel şey ismim sanırım zaten ismim dışında bana pek bir şey vermedi oysa sadece birazcık sevgisini verseydi yeterdi.

Beni hiç sevmedi.
Bu sevgisizliğinin sebebini ne anladım ne de ona sorabildim. Birbirini tanımayan tanımayada hevesli olmayan iki insanız sadece, dışarıdan tam bir anne kız içeriden iki yabancı. Bu yüzden ben tam bir babasının kızıyım. Ona çok beziyorum gözlerimin rengini, burnumu, kaşlarımı, tamamen babamdan almışım. Onun dişi versiyonu gibiyim.
Bana hiç kıyamayan biricik babam.

"Hale daha kalkmadın mı kahvaltıya gel artık." babamın seslenmesiyle yatağımdan kalkıp odamda ki banyoma geçtim. Yüzümü yıkayarak pijamalarımdan kurtuldum. Siyah bir şort, siyah bir askılı, beyaz spor ayakkabılarım ve hazırım. Odamdan çıkarak salona yöneldim. Kahvaltı masasına oturan anne ve babama çay koyan Esma annenin yanağından öperek yerime geçtim. "Günaydın yavrum." dolu gözleriyle bana bakıyordu. "Günaydın Esma annem." Esma anne yıllardır bizim evimizde yaşıyor. Kendi evime çıkacağım için kendi annemden daha çok üzüldüğüne yemin edebilirim.

"Kahvaltını yap. Holdinge geçerken senide evine bırakacağım." babam evden ayrılmamı istemesede böyle daha mutlu olacağımı oda farkında. Annem ise bu kararıma da karşı çıkmış ve hiç istememişti. Şimdi de kendi istediği olmadığı için asla tek kelime etmiyordu masada.

"Çıkmamız lazım kızım artık."

"Tamam ben hazırım kalan eşyalarımı arabaya aldılar mı ?"

"Arabada hepsi." Masadan kalarak çantamı aldım.

Evet şimdi işin zor tarafı her ne kadar bu evde huzur bulamasamda burada büyüdüm. 22 yılım burada geçti. Elbet buraya geleceğim ama bir misafir gibi biraz oturup kalkacağım. Evim diye yürüdüğüm yol bu kapıya çıkmayacak artık.

Esma anne dolu gözlerle bana bakıyordu "Esma anne ağlarsan bende ağlarım ama." Esma annem bunu bekliyormuş gibi gözlerinden yaşlar birer ikişer düşmeye başladı. Koşarak sarıldım onunda bana kollarını sarmasıyla gözlerim dolmuştu. Çok annelik etti bana hakkını asla ödeyemem. "Gel tamam mı dargın gitme oda üzülüyor."
Kulağıma fısıldadığı şeyle ondan ayrıldım ve anneme döndüm.

"Çok dikkat et kendine." dedi annem.

Başımı salladım. Sanırım söyleyeceği başka bir sey yoktu.
Babama döndüm "çıkabiliriz artık."

Evden çıkarak arabaya yöneldik. Biraz daha durup eve bakarsam ağlayacaktım sanki zorla çıkartıyorlar.

Kova burcu olmak zor.

Araba yeni kalacağım eve yaklaştıkça heyecanlanıyordum. Mobilyalar, yatak odası, salon, mutfak, banyo..
Her yer tamamdı sadece benim bir oda dolusu kıyafetlerimi yerleştirmem gerekiyordu. Tabi birde tarzımı konuşturacak küçük dokunuşlar.

"Her zaman yanında olduğumu biliyorsun değil mi kızım ? Bir telefon uzağındayım sadece."

Babamın sesiyle bakışlarımı camdan ona çevirdim. Biliyordum o her zaman benim yanımda olacaktı. "Biliyorum babacım. İyi ki varsın." başımı göğsüne koydum.